Alle inzendingen over oeverloos beminnen

koud en verlaten ontelbare tranen rollen onzichtbaar niemand heeft dat in de gaten loslaten niet meer geloven in nimmer vragen noch oeverloos verlangen naar woorden vol warmte en begrip want het uit jou geboren zijn blijkt geen garantie…

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, tezamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en elkander slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen. 'Slaap je al?…

en schenk mij licht lees mij uit, lees mijn hoofd stuk schenk mijn geest totaal geluk les mijn dorst, dicht mijn zinnen leer mij de poezie weer te beminnen…

jij in mijn leven jij hebt mij in die korte tijd dat speciale gevoel gegeven elke dag dwaal je door mijn gedachten en ik weet dat ik je te lang heb laten wachten maar bang om het te proberen bang voor wat er komen zal weet niet wat ik met dat gevoel moet beginnen wetend dat ik wat ik zoek bij jou zal vinden ben ik bang om je te beminnen…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

Blijf bij mij, en ik zal je elke dag opnieuw beminnen.…

daken kleuren roodbruin in het land, bomen kijken er verliefd door vensters op zoek naar nog wat warmte binnen, ze vertakken zich als nesten of ze in de herfstzon kleintjes verwachten. de beige muren van Pontoise steken af bij de sapgroene, cadmiumgele velden boeren schuifelen niet in dit schilderij, Pissaro heeft ze allen in bed gestopt…

Om te vergeten speelde hij in zijn Theater van beminnen met zijn poppen daar van binnen om te zeggen wat hij wou maar nu verbeeldde met een lijf waarmee zijn stem iets kon beginnen en zich spreken zou tot hen die hij zou spelden op zijn mouw Ik hou van haar - mijn hele leven en zou haar echt alles geven waren steeds zijn laatste woorden…

zoveel rechters hebben hun oordeel geveld in het begrensde land dat in de boeken staat beschreven, de verdrevenen opnieuw verdreven beschermd wat zo beschaafd in naam van koningin en vaderland met alle wapenen wie anders is te lijf, te lijf gegaan de wet heeft opgesloten die als kind werd opgejaagd in chaos van besloten huizen, de kelders…

Een muze beminnen is goddelijk, voor een poët. Dichters begrijpen de roerselen van uw ziel. Ze herkennen de liefde in uw ogen. Laat hen tot uw stoutste dromen toe. Geef hen al uw zorgen en uw smart. Nooit worden verlichte dichters moe. Onvermoeibaar beroeren zij uw lichaam, en uw geest. Zorgen tillen ze van uw schouders.…

Zonder liefde kan men niet beminnen; daarom wacht ik hier op jou. Ik heb steeds de geluiden van de angst overstemd. Mijn mond weigerde zijn klanken te imiteren. Mijn gemoed bleef altijd op de vrijheid gericht. Ik heb met een mes op de muren geschreven. Mijn hand kerfde telkens dezelfde naam. Ik heb klanken naar een melodie toegezongen.…

Een constante stroom Gedachten en gevoelens over dat wat was Maar nooit meer zal zijn De vermoeienis van zelfreflectie Oneindig Vermenigvuldiging van fouten en spijt Vergroting Van niet bestaande problemen Leidend tot eindeloze overdenkingen en oeverloos gelul De aantrekkingskracht van cirkels Verzwolgen Door het diepzwartste gat…

Door levenskracht aan te raken lost het denken op en de schaduw van het lichaam verdwijnt Een gedachte is gevormd vraagt om een gebaar een oeverloos woord Het trilt op de wind droogt vleugels in licht wil worden gehoord beluisterd, begrepen en luchtigjes verder gedragen…

haar donkere ogen zo bezeerd oeverloos haar staren de golven van de zee nemen haar mee laten haar deinen in de branding haar ziel vindt wat het leven niet geven kon geeft haar de vleugels van de zilvermeeuw zie haar zweven in de wolken tomeloos haar vrij zijn…

Oeverloos gezwets in zuchtig zoeken Naar het genot van onbescheidenheid Narcisme tot maat verheven Gevoelloos interesseloos kil Afkomst verloochend in succes Verwend in alles dat te koop is Maar jaloers in het tekort aan aandacht Dat is de oogst van een avond Ja, het was gezellig, zeker…

