Alle inzendingen over kastanjes

Kastanjes barsten uiteen. Een kind speelt ermee, alleen. De zon probeert nog tevergeefs, De aarde te verwarmen. Want de herfst wil ons omarmen.…

Warme dagen zijn voorbij Allerlei rijke kleuren vullen d'herfst als jaargetij Regenlaarzen stappen door plassen Gewassen veranderen van kleur en geur Beukenoten en kastanjes verrijken de wegen als franjes Regen en wind zijn onbemind Wolken bewegen naast elkaar Ze omvatten 't dek door een vogeltrek op weg naar 'n warmer oord Nooit…

zon tekent lichtkegels in het bos ze wijzen een weg naar verder naar de vrouw die ik zou kunnen zijn een wintervrouw misschien die sneeuwkristallen knipt ijsparels rijgt in koele meren zwemt als alles anders had geweest ik keer mij naar de zon toe stap de lichtkegels in terug naar wat is vastberaden vasthouden beukennoten, kastanjes…

kastanjes rapen rond een uur vol hoop loopt kantjes af tot bermen bloemen geven…

De meeste zomergasten weer naar huis een enkeling is nog gebleven, de druiven zijn geplukt maar de kastanjes hangen nog terwijl de laatste vijgen rijpen. De overgang van heet en buiten naar rust en stil en binnen de plek wordt weer van ons, we nemen weer de tijd terwijl de laatste vijgen rijpen.…

Kastanjes met de kleuren van mahonie, en korenbloemen in het rijpend graan. De bramen zwart en heerlijk zoet. Ik ruik nog steeds hun geur En denk: "Wat is het leven goed." De herfst verdient bewondering, geeft voorraad voor de wintertijd. Draagt reeds in haar boezem… De belofte van een nieuwe zomertijd.…

prachtig geweven web met bewoner de eeuwige laatbloeier vlinders die nog vlinderen wilden regenboog met aan 't eind de pot vol goud prikkelbare kastanjes eikels die me om de oren vlogen paddenstoelen in alle soorten en maten rode bladeren zij fluisterden over de wind die toenemen zou zwaluwen die voor even hun heil zochten in de schoonheid…

de handen weer gereikt in saamhorigheid ogen op verkenning naar details het anders zijn dan in herinnering stemmen in herkenning elkaar ontmoeten met een lach is de bestemming van de dag samen weer op pad als heksen op een bezemsteel met magisch vier vijf is te veel kabouters van de paddenstoelen vegen die eikels en kastanjes…

ik was een mooie kerel op het wad die aardappelen en knollen verslond en opkeek naar de pastoor die verstond waar ik des ochtends nederig voor bad ik hield van haar op deze najaarsdag toen zij kastanjes haalde uit het bos zich bezig hield met de geschoten vos die zij de afgelopen weken zag ze kleurde hem in op het papierendoek…

bladeren vallen uit als haar verven zich rood de herfst in doen aan bungee jumping aan een elastiek dat terugspringt in de lente er loopt een muts sjaal handschoen door het bos prikt zich aan kastanjes maar raapt bouwt beesten en mensen zet ze met lucifers in leven en vlam paddestoelen trekken als nomaden komen gaan komen gaan laten…

net als de blaadjes laat ik los wat er niet meer toe doet wat niet meer hoeft gevoed de takken zijn zwaar van hoeveelheden uitgebloeid ze buigen en gaan de winter in laten achter wat niet meer groeit de natte grond onder mijn voeten vertrapt wat net gevallen is ik raap nog wat schoonheid en versier mijn huis met herfst en warmte…

De knoppen der kastanjes kleven, De struiken schieten kreuklig uit, En ’t glimmend rijs, dat nog niet spruit, Staat met gespannen bast te beven. De sappen stijgen in elk leven Dat zich voor Uwe drang ontsluit. Heer! Zie uw dienaar! Zie Uw bruid! Bereid, hun volle bloei te geven.…

korter nog steeds draag ik de zomer in m'n schoot Ik omarm het steeds met beide armen maar 't ontglipt me meer en meer nog even en 't is helemaal verdwenen deze zomer komt nooit weer Maar van de herfst zal ik ook houden al doe ik dat op mijn manier met hier en daar een heel klein dipje toch geniet ik ook van herfstplezier Ik zal kastanjes…

gepakt voel je die bladeren om je heen steeds meer verzamelen ze zich alsof ze hebben afgesproken dat het nu de tijd is zie je dat de kleuren van de bladeren verspringen van goud naar geel en dan weer goud het is de zon die dat doet zie je dat weet je dat dit jaar nu al meer bladeren zijn gevallen doordat het even harder waaide de kastanjes…

