Alle inzendingen over OR haast

Zweer de verbeelding af Op “vipspotting.nl” Op “graaggenomen gastjes” Op “tv-babes punt orgieland” Op “is-she-hot-or-is-she-not” Op “liever naakt dan niet gezien” Een belspel-del Mummie met de Mummelmond Een studienicht Beau de Boulevard Een Prima Film Sex en haat en kop eraf Een goed gesprek J.P. de bal-bla-balkenbrij Bestel een…

Het wordt mij droef te moede als ik lees Van violette heuvels in het zand En hopen puin van bergen steen op 't land Het tranendal van weduwen en wees 'k Zie liever Flora bloeien in 't decor Van Puy-de-Dôme, Dordogne en Lozère Ardèche, Haute-Loire, Vaucluse en Isère Van Franche-Comté, Savoie en de Côte-d'Or In koele meren onder…

============== Elvis kan ik heel goed nadoen vooral hoe hij in zijn bolle tijd - it's now or never - zingt op het toilet nog één middernachtelijke dubbele peanutbutter banana sandwich in het vet gebakken I'm so lonely I could die hij kon het niet meer aan om de koning van de rots te spelen geëxalteerd, gedrogeerd, geëxploiteerd uppers…

Publish or perish Had men mij wel gelezen? Steeds werd ik afgewezen. Van Meulenhoffs redactie kreeg ik zelfs geen reactie en ook de Tweede Ronde had mijn brief nooit gevonden. maar Het Liegend Konijn loog: bij ons moet u zijn! Uitgeverij Perdu vond mijn werk déjà vu. Querido schreef correct: u heeft niets dat ons trekt.…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

Festina lente, 't voorjaar is nog koud Maar 't lentefeest heeft daar geen boodschap aan Het bot uit in de zon, bij volle maan Staan kievitsbloem en speenkruid tussen 't hout De prima vera lentesymfonie Is op zichzelf an sich al een gedicht Laat twijgen zuchten onder het gewicht Van helleveeg en lichtkakofonie In park cantonia - maar…

Zo druk vlak voor Sinterklaas: twee oude mensen, arm in arm, temidden van de grote drukte van mensen die hen voorbijlopen, want ze hebben haast... Ze zeggen niets, ze kijken maar te midden van de grote drukte, van mensen die hen nauwelijks opmerken want ze hebben haast...…

Dit jachtige bestaan waardoor men bang is te laat te komen nog voor zijn eigen graf Geen tijd heeft om te blijven staan want tijd is geld en dat geld voor iedereen een gebrek is Alleen gek heeft geen haast denk ik shit te laat voor de trein en ook ik ben gek…

ik roep en ik gil mensen moeten uit de weg omdat ik dat wil ik heb haast zien mensen dat niet? laat mij erdoor dit is geen lied ik ren en ik val ik sta op die mensen zijn mal iedereen denkt aan zichzelf het is eerlijk ik kom te laat mijn hart klopt onbegeerlijk eindelijk ze denken toch aan mij ik ben op tijd hij redde mij…

- als een opgewarmd reptielen-mens verdubbelt ze haar snelheid– – een gierend projectiel in alle haast van haar bestaan– – in de spiegel ziet ze honden rennend bijtend in hun staart ze heeft– – geen tijd om goed te kijken– – als een vollevaartig-voertuig raast ze niets-ziend door de straten– ..langs de steen waar de mier slaapt.. .…

Vorst aan de grond kleurt het landschap grijsgroen in het vroegste licht hervat ik het leven ben op weg en ontmoet groet vroege vogels nog diep in hun kraag vorst aan de grond hangt koud boven het land kleurt het leven tot waas ik ontmoet snelheid als een schim uit de mist groet geschrokken wijs op mijn voorhoofd en raak onzichtbaar…

Water kabbelt zich uit beeld door haast en herrie overstemd om dan weer zingend te verschijnen alsof het nooit zijn loop verloor aorta van het paradijs dat als Breesaap moest verdwijnen het tempo geeft het afschot aan maar ook de plens die valt bij regen de wereld komt zichzelf daar tegen in stromen die de tijd verstaan de eerste…