Het lukt nog niet met die medailleoogst Uit vorm, de berm, de drank, een pols, de regen De tegenstanders zitten ook flink tegen Dus moeten we nog verder, harder, hoogst Maar zonder plak op vlinder, rug of crawl Gaan we voor goud met oeverloos gewauwel.…

het verhaal van mijn leven in één wens geschreven vervulde dromen oeverloos vergaan zachtjes mijn verdriet in vloeiende tranen stil is de pijn als wanhoop schreeuwt in gekregen tijd door liefde omringd waar dromen zelf als leven vergaan…

George Bush zei, toen hij bij de rampplek kwam “Ik zal voldoende bouwgeld achterlaten” Ik hoorde hem daarbij als Brugman praten Wat snel weer klonk als oeverloos gezwam En zou je zijn beloftes wel vertrouwen? Die man is nooit zo goed in bruggen bouwen.…

Voor de verliefden is er maar èèn hartewens Elkaar beminnen.…

staan we nog wel stil bij een rimpel op het water in oeverloos verlangen als deining naar geluk waar cirkels vloeiend weerkaatsen in zichzelf zachtjes breken in golven naar elkaar en ringen van liefde samengesmolten eindeloos groeien als rimpels op het water…

niemand kan het verdriet genezen dat de dood achterlaat klinkt de fluister van de wind maar geloof me niemand maar dan ook niemand kan jouw dromen en jouw herinneringen stelen het is de liefde die ze blijft kleuren oeverloos tot over de horizon nooit verder weg dan die ene glimlach…

’t Bezorgt me nog een oeverloos verdriet Ons land werd rücksichtslos beschuldigd Is dit het land dat tolerantie huldigt? Wij knechten in december Zwarte Piet We wáren gidsland, ’t mocht niet langer duren Vanavond zijn we vóór de oosterburen!…

Toen ik even Van de verzen, die ik las, De ogen peinzend hield geheven Tot de vreugd, die buiten was... Jaap, Jaap! Wie zag ik daar komen Onder mijn raam door de eikenlaan? Jaap, mijn jongen, De vogeltjes zongen Hoog in de bomen En alle vinken begonnen te slaan... Ook in mijn hart ging het zingen aan. Jaap, Jaap! Daar liep Jaap met…

viert gij hoogtij deze dagen? niet dat ik weet is mijn antwoord vanwaar dat u daar over begint of ziet u met lede ogen aan dat ik zozeer word bemind? in dat geval strekt het u tot eer zulk een asemend lijf in uw blik te vangen of nog beter, ik bloei in hogere sferen en u tracht mijn warme zucht op uw edele huid te eren met sprakeloze…

Aan u, die 'k heb bemind om 't water van uw ogen, fontein die zindert in de zonne van de smart, - gij die het martlen kent van 't dorre mededogen en 't hunkeren naar de liefde in hoogmoed uitgetart; Aan u, die 'k heb bemind om 't vlammen van uw handen, - o vleiën om het vlees dat als een beek vervliedt; o reiken van 't gebed dat slechts…

voel mijn huid nog zacht al ben ik oud gestreden tegen wind en alles dat op weerzin lijkt voel mijn huid nog steeds niet koud altijd bemind door het strelen verrijkt…

Zo moe dat ik nog slechts kan zeggen in enkele zinnen dat beminnen het enige is dat echt telt. Geen geld, geen goed, alleen wat je doet met je hart. Dat tart alle verbeelding, alle woorden en zinnen.…

Ik heb niets gewonnen. Ik heb nooit iets gewonnen. Ik heb alleen bemind en dat schijnt onvergeeflijk een grote grove fout. Uit 'Loflied voor een stille gek' 1979…

schokschouderend dwaalde ik door een verlaten nacht uit het niets stond je voor me zo oneerlijk mooi het leek of we elkaar al jaren kende schoonheid als een magneet volgde ik je de maan liep mee ik nam je hand vertelde je dat ik je niet weer wilde verliezen en jij keek mij alleen maar aan leerde mij vertrouwen te hebben jij…

Wanneer je zoekt naar herinneringen en de tijd laat fluisteren over de liefde die je kan dragen naar de stem van de droom die je wilt blijven beminnen zolang hij niet uitdooft.…