Alle inzendingen over ontwaken OR dag

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Gevangen in mijn tranen in mijn eigen persoon Zit ik hier al dagen opgesloten in een droom Droom van wanhoop van twijfel en spijt Zeg me deze droom is geen werkelijkheid Laat me ontwaken ik wil het niet meer Gevangen in mijn tranen elke dag weer…

Elke keer bij het ontwaken ben ik de tijd vooruit Beraam ik tijdschema’s en plannen Valt de dag in uren uiteen Maar ongezien drijft elke dag een kleine witte wolk voorbij In helder blauw…

Ontwaken en opstaan, het zal wel moeten Je bidt om moed en sterkte voor deze dag Je put troost uit het feit dat je weten mag Dat God er is en dat Hij je wil begroeten.…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

Het leven raast tussen steden en terloopse slaapplaatsen elke dag een ander ontwaken mijn huis is waar mijn lichaam is in de steensteeg van vervalstad of in de luxe van het dollarhotel ben ik thuis waar mijn lichaam ook wezen mag. ------------------------ uit: 'Deze dagen', 1998.…

muziek uit vele kanalen mengen zich tot een band die vol overtuiging mij in banale dromen vind geshockeerd door wonderen verlaat de slaap mijn verfijnd geweten dat door alle mazen van een normaal bestaan mij als een enkeling plaatst in het kader van een vreemd individu vaak prijs ik me dat ik geen standaard belofte van mijn ouders…

Bij het ontwaken van de dag ontwaken ook bewuste gedachten die tijdens slaap hun kans af hebben lopen wachten Zodat de werkelijkheid meteen de ogen spert, adem stokt in de keel Het is teveel...…

Ik houd van mijn vaste vrije dag, de dag dat de wekker zijn mond houden mag Het rustig doezelen na het ontwaken kan mijn dag al niet meer stukmaken Koffie drinken, een lekker ontbijt, niet in haastig tempo maar in zeeën van tijd Een goed begin van mijn geliefde vrijdag, de dag dat de wekker zijn mond houden mag…

ontwaken…

Maar als ik weer ontwaak, ben ik weer moe. Moe moet ik zijn als ik ga slapen. En niet zoals elke dag bij het ontwaken.…

pure ochtenddauw de eerste zonnestralen de aarde ontwaakt…

voeten onwennig ik volgde je lach en de ronding van mijn verlangens jij draait je om en vraagt waarom ik hier ben of ik je ken de aarde zuigt mijn woorden zacht naar binnen verlies mijn zinnen en mijn eigenwaarde doch zonder een geluid beroer je zacht mijn huid kust mijn koude lippen terwijl de ochtend gloort komt mijn hart tot leven ontwaak…

bruid te zijn van het leven zwanger van verlangen naar recht en gerechtigheid klein en kwetsbaar wordt het geboren in een ogenblik van mededogen gemeenschap ------------------------------------------------- uit "tot leven geroepen" gedichtenbundel uitgegeven in eigen beheer www.aukjewijmagedichten.nl…

ogen nog gesloten gedachten bij jou nog even dromen..... weten ik ben 100% vrouw ... flitsen op mijn netvlies van beelden die ik zag... en dingen denkend, voelend, die ik eigenlijk niet mag.. .. jij maakt iets in me wakker wat heel lang slapen kon ik voel me een nomade die terugkwam bij de bron. ... door jou voel ik…

Ontwakend uit een gevangen gevoel van lust, zwijgend en starend verdriet en liefde, waar is de grens? Ontsluierd dagdromen, in een vergeten poel, van een zonovergoten woestijn. Een idylle waar je voor moet vechten.…

we tevreden tegen elkaar in een roes van slapend rijke liefde waar geen vraag of antwoord wordt verwacht ik draait me om in half wetende dromen ogen ontdekken je slaperige zijn en handen strelend, zoekend naar de lijn om nog dichter bij je te kunnen komen liefkozend langs de contouren van je gezicht fluisteren mijn lippen smachtend je ontwaken…

