Alle inzendingen over een kind vol zee

als verdriet verdroogt verdampt een zee vol tranen tot een zoutwoestijn senryu…

een zomerse dag zee en stranden lopen vol iedereen geniet…

Gij wast aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zoete streling van uw haar. Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan. o, 'k Ben geen sterke; moe-gedragen, verzwaart…

in de sloppenwijk wordt een kind vermist een ingetogen kind van zeven jaar ijle klaagzang noch bezwerende drums kunnen het onheil weren niets brengt het gemiste thuis in nachtelijke angstdromen verliest de moeder haar armen ze kan het kind niet dragen naar het licht van de dag dat onaanraakbaar hoog achter de bergen schemert…

geboren ben ik en opgegroeid aan zee ik zou niet lang zonder haar kunnen jij bent als de zee voor mij afwisselend rustig, speels en wild meester van het kind in mij meegesleurd door je stromingen ben ik het zand van je liefde maak je mij tot vrouw…

de mens is klein groot is de zee de mens is slim wijs is de zee de mens is sterk machtig de zee het bootje de schuit het schip en de tanker gedragen van haven naar haven op de rug van de zee het kind op het strand trekt de vlieger strak als een anker de witte wolken trekken mee en de maan trekt de vloed kromt de rug van de…

ik zie mijn kind dat met grootse gebaren door onze vingers glijdt jaar na jaar gedijt in warm omsloten tijd hij draagt de zomer in zijn ogen gebogen over zijn prentenboek vol zelfgemaakte beelden met op de achtergrond de zee graaft hij een geul vol idealen en laat het zilte nat zijn gang bepalen, tot ter kimme in een gouden zon zijn…

Kind speel met zon en wind en laat de zee door je heen stromen weef van liefde je dromen Kind wees als de zon die aldoor straalt in de dag in de nacht…

zeg het met bloemen weef ze door je haar verklaar het met zoenen strooi ze naar elkaar laat de mensen horen wat je hart nu echt voelt schreeuw het vanaf de toren het lied voor elk bedoeld laat iedereen maar weten hoe het wel zou moeten zijn want de liefde mag nooit ontbreken in deze wereld vol van… pijn!…

Lopend in de vrije natuur kijkend om me heen ruikend aan de struiken voel ik me niet alleen Mijn rugzak heb ik bij me onnodige ballast zit erin jaren en jaren opgespaard vanaf een heel pril begin Ik heb besloten voor mijzelf de rugzak in het bos te legen dat is best een hele stap je komt jezelf dan wel tegen Maar het is mooi geweest…

de maan is weer weggegaan nu jij de stilte leeg naast het janken van de hond legt ik draag het gehuil uit armoede omdat mijn handen en ogen moe zijn en ik geen andere slaap kan vinden voor deze besmette dood doortrokken in de grond zinkt het braaksel naar zilte nachten zelfs de hond ligt aan mijn voeten overdag…

De ochtend gloorde boven het land in een oplichtende mist Zij stond stil in een graanveld vol met klaprozen Een vrolijke bries plakte damasten jurk tegen fragiele lichaam Haar zeeblauwe irissen schitterden in het licht van dageraad…

Vol van passie Begeleid door de vlammen Onderweg naar haar bron…

Kan hozend plenzen Kan gieten zonder grenzen Het meer raakt nooit vol…

Al tijden ben ik inspiratieloos. Geen woord, dat iets te zeggen heeft; geen zin, die wat verhaalt. Losse flodders en loze kreten; niets van betekenis vult hier en daar ’t papier. Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

't gewapend glas verdwijnt 't marmer, hard en ongenaakbaar verliest langzaamaan elke herinnering de muren bewegen onder het nieuwe gewicht van hedendaags licht en wat de tijd niet dragen kon wordt in aanwezigheid van de zon nagejaagd door de wind verhalen raken bekneld tussen puin en achterwege gebleven gesprekken 't huis maakt zich klaar…

ik adem mijn eigenwaarde in een bos waar ik de bomen met de holen van de virus voglen in de corona nevel niet kan zien en zuig mijn longen vol met 't licht de adem van zuiverheid vol van poëzie dat mij uitdrijft naar degene zonder uitzicht op genezing waar ik de kleuren van leven en hoop voor schilder om je te troosten nabij te zijn in je…

nog steeds deint zee…

Een eilandje in de zee een kleine parel een jaarlijks gebeuren een knal in de stad een gefrustreerde gek een graag schietende een levend kerkhof een totale verslagenheid een onuitwisbaar verdriet een zee van bloemen een pandemonium van rouw een golfstroom aan tranen een zee vol tranen een oceaan vol tranen een verhoogde zeespiegel een…

Schip van zand aan de rand van de zee, altijd de rand van de zee. Vol verbeelding is het schip, maar zonder illusies: straks komt de zee en wast dit allemaal weg. Wat overblijft is het verhaal: “Weet je nog, ons schip, toen.” Dat verhaal blijft eeuwig spreken.…

jij sprak als basalt in een zee vol geluiden een alt nog jeugdig in tijd je blauwzwarte stem trotseert elk gelijk ik graniette in lichtere kleuren breekbaar weerbarstig voelde je dromen van binnenuit zacht bas ik jouw golvend komen want in de zee vol geluiden vleugelt ons lied er ver bovenuit…

Schrompelend geel en stervend bruin zingt ritselend in de wind stijgend, dalend, krijgertje spelend achterstevoren van klinkers naar zand, opnieuw blaast een windvlaag in fluittoon door steegjes het dorre bruin krijgt een nieuwe kans, rollebolt, knispert speelt haasje-over met diep donkerpaars in vliegende vaart, duikelend, springend…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

[Haiku] Eindeloze nacht boven een zee vol zeilen waarin maanlicht bolt.…

dan lust en jij wil natuurlijk als de oester die een parel koestert je grote blote buik vol kind…

De zee is zo verkeerd nog niet en is vaak vol leven. Foto Dick Voogd…

Die is gekrompen, spuugt nu geen vuur ik lach om het kind, kijk verder naar het spel van wind en wolken. Dan ineens zegt het kind: Oma....hoe moet dat als je een engeltje bent? Stel dat dan die wolken er zijn, dan zie je ons nooit meer, da's niet fijn!…

Het is met niets te vergelijken, het blije lachje van een kind. Zo rein met klare ogen, dat jouw oog zoekt en vindt. Het valt je onverdiend ten deel. Diep in je hart daar daalt het neer. Niets kan het evenaren, ontroert je meer en meer.…

aan de overzijde van de stilte de overkant van de taal vallen grote woorden uit onze handen de schone is gekomen onstilbaar mooie ogen als sterren als wit glas haar gezicht de maan vaart de wereld voorbij zachte stappen tussen de schelpen de nacht sluit ons in haar armen de schone is gegaan we leren afscheid nemen nooit van…

Zo zit ik op het water, een zee als het leven vol kracht en liefde… Kleur het water geel en de zee zal je geven alle kleuren vlinders… Kleur de zee wit en je zal het licht voelen. Kleur je hart rood en je zal leven in Liefde.…