Ik zit aan tafel, misschien wel te slapen, denk ik even bij het gillen van een sirene die uit mijn neus de geur van gepofte kastanjes weg- neemt naar een spoedgeval In de keuken zie ik de poes afwachtend kijken en de wolken trekken snel langs de dommelende zon Dadelijk gaan we spelen eerst koffie zetten Hoog en laag ruisen het kookwater…

In de velden van Vlaanderen zie ik het voorbijgaan: de bugels om 8 uur de herbouw van Ieper, de verdiensten aan Hill 62 Een scholier op excursie gooit er nog steeds zijn gevonden kastanjes.…

Op vlieren, berken, ja kastanjes viert hij lusten bot. Het is voor mij geen doen verwoesting aan te zien met droge ogen.…

Kon ik maar altijd leven in september, maar da´s waarschijnlijk meer dan ´k verdien Oktober komt, november en december, kastanjes, houtvuur, storm, het laatste feest, waarop wij samen vieren dat het mooi was om jij en ik en ik en jij te zijn geweest. ------------------------------------------- uit: Het heelal van jouw hart (2012)…

Het water van de vijver, glad als ijs Weerkaatst blijmoedig weelderige wanden Van hoogbejaarde dommelende panden De vensters geven geen geheimen prijs Het zonlicht tart dit stadse paradijs Waar mist en luwte immer samenspanden Kastanjes langs de oevers knarsetanden Hun schaduwen gehuld in stemmig grijs De vijver geeft aan stemmen geen gehoor…

Regen en wind halen verder De kastanjes uit het vuur voor de zegepralende herfst.…

dit is wat een schilder zou zien: de gebleekte graskant, kastanjes en linden, het warme maar heengaande licht van de avond en tegen de haag op de andere oever een loper, en zijn gedachten, hoe schilder je die en boven het water de meeuwen en tussen het licht- en donkerder groen de plecht van een jacht, het schuiven der dingen, de richtingen…

De cirkel van kastanjes, langzaam uit elkaar gehaald, legt op het grasperk nog de handen van zijn schaduw, bedekt het met een zoete regen van genade, van gebladerte. En midden in de tuin ligt wit en vol van rust een marmeren gewricht.…

Door huid heen gloeien de kastanjes van een vorige herfst een slapende morgen in een verdronken landschap ik groeide op in dit gewest stap door de spiegel en vervolg mijn tocht langs littekens hier zoekt tijd een woning -nauwelijks plaats voor zoveel ruimte- een lichtvoetig beeld versterft als schim later is slechts een geweerloop lang…

Doodstil als men het hoort, het fluisteren van kastanjes op de bemoste grond waarin we kiemen na de daad, die intens luid en vredig was.…

Een oude tuin, prieel, Griekse sculpturen Symmetrisch lage hagen, rozenbogen Een bijenvolk met nectar volgezogen Klimop en mos op scheefgezakte muren De zon blijft vlijtig schaduwen borduren Van schepsels, zingend, dansend, opgetogen Een oude tuin, prieel, Griekse sculpturen Kastanjes, marshmallows en open vuren Bedekt met sneeuw gooit alles…

Terug op d' oudste weg, tussen blad van roest, oranje-groen staan aan het einde weer kastanjes, imposant, hun stam geknot, geknoest, hun zwarte takken grijpen, pakken licht. Eenmaal thuis zie ik mijn dochter, ze eet bij mij. Daarna bij buren is het zegenen op hoofden. Dan overspoelen pas de golven.…

De herfst, hoeveel is er al over geschreven Hoeveel is er al over te doen De kleuren die door jouw worden gegeven Zijn die van één en een miljoen De herfst met vallende blaren Eikels en kastanjes beukennootjes Alsof het er niet voldoende waren Liggen op de grond, worden vertrapt tot mootjes De herfst met regen en harde wind Soms stormen…

Vallen de kastanjes uit zwiepende bomen zie je blaren vergelen moet het licht vroeg aan bij onrust en windrukken hoog boven in het spant emoties die los komen om de mens te bedrukken herfst is thans in het land Speciaal dichters tellen naar verhouding dan velen voltijds zwaar aangedaan onder de hyper emotionelen Gaat ergens een tak…

Hij geurt naar de wind die het gehuil uiteenslaat, Hij geurt naar het vanzelfsprekende, Naar bloed, Gepofte kastanjes, Drukte in de straten. Hij geurt naar een vrijheid van zien en voelen En betovert veelkleurige vlinders. Zo bloeit de steen, De steen die niet kan bloeien.…

Dagen zijn mistgrijs gekleed en wilde kastanjes vallen maar raak. Hun boom een kerel, zijn dos vol groene stekelbollen. Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines, rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd – dood in minder dan een winter.…