Je hebt me een stuk van jezelf laten zien dat heeft me enorm geraakt het was als een rups die zich ontpopte een vlinder die ontwaakt Zo mooi als de zonsopgang een adembenemend licht toch trad de duisternis in want ik zag je gezicht die woorden waren niet aan mij gericht Je hebt in mij iets wakker gemaakt ik wou dat het nog sliep…

Ik heb me zo vaak afgevraagd Waarom heb jij me zo geraakt Jouw verpletterende eerlijkheid Jouw weergaloze kwetsbaarheid Jij haalt het kind in mij naar boven Ik had het nog niet eens gemist Maar toen ik het wist Moest ik er aan geloven Je haalt de mens in mij naar boven In alles wat jij hebt verteld Heb jij je kwetsbaar opgesteld Ik durf…

't was een doodgewoon ontwaken voor de wekker ik stap uit bed ik kijk om en verdomd daar lig ik nog lijkbleek, open ogen en mond dit is het dus, denk ik ik ben dood…

vlinder heeft het gegeven het jawoord mocht er zijn een gekleurde lach tekende mandala’s in de lucht de groei was wonderlijk licht zoals hemelwater is en bedekken kan III lichtluchtig is de dans van zwijgzaamheid de proeve van geluk ten einde naar de voetstap in de zachte aarde IV ik geniet van de warme wind de zucht van het ontwaken…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee. nu is er rust en een wijdheid vol nieuwe kracht; voor mijn vertwijfeling en mijn stoutmoedigste droom een onpeilbaar…

Daar blonk de dag – de onzichtbre banden braken: ‘k Rees op, nog met de tranen op de kaken, En glimlachte om mijn dwaze hersenschim. En ‘k juichte: ’O God, als aan de levenskim De morgen uwer heerlijkheid zal blaken, Wat glimlach zal dàt wezen bij ’t ontwaken.’…

Mooie woorden dwarrelen als rozerood en bloesemblad. De wind draagt ver legt ze zachtjes voor mijn voeten op mijn pad. Rozerood van dageraad, bloesemblad van nieuw begin, ik wacht nog steeds op lente maar zit er midden in.…

Een hofhond slaat aan 't blaffen, vluchtig glipt De haan het hok uit, op het eenzaam land Roept hij de dag uit, hel en triomfant.…

Met jou wil ik ‘s ochtends ontwaken je lippen al vroeg op de dag smaken Mijn handen op je warme zachte buik terwijl ik met mijn ogen dicht aan je haren ruik De warmte omringt mijn hele lichaam je vingers bespelen me heel zorgzaam Langzaam trek je me dichterbij dit is een heerlijk moment voor ons allebei…

al gaan wij, ieder voor zich smalle wegen over hoofden van doden – bijna zonder angst in ’t ritme van harten zijn we beschermd zolang liefde in ons woont gaan wij, tussen vlinders en vogels in evenwicht over boomtoppen in een morgen - groen, goud en blauw - naar het ontwaken van geliefde ogen.…

De tijd tikt in sluimerstand dromen strelen de lakens met zandgestrooide zang mijn geest in een baan om de aarde nu terug de dampkring in de psyche keert zich om onder wordt boven zoals de onwetendheid bewustwording in haar greep houdt strekken armen zich uit in onmetelijke ruimte verdwenen is de greep vrijheid in twee werelden…

Vrouw van de wereld werd ze ooit genoemd Met verve heeft ze deze rol gespeeld Die is voorgoed voorbij nu en vergeeld De trap des ouderdoms is opgedoemd Koningin af, geen dar die om haar zoemt Geen imker en geen korf, geen honingteelt Vrouw van de wereld werd ze ooit genoemd Met verve heeft ze deze rol gespeeld Te lang heeft ze haar innerlijk…