Alle inzendingen over Chroomkleurig graf .

Alleen de bloemen op het graf zijn nog tastbaar, rest het verleden…

Op Jotie's graf heeft een diepbedroefde eenhoorn zijn hoorn geofferd...…

Het graf van Cleopatra is gevonden! Natuurlijk in een onherbergzaam oord Een setje Cleo-goodies bij de poort De eerste toegangsschacht is al geschonden Over een paar weken zal wel blijken Wie er op haar neus heeft kunnen kijken…

Waarom zo graven in het verleden Komen er dan nog lijken uit de kast? Ik bedoel kist En als er gecremeerd is Zal dat dan nog veel stof doen opwaaien?…

er groeit een rode roos op mijn graf ik ben al vroeg gestorven het geloof in mijzelf is mij niet geschonken heb mijn ziel ook nooit gevonden : is in mijn ontluikende dageraad verdronken er groeit een rode roos op mijn graf zonder dat ik hem ooit water gaf ik zie de zon door het zwarte raam voel de kou door hete vuren…

dood is aan z'n eeuwig end, het open graf staat als een monument.…

Ik schil mijn huid op zoek naar mijn gevoel ik graaf en graaf tot aan mijn ware emotie. soms schreeuw ik het uit en weet ik niet meer wat ik bedoel. ik discussieer en ben met mezelf in conclaaf ben ik voer voor wetenschappers en psychologie?…

het kampioenschap terraszitten buiten met oude klare bij de strandstoelen van mijn eigen zandberg rolt een raceauto een kuil in het zand voor de meisjes in de klas graaf ik mijn graf onder de waranda schommelend aan de laagste tak door de tuindeur de zwarte schapen van de elite voetbalsport rennen langs de lijn…

