Alle inzendingen over zinkend

Water, niets dan water in de oceanen van de aarde samengebracht schuimende golven raken met veel geklater de drijvende schepen in volle kracht Water, niets dan water zinkend schip op volle zee vergaan neemt herinneringen mee voor later en rust in stilte op de bodem van de oceaan daar in de diepte van de zee zijn mensenlevens uitgeblust…

ze huilden een rivier maar nog onvoldoende om het gemis te stillen van vrijheid en geest die langzaam verdroogden in elkaars nabijheid hoe verlaat je een warm zinkend schip dat je eigenlijk niet wilt missen zonder geen van beiden te verdrinken ver weg dwaalden ze, verdwaalden zonder elkaar de lichtsignalen vanuit hun verre andere ik veranderden…

leer mij ook hoe jij met je vingers door de bladeren van een boek schuifelt en als een stille sopraan het belezende temt in jouw eigen sfeer terwijl de koffie dampend jouw silhouet verheerlijkt in mijn droom ik kan geen nacht meer in jou bespeuren terwijl mijn ogen nog kleven aan de schepping waar ik nog drijvende was in een alsmaar zinkende…

kom terug klinkt een stem in 't water alsof het een vreemde is eentje uit later uit de toekomst die hier nu nog niet hoort uit een donker waas en niets gaat meer voort slechts nog de waterige, onweerstaanbare blik van een verloren, zinkend schip kom terug klinkt haar stem nog eens helder over zee sleurt alleen pijn en verdriet mee slechts…

verlegen maar nu verstik ik je bij volle maan je koos de vrijheid langs de vlakke kusten bruiste je woede op de harde rots op jouw gedein konden de schepen rusten orkanen zweepten je tot woeste trots we vochten tot de laatste sterren doken meegaand gevoel weerstond gezond verstand uiteindelijk ben je toch doorgebroken ik schreeuwde, zinkend…

Achteloos schreef ik het op telkens weer bleef het machteloos, daarna veranderde het in stroop langdradig, uitgetrokken scoop, een ontdooide regenpijp, een zinkende boot, kurk onttrokken aan de schoot van tijd, dan is er weer hoop, als die aanmeert zal ik je roepen, en het tij gekeerd om naar de juiste klank te gissen, blijven teksten voor…

schuin als een zinkend schip zou ik vergaan en ik schreeuwde als een leeuw, helaas maakte ik de indruk van een windvaan. (een aasgier vloog om de mast heen, piepend en blééf er omheen vliegen...)…

Volksplantingen geraken in versterf - Reeds bloeien schonere uit hun bederf, Weer ondergaand met zinkende getijen.…

Je lijf Je zinnelijke, zondige lichaam Ben met mij Zie met mij Raak mij aan Overal staan wij tot elkaars beschikking En tussen de lakens worden wij opnieuw verliefd Je ogen open of gesloten even mooi Gevoel van eenwording in onze armen Kijk me aan of niet ben er in het zinkende gevoel van ons bestaan Verdrink in het gevoel…

Aanschouw mij, hier en daar, die bende Casselkoeien die louter bruin van haar, als zoveel bloemen bloeien, in ’t gers en in de zon, die, zinkend henentiet die, rood, het rode veld, vol rode vonken giet. ’t Is prachtig overal, ’t Is prachtig, hoe de huiden dier koeien liefgetal van vouwe en verwen luiden; ’t is prachtig hoe ze staan, gebeiteld…

sluit zich de hemel als een nachtjapon alle schoonheid is gehuld in aftasten en geduld Ik blijf de hoogte zoeken langs de flanken van verdriet in de verte wapperen doeken onzichtbaar achter wuivend riet de vloer kraakt maar ik schuif voort zoekend naar het verhoogde oord Nu draagt het versteende water het zwaarste bestaan niet meer zinkend…

Somber gevoel, vreemde in eigen land een zinkend land, verdrinkend land volk en land in de steek gelaten proef de rotte smaak van verraad. Was ik maar vertrokken toen 't kon naar 'n ver land met sneeuw en ijs schrijven in 'n houten huis aan zee tussen soulmates om mee te praten.…

Als maanschijn In gedachten zinkend Dwaal ik ver weg, Dicht bij jou. Als zonlicht stralend Schep je mij, Maakt diep gevangen Dromen vrij.…

gedruis, En wie daar zingen, doen een loflied horen; Vrij dartelt om de hut de vale muis, - Het dal ligt in de gloed der zon te gloren, Maar in de grauwe pij, voor 't houten kruis, Ligt de eenzame, in geprevel als verloren: De grijze zoekt de vrede in eigen-kwellen, En wil zich martlen tot een heilig man, En schijnt geen traan van 't zinkend…

Op het zinkende schip speelt een klein orkest plechtig, maar ongestoord in de bange nacht, houdt bij strijd om leven zingende wacht, als de vaderlijke vogel naast zijn nest. Moedig springende maat luidt op haar best, versmelt zich met geestelijke stem, verzacht het benauwde én hoopvolle gejacht, dat door bevelende roep wordt geprest.…

Maar 's avonds, gerijpt tot een man, Steunt zinkend hij zich met de handen, Bedroefd daar hij scheidt en niet kán, Op de einder der zeekleurge landen. Waarom is de weide zo schoon? Omdat zich de zon op de weide Gebouwd heeft tot tijloze woon Zijn tenten uit blauwgroene zijde.…

Verval in flashbacks Beelden die zich opdringen In een hart tot aan de rand toe Gevuld met passionele herinneringen Zinkend in een diepe slaap… Ik hoor die muziek weer spelen Voel haar handen weer Zacht mijn lichaam strelen Zie haar bovenop me zitten Vingertoppen glijden over m'n wang Haar lippen op m'n lichaam Sensueel minuten lang…

weggegleden Om mij te verzoenen met het lot waarin de feiten zich aan mijn koude huid hechten zijn de wonden als oneetbare vruchten In een poging om nare dromen te ontvlinderen is de kameleon op de deining van pulserend bloed aan een wrede nacht ontsnapt aan de kwinkslagen op kromme nagels die het kruis krampachtig bijeenhouden aan een zinkend…

'k Hoor nog de lieve, hel're klokjes Bij zinkend avondzon Als schaapjes keerden van de heide, En moeder met ons zong. O kon ik nog eens horen Dat lied in 't schemeruur, En vaders schoon vertelsel. Bij 't vrolijk knappend vuur. Die beelden uit dat zoet verleden, Wat blijven zij mij bij!…

zeepbel gezwollen en wit schitterend in toepasselijk linnen geschilderd verbindend de aanraking de koestering van de vorming van verveling Pastelblauwe luchten Voortstuwend Opstijgend Teugel vierend Licht vogellijf Verenlatende tijd Verleden is omstreden Zuchtend Gestrikt Verbijten Tandenknarsend Verlichtend verzwolgen Stikkend zinkend…

Maar niet zonder stijl verlaat Werner het zinkende schip. Ijzig kalm rekent hij ons de ware omvang van onze immer uitdijende onzekerheid voor. ----------------------------------------------------- Werner Heisenberg publiceerde in 1927 een van de belangrijkste principes van de kwamtummechanica.…

Petra doorvorsen de winkel vol kleurige stoffen en lokkende beeldjes hun handen willen keurend voelen maar dwingen zich tot rust bij stromende gedachten als schuimende bergbeken die elkaar woest bruisend kruisen opgewonden brullend blinken onder stekende zonneschijn de vermoeide gewezen koopsters staan 's avonds op het strand terwijl zinkende…

Hoe veranderlijk de droom die stuk slaat op de touwen van een zinkend schip...…

Hoe zag 'k in 't zinkend avonduur - Een zwarte stip in bleek azuur - O merel menigmaal U zitten op die dode tak, Die boven 't groen nog opwaarts stak Zo dun en dor en kaal En trilde onder uw licht gewicht, Terwijl ge, 't kopje omhoog gericht, Maar klaar en kwettrend floot.…

er is een wisselend tij van mist, de zware deining onaangevochten vloeiend traag grommend donker zinkend om weer hoog te komen als een zware berg zout water. waarom toch varen naar de rotskam, de kou in het want. in het raam ligt een onbewogen haven. de ruimen zijn ondiep geladen, afgezonderd.…

Prachtig rode luchten Langzaam gaat de dag Zinkend zonder zuchten Over in de koele nacht Vier ogen vol ontzag gericht Wachtend op wat komen gaat De zon verliest haar felle licht Slechts nog een dunne draad Een dag als alle andere dagen Miljoenen mensen keken reeds met evenveel wensen als vragen Niet beantwoord zoals steeds Een dag…

met been vooruit verstak mijn scheenbeschermer links het bleef doodstil, er kwam niks uit; de achtertrap was minstens slinks te noemen; hypocriet, ver onderbaks ik bleef mijn kalme zelf, sereen als uitgestreken laken strak ik dacht me naast het veld alleen met hém een loden baar dan krak nog steeds geen fluit, niet eens gepiep een zinkend…

Diepe zeeën omringen het eiland diepe blauwe zeeën omringen het eiland gij weet niet of het eiland van de sterren is daarboven gij weet niet of het eiland aan de aardas is diepe zeeën diepe blauwe zeeën dat het lood zinkt dat het lood zoekt dat het zinkend zoekt en zinkt zoekend zoekend zijn eigen zoeken en al maar door zinkt en al maar…

Het zinkende schip zonder roer of kaptein was ooit een brigade gevreesd in Brazil, het liep tegen Turken te hoop zonder wil - Guus was de koers kwijt, de afgang deed pijn... Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis...…

De recente ontwikkelingen bij onze naaste buren overzee, historisch gezien ooit onze grootste rivalen, tegenwoordig lastige vrienden met wie het kwaad kerseneten is, geven zelfs aanleiding te denken aan de laatste dagen van dat andere grote imperium - the decline and fall of Rome... Mede geïnspireerd op het snelsonnet van vandaag _______________…