Alle inzendingen over bloedt

de wind komt van zee brengt druppels mee, vermengd met zilt gewild en ongehoord versmolten met het duren van vandaag er schuilt belofte in, een groet een lichte glans voor mijn gemoed een ongestelde vraag vol weerloos beter weten nooit ben ik vergeten hoe het bloedt als elke dichtgesmeten deur zijn uitspraak doet en oordeel zich…

Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten komen als kamer, huis bed.…

ik ayasophia de Bosporus en keer de rug aan westers denken nu komt de rust terug die deze oversteek gaat schenken in steen heeft wind herinnering gestraald de grond heeft nooit getreurd om alles wat er is gebeurd zij bloedt haar oogsten in draaien naar het oosten ik schop mijn schoenen uit en blotevoet de grond ook…

Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten komen als kamer, huis, bed.…

Het is niet bloeien maar bloeden zei mijn moeder, maar nu bloeit ze en bloedt niet meer. Met mijn hark hark ik de blaren bij elkaar die op elke beknelde gedachte groeien en in de avond zit ik in de schaduw van mijn moederboom en kijk hoe de bloemen bloeden.…

En de zon van al mijn dromen bloedt in stilte langzaam dood. Om herboren op te komen in een blauwe lucht van hoop. Een dag lang zal ze stralen op het land wat mijn leven is. Maar er is niemand die echt weet hoeveel ik 's nachts haar stralen mis.…

de tijd is haast geworden alle zorgen voor later vinden nu de ingang naar het piekerhart dat bloedt uit elke wonde van een warm gemist moment dag en tot ziens het meest gehoord in de korte conversatie tussen twee mensen, de boodschap opzij gedrukt in het gedrang dat er nog zoveel vandaag het enige dat nog sterft is het ogenblik niet…

schrijf geen waanzin over mijn woorden heen of waar de wind zal zijn wanneer alle richtingen verdwijnen het huis bloedt nog steeds uit linker en rechtermondhoek veegt de vloer rood in de kamer waar ik nooit meer kom misschien had je het weten anders verwacht maar achter in de sneeuw waar de wind een huid krijgt staat het kind…

Zijn wortelwond ligt open en bloedt... Geen kleur, geen stem. Nog slechts een handvol vruchtjes in de goot.…

al herhaalt de stilte steeds méér van alle doden blijf ik het langst bij jou en bij mijn eigen dood kopieer ik wel jouw zwijgen; mijn lichaam scheefbuikig, bloedt toch immers leeg het schreeuwt : stil toch je weet dat de aarde kraakt in kelen van dronkaards en dat zelfs de glazen broeikas buiten blijft staan ik sterf gewoon…

mijn hoofd bloedt dieper dan ik kan verdragen en in de morgen wanneer de nacht is uitgeademd verwekt mijn lichaam de schimmen van schuld zo machteloos en ongezien de smaak van dood spuugt metaforen, bekende stemmen doorheen het veld van zwarte dromen buiten leeft de dag en ergens, ik weet niet waar, omspant het lot mijn ziel…

Een wond is dan geschapen en bloedt dan binnen in. Hartjes kunnen helen maar soms wordt een geest nooit echt meer dezelfde, als hoe hij is geweest. Kindjes in de wereld, als een ervan dit leest, Blijf geloven in jezelf en houd van jezelf het meest.…

Mijn hart bloedt Verscheurd door verdriet In mezelf, woede woedt Tot recht geschiedt Ik moet schuld bekennen Dat ik jouw last niet verlichten kan Verdriet temmen… Een gebroken man Niets helpt, niets baadt Woorden betekenen niet Alles schaadt Bedwongen door verdriet Ik doe wat ik doe Maar help niet Triest en moe Overstelpt door verdriet…

hang je maar op kies de strop voor leugens die je wurgen breek maar je nek je bent gek geworden door de haat en nijd van die fanaat waarvoor je bloedt je was te goed gelovig en devoot hij trok bestaan onder je vandaan je kijkt me aan met ogen zonder leven je bent er in gebleven toen de dood naar buiten sloop eerst rood…