Er is een haas in Haastrecht Die haastig voor zijn bestaan vecht Totdat zijn hart het begeeft En hij niet meer leeft Helaas, dan onthaast hij pas echt…

verdwaald in de sneeuw staat een boom onder een nevel van twijgen onbereikbaar in een dictaat van de tijd want per trein stuif ik langs koel bevraagd naar mijn plaatsbewijs…

Je wiebelt op het blauwe water je hebt geen haast voor nu of later: 't is jou wel goed, je hebt geen zorgen voor gisteren, vandaag of morgen. Je draait je kopje naar de wind en als je soms een visje vindt dan pik je even met je bekje: het smaakt best lekker op jouw stekje.…

strompel beenloos aan mijn zij zucht bij elke knie naar voor kijk omhoog naar mij loop nou toch eens door mijn tergend ongeduld loopt ook met mij alleen achter schijnbaar rust verhuld vreet het lustig aan mijn been kluivend schrijdt het voort het wachten dwingend voor mijn gezel gelijk gestoord wacht en heeft mij door het…

Wanneer ik hoest Dan proef ik bloed Ik wil ook kotsen Als het moet Ik ben nu werkelijk Niet te stuiten Ik ga mezelf Totaal te buiten En precies Zoals ik train Haast ik ook Door ‘t leven heen…

Daardoor verkort de man, door haast gedreven, abrupt z'n wachttijd. Bovendien z'n leven.…

Laat me even stil worden, even alles op een rij, niet nog een telefoontje, een map, een vraag, een klop op de deur, een verhaaltje, gemopper of gezeur... Laat me even bij mezelf komen! Hoe kan dit toch, en telkens weer: zoveel bedenkingen, taken, verzoeken, verdrinken tussen al die boeken, die schema's en plannen. Kan niemand ze dan bannen…

ik irriteer me aan jouw tempo in dit leven Zo gejaagd als ik leef en handel zo vol rust reageer jij, werk jij, doe jij Waar ik vooruit ren, sla jij aan de wandel Ik haast me overal naar toe, het leven is maar kort zoveel dingen die ik doen wil maar veel te weinig tijd Jij die liever een half uur te laat komt dan te vroeg Wat jij relaxed noemt…

ik hou van ingedutte steden die zich niets aantrekken van deze snelle tijd met hunkering naar het verleden en een bloedhekel aan competitiestrijd ik heb een zwak voor iemand met bescheiden eisen je ziet ze helaas zelden nog vandaag zij die zichzelf eens niet hoeven te bewijzen maar juist de nadruk leggen op zeer traag ik heb een voorkeur…

ik ben alleen heb de wereld buiten gesloten warm sla ik de stilte om me heen nog jagen vragen op een antwoord maar de puzzel van vandaag wordt traag ik hoor mijn hart voel het bloed in bewegen eindelijk kom ik in ontspannen zijn mezelf weer tegen…

geen verdienste doch tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok wist ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben... morgen gaat er immers weer een trein Lejo van Kuijeren…

zo is er nauwelijks een moment voor een pas op de plaats blijkt de tijd een uurwerk met een voorkeur voor haast…

wie weet nog hoe onze ouders dit landschap zagen... wij merken het nauwelijks nog op passen snelheid aan andere weggebruikers aan en proberen zolang het gaat een beetje bij te blijven geen tijd rest ons om in het geheugen te zoeken naar dat wat ooit is geweest 'geschiedenis verwijderen' staat er ergens op extra achter internet…

goddank heeft hij haast…

soms zou ik mezelf wel eens op de voet willen volgen... maar dan wel in mijn eigen tempo…

net breed genoeg Zwaar zijn de wegen Zwaar beladen Rijen dik Ergenissen hangen aan de lippen Die vrolijk omhoog hadden kunnen wijzen Zorgen genoeg Je bent niet als enige aan het reizen Rap raast de tijd Die eigenlijk niet bestaat Zo rap Het is al voorbij als je denkt hoe laat Hoe laat is het al weer Je moet nog zoveel haasten…

arme oude woorden ze gaan verloren we laten ze liggen als vuil in de goot hun schat is zo groot in tonen en klanken verbinden het hart met wat vroeger bood rest steeds meer leegte van zielloze dingen mechanische frasen een levenloos zingen verstarren de lijnen gaat weelde verdwijnen in strakke vakken geen zacht vloeien meer gemist…