Alle inzendingen over licht en donker

Hemellicht klaren donkere wolken, de hoop doet duisternis verbleken, eenzaamheid zal blijk'lijk vervagen, miljoenen zielen zoeken het licht, die donkere paden openstellen, wegen naar verdraagzaamheid en vrede, verworven met een beetje menselijkheid, die uiteindelijk in ieders hart schuilt, ontwaard in een illusie van wederzijds respect, dat…

dat noord en zuid zo anders was, kon verschillen dat contrasten de aarde scheuren, toegepast worden, zoals verder zal blijken, sentimentaliteiten van het gevoelsleven verwijzen naar complexe contrastgegevens, ontstaan tussen twee kleuren bijvoorbeeld tussen licht en donker, zo donker als de wintersneeuw was...…

Om middernacht verandert licht in donker, verdwijnen sterren aan de hemel en lost het dwaallicht op. In het duister verandert eb in vloed, ontstaat een stromende rivier bestaande uit zoute tranen In gedachten verdwaal ik door mijn web gesponnen met de striemen van mijn hart Pijnlijke herinneringen ontwaken uit hun winterslaap.…

hoe lief een nachtegaal passie leegschudt in huiverend glas woorden kweekt als rijpende vruchten tegen een bezinnende boezem net voor de val in licht en donker met een buitelend hart schaduwen temt langs de kamerwand de bodem vult met geoogste sterren : haar dromen in een komende dans…

Mijn ogen morsen tranen totdat de rem is bedrogen zoetjes zwevend in wolkjes slaap ook al snijdt het scherpe riet Mee die seinen beschijnen ons met Het Licht in donkere dagen Mijn grijze stopverf draait toeren Een vermorzelende molensteen Veel te veel pijn schuurt veel te veel vragen draaien…

de lucht draagt als ik vlieg de verte vraagt bestemming van mijn vlucht de wind vertraagt in koude vlagen het glijden piekt als hij thermiekt mijn schaduw streelt de aarde speelt licht en donker uit als ik mijn vleugels sluit ik wil ontsnappen verder gaan voordat de sporen van mijn stappen zijn vergaan…

De avond verdrijft het licht. Het donker levert donkere gedachten, sombere gevoelens, in grachten is iets ontroerends. Er zit een donzig poesje Aan het snurken. Zij heeft een grappig snoetje, pootjes lijken op augurken. Ik doe mijn ogen open. Het is erg laat. Ik vergat de tijd, Ik vergeet dat ik lijd.…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

ze raadt de dagen nog in vlagen ziet geen licht of donker meer levend heeft ze zich begraven en daar leg ik me bij neer heel lang heeft ze zich verzet ging niet voor, maar achteruit het te strak knellende korset werd steeds meer eigen huid nu haar ogen uitgekeken zijn kan ze het leven laten rusten vertrouwend op een duisternis die níet…

oneindig is als licht met donker vermoeden levenslang in geketende ringen met liefde en verdriet een verschijnen en verdwijnen meetbaar en ook weer niet aan alles komt een eind behalve aan een cirkel als ik die nu verzin begint wat nooit meer stopt slechts krimpt of dijt blijvend door rond te gaan op eigen kracht ongeacht…

Licht en donker, dicht en door mekaar, een Byzantijnse mozaïek. De bladeren dansen het ritueel en de wind preekt bekering. Ik, dromende druïde, ben eraan onderhevig. Vol eerbied pluk ik maretak, elk blad is een droom, wat kan ik dromen!…

er valt een diepe afwezigheid van licht naar donkere vlekken op een muur met vage contouren of is het een plafond -de zachtheid van een kus een derde persoon stelt zich aan je voor al jarenlang dezelfde of zijn het steeds weer anderen het is als de tijd van ervoor en erna van feitenloos relaas, van droom als venster in ‘n onbeteugelde…

Wringend en onheilspellend, donkere wolken van een opkomende bui, of pletsende regen. Daarna een kleurenspel zovele kleuren door elkaar. Een wonder om te zien, een boog van mijmerende pastellen. Ze smelten samen, van licht naar donker. Zij spannen zich uit, ze rekken zich, van de ene kant naar de andere.…

maal ogen in een donker wuiven…

Wringend en onheilspellend, donkere wolken van een opkomende bui of pletsende regen. Daarna een kleurenspel zovele kleuren door elkaar. Een wonder om te zien, een boog van mijmerende pastellen. Ze smelten samen, van licht naar donker. Zij spannen zich uit, ze rekken zich van de ene kant naar de andere.…

Zwaarmoedig eenzaam verlaat hij zijn huis boven zwart asfalt verlichten lantarens de gebogen berken het imposante bladerdek adem verlaat zichtbaar snel in de koude nazomernacht een lange schaduw voor dan weer achter volgt willekeurig getekend licht en donker vervagen met hem verdwijnt het asfalt.…

met penselen trachtte ik het zwart van je af te schudden (in een kamer) maar ik vind nog een heldere stippellijn op het behangpapier (niets is toeval) waarop je schaduw meevaart, bij tussenpoos vanuit het spiegeleffect tussen licht en donker ‘k veeg niets meer uit laat het strijklicht binnen als disgenoot fijntjes wat blijft op…

schakeringen wringen elke volgende lente tot in het transcendente dringen ze verder door en telkens dommelt ergens een verholen bloem in knop droomt alweer een meisje haar allermooiste doek ze wil nieuwe kleuren grijpen in het ijle en met felle vegen vatten tot nogmaals vruchten licht naar donker rijpen…

Als ze een landschap was ze zou bewegen in de wind stilte opzoeken in het gegil van krekels ze zou de zon om water vragen wolken om genade bladeren om een voetstap de aarde om een vore en een vlieg ze zou het licht verschuiven donker omschudden vogels zouden stilstaan als penselen in de lucht En achter haar uitgestrekt zou de stad…

Gebeurtenissen van toen laten in het licht van nu een silhouet achter op de muur van de toekomst Een schaduwspel met een eigen verhaal beïnvloed door het lot geweven door onszelf De dimmer in ons hart versterkt of verzwakt het beeld dat overblijft op het doek van de ziel Een licht-en-donker-vogel ontsproten uit twee…

het leven los van draad geen speld in die hooiberg het licht en donker in een verschrompeling de precisie vast geklonterd bengelend aan de buitenkant van de hemelrand wentelend in een raadselachtig spel maar ik… klop met mijn knokkels op jouw tere huid gewichtloos laat ik jou vluchten littekens en wonden likkend…

ik wist het licht voelde donker in slecht zicht hield me staande op de keien waar anderen glijden nog had ik perspectief geen wanhoop in ogen die niets meer geloven je zwaaide en het was geen afscheidsgroet dat deed me goed jij bepaalde richting in mijn leven zonder direct leiding geven met lieve compromissen maar naar het…

ze verschoot wolkte licht haar donkere ogen golfde brekend door een zee vol emoties strandde op basalte hardheid van mannelijke trots onbespreekbaar in traditie buigt hij nooit de harde kop maar in het zwijgen speelt zij zijn muziek neigt als hij verkiest windt hem weerloos om haar zachte vingers tot hij doet wat zij gebiedt…

in het laatste licht donkert ook mijn levenscirkel rond…

als de schemer zich verdiept heeft dat altijd iets mystieks hoor ik stilte voel hoe licht en donker zich bewegen in hun strijd om leven proef droefheid van melancholie omdat ik weer het spijtig einde zie van wat een mooie dag ons bracht aan zonnepracht in prille lentetooi nu verduisterd door het holle van de nacht in vervreemding…

er waait onrust in de bomen bladeren krijgen geen respijt jachtig strijdt het licht met donker in deze vreemde tijd mensen zoeken warmte bij een gezellig vuur verjagen kou tot in het late uur deuren en gesloten luiken houden magie en geesten uit het duister buiten die ‘s nachts feesten tot de zonnewende als licht zijn krachten…

Tussen licht en duister loopt een schemergrens. Hoorbaar, in zacht gefluister van ieder mens. Jij goed, jij slecht, drager van schuld. Jij fout, jij recht, in onschuld gehuld. Bevroren prikkeldraad, ommuurde waarheid. De laatste dageraad die licht en donker scheidt. Op de dag der wrake is angst een voorteken.…

Wanneer de avond valt in Córdoba, steeds wanneer de avond valt in Córdoba, verzwakt het licht en een donkere stroom vloekt binnensmonds onder de brug. De rotsen krijgen vleugels van mos en veranderen in een koppel patrijzen - licht en donker - het water fladdert onder de brug.…

omdat vandaag nooit gisteren blijft en elke tel zijn geschiedenis schrijft omdat in het troebelste gedachtenwater alleen de waarheid bovendrijft en oude kwaadspraak naar nieuwe leugens neigt omdat de wijsheid in alle talen zwijgt en licht met donker de liefde bedrijft omdat ik niet verdraag dat de droom wordt bedreigd en in die…

Dit is een groet die een verre reis moet maken en waarvan ik hoop dat die aankomt bij jou Ver weg door licht en donker, regen, wolken en luchten zo blauw Ver daar voorbij waar wij niet bekend zijn, maar jij nu de rust vindt daar wens ik jou vrede zonder verdriet, zorgen of strijd daar wens ik jou rust in eeuwigheid…