De ziekte bloedt antirood van antidood verzorgt uit het flitsen van de oneindige momentenstoot zodat nooit meer iets anders moet worden verbood.…

afgelopen met Bram luvs Jantje Jantje hartje Sofie kalverbast bloedt, goed! ze druipen liefde? 't is agonie!…

emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft zij, teken na teken, een geheim waarvan alleen zij zelf de code breken kan automutilatie is een noodsignaal een schreeuw om hulp, bestemd voor ons allemaal…

jouw aanblik geeft mij een warm gevoel prachtig rood heerlijk zwoel je willen aanraken maar jij beschermt jouw lichaam een steek in mijn huid laat blijken dat je prikkelbaar bent handen van je afgooien is wat jou voedt zo doortastend dat mijn vinger gelijk bloedt maar toch blijf ik van je houden ondanks deze keerzijde jij bent het…

Hij is het water dat me dorstig maakt een verrassende golf waarin ik onder ga de fluistertoon die mijn mond laat spreken waar ik nooit aan dacht Hij is het brood waarin ik honger een rode wind die mij zacht streelt de slaap die me wakend maakt het wollige ‘s nachts dat met me speelt Hij is het lief dat mijn bloedt bekruipt de kus in mijn…

Het afbraakproces is in gang gezet: de zaak bloedt dood, levend opgepakt bij het voorportaal na rechtstreekse contacten. Na een veelbelovend begin, maak ik een doorstart met jou in afgeslankte vorm, dat klinkt romantisch, maar het gaat er soms hard aan toe.…

hoe kwetsbaar blijken oude wonden bedrieglijk beschut door flinterdun vel dat bij de eerste messteek scheurt bloedt en ettert jaren heling en herstel slechts een handvol woorden en de twijfel groeit en smaadt wat is waar en wat is leugen monddood wachten tot het gaat vechten tegen dode dromen schimmen uit voorbije tijd langs de letsels…

Och volk dat u beroemd uit Izaäks nageslacht te zijn geboren Van u wil ik protesten horen Om een vervolgd een etnisch volk Dat in de draaikolk van de macht Naar beneden is gezogen Dat u deze macht niet langer zult gedogen Hij die doet alsof zijn neus bloedt ‘t onrecht Weg werpt met een nonchalant gebaar Daarvan zijn ook u en ik…

een één, wat nieuw en ongewennig ook dag vol verwondering van weer een jaar erbij bloedt het nog soldaten in het berechte land?…

Koud is je schaduw die ik weer zal vinden als ik je naam achterlaat en je metgezellen weten dat je weer bloedt en jouw bloed hun angsten laat verdwijnen in hun trouwe littekens die geen wonden meer zullen worden.…

hart ik die dacht dat ik je kon vertrouwen ik die dacht dat je me graag zag… Jouw woorden klonken als scherpe messen messen geslepen om te kwetsen langzaam sneden ze alle banden stuk langzaam ontnamen ze mijn geluk… Zelfs tranen vinden mijn ogen niet meer ze blijven verweesd achter in mijn keel hebben de kracht niet om te wenen en mijn hart bloedt…

van het vrije gras trompetteren zo luid hij kan vurig paren in de kudde treuren bij de knekelgraven van zijn vergane vaderen terwijl hij nog opgesloten zit in een kast waar hij niet zijn wil o ja en beschouw jezelf en alle anderen als porselein en begin liever niet over scherven die geluk zouden moeten brengen terwijl zijn hart nog bloedt…

Een heel klein beetje oorlog Het is een heel klein beetje oorlog in mijn hart Ik hoor duizend bommen en granaten Voor alle mensen die elkaar haten, Met hun haat mijn hart doorstriemen Tot het bloedt De rode druppels haat Doorpriemen mijn gelaat Vandaag kleurt de dag rood Voor mijn ogen Geen liefde De rode bloedinkt Kleurt de striemen…

sirenes janken witte jassen hollen gele koffers met blauw licht ogen dwingen mensen kijken slikken stikkend in een laatste adem benauwder geel dan blauw een kou die nijpend wordt rust bloedt bindend echo’s doven stilt het licht een lege straat keert grijze kar zwart afgevlagd er is weer haast zij weten hoe de laatste…

laten we samen strijden broeder tegen de zwarte draak we hebben elkander verzwakt voor zijn grijpgrage klauwen laten we vanonder één schild de puinhoop vlammen overschouwen en met twee zwaarden hakken tot rust uit zijn groene aders bloedt laten we samen over de middenweg tussen hart en hoofd ronddolen zodat we telkens met één oog door…

kleurloos en koud veegt de schemer zo staploos traag de dagtinten weg met zwarte halen die 't stervend licht aan flarden scheuren de dag bloedt dood en de luchten kleuren traag naar paars en rood de vorst klauwt de laatste dampen uit de grond rondom de uitgebloeide heide en zucht nog nevels die laag na laag nog zachtjes beven…