Alle inzendingen over geroofd

Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg.…

Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen: eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg.…

uit een klein zaadje ooit dat zich mengt met eicel groeit machtige leven door aandachtig bewaterde wortels met aandacht en liefde zich evoluerend en ontplooiend door met liefde te vermeerderen wat passie expandeert houd daarbij het hart vrij vrij van geroofd bezit en vluchtig geweld dat dankbaarheid doet verdorren waar het plezier en vreugde…

hoe bang ben jij, wanneer kogels je om de oren vliegen, eerst nog ver weg dan nadert het gevaar, er wordt verkracht geroofd en gemoord, in tijden van oorlog geldt het recht van de sterkste vele mensen veranderen in zieke geesten en jij, jij bent nog banger waar moet je heen, hoe hou jij je kinderen veilig alles van waarde wordt gepakt en…

voor de geschiedenis van het nieuwe menselijk ervaren wij leven samen met anderen en alle zaken om ons heen in een grotere interactie dan wij ooit hebben geweten zo ook zijn onze patronen in de maatschappij al generaties ingeslepen nooit hebben wij onze wereld enige autonomie gegeven of alles met het nodige respect bejegend wel geroofd…

Het harde geweld kreeg de overhand, er werd gemoord, er werd geroofd. De mens leek, even, de weg kwijt, niet meer gelovend in het wonder, de mens leek niet bij z'n verstand; van alle rust en vrede beroofd. Maar nu zijn de wapens neergelegd, is er een eind gekomen aan 't gevecht, het gevecht dat ons de vrede heeft ontnomen.…

als de lente zo schoon Was zij die de schande bracht over zijn hoofd, Als het dons van de zwaan zo blank en zo zacht Was de hand die voor eeuwig zijn eer heeft geroofd.…

als een ruisende morgenvogel doorkruist zij het blinkend heelal en daalt - een geroofde genade, op de vleugels de sterren als dauw - als een valk naar de vleeslijke dalen in de onschuld van vóór het Berouw.…

‘t is waar: De moorden in de joodse school verdroten niet het hele land, die 132 meisjes uit hun school geroofd ook dat heeft niet de wereld zo beroerd Is het waar, Wordt het morgen nog wel beter? Is er eigenlijk nog wel hoop? Zijn we niet te ver verwijderd Is het niet veel en veel te laat?…

Passiviteit zeurt aan mijn moede hoofd, drukt me terneer, plat op de natte grond: “Hou je gedeisd, goud van morgenstond is al lang geroofd, Penelope breit en breit”. Passiviteit boetseer ik tot een voetbal, laat hem alle hoeken van het veld zien. Leef me uit, een visotter zweet minder, knap op van de hernieuwde activiteit!…

De hemel heeft me beloofd dat voor elk geroofd kind het firmament voor ’t stoffelijke een beminde zonnestraal en ster teruggeeft. Een ademstoot herbeleefd in de mond van een ander op de tocht in leven laat ontluiken.…

Het vee werd geroofd en de huizing verbrand: Slechts 't onkruid stond welig op 't eenzame land. Verstrooid langs de heirbaan, in kommer en nood Zocht zwervend en beedlend de dorper zijn brood. Maar eindlijk wees 't lot aan het kind het gezag; De riddervorst viel in de weiflende slag.…

als hun jong nestje in één nacht wordt geroofd in de jasmijn klinkt s’ avonds ‘n melancholisch lied maar de nieuwe lentemorgen lokt weer en beloofd en zelfs in het schemeruur gaat de merel zingen hij zoekt al vroeg door het duister naar het licht ook ons bedroefd hart zou zingend moeten winnen dan klinkt door iedere beproeving: Zijn eeuwig…

Op de dag dat de vrijheid van de mensheid werd geroofd. Vlammen verschroeiden de hogere idealen. Op de dag dat niet meer in de vrede werd geloofd. Een onnatuurlijk licht wierp zijn schijnsel op een afschuw die de werkelijkheid verstoorde; en niet door een mens viel te verwoorden. Op de dag dat in Guernica de vrede werd vermoord.…

Kom je morgen kijken - naar mij - wanneer ik vechten ga Zal je voor mij juichen, als ik strijd in de arena zal je voor mij hopen, dat ik niet vallen zal, maar sta Als ik dat, waarin ik altijd heb geloofd, opdat het van mij door geen boze macht zal zijn geroofd, hoog zal houden voor ieders oog, met woord en daad en lijf en hoofd Kom je morgen…

En zij die mannen, vaders van zovele kinderen zijn vaders zonder kinderen, zonder vaderdagen zonden van die moeders, zonde van die vaders hun zaad geroofd, hun kind(eren) onthouden, hun zondagen gejat, hun levens verminkt omdat ze kunnen fluiten naar de vrucht van haar schoot ook zijn vrucht, zijn lust, ziel, zaad en zaligheid ook zijn kinderen…

iedere morgen weer wekken jij bent de stem in mijn hoofd wat waren er veel zaken te overleven ik kon ze doorstaan door me over te geven aan jouw inzicht en kijk op het leven jij bent de stem in mijn hoofd we worden snel ouder, de jaren gaan tellen eens zal het oordeel van afscheid zich vellen eenmaal wordt jouw stem uit mijn hoofd dus geroofd…

Een blinddoek schuurt langs mijn wangen Mijn vingertoppen tasten langs de muren en wanden Naar vrijheid zou ik moeten verlangen Maar mijn vraag blijft waar ik ooit in zal belanden Ik zie alleen nog maar beelden in mijn hoofd Die langs razen als boze gedachten Alle moed is bij mij weg geroofd Alles in mijn leven kan ik alleen nog maar…

Lachend brachten ze haar aan land waar ze tragisch stierf, op het strand. ’t Volk stond nog beteuterd te kijken toen van achter de dijken woest een zeemeerman met een vervloeking kwam: Schouwe, Schouwe, Het zal u berouwe dat ge geroofd hebt mijne vrouwe! Westenschouwe zal vergaan, alleen de toren blijft er staan!…

Wee mij, de sluwe zorgen Hebben mijn schat geroofd! Zij hebben 't àl genomen, Leeg zijn mijn hart en hand; Hoe zal 'k nu tot haar komen En doen mijn woord gestand? ‘Geen schatten kom ik dragen, Leeg zijn mijn hand en hart; Een aalmoes kom ik vragen En troost voor eigen smart’.…

"'k Zal zeggen, als ik thuis geraak: men heeft mijn geld geroofd, en, letter scheelde 't, of ik had nen kogel deur mijn hoofd!" De dief, die meer van kluiten hield als van boer Naas zijn bloed, schoot rap ne kogel deur end deur de kobbe van z'nen hoed. Bedankt!…

Zij kust mij, lang zag ik op 't heipad Nog naar haar om, zij zat er in een drom Van gnomen, op een heuvel, die de trom Speelden droefgeestig en de sombre luit; Wij hadden op den weg het bont geluid Van pansfluit en den rinkeltamboerijn, Een sater droeg een ton geroofden wijn, En nimfen door het woud goudschalen vol Van blauwe trossen, dat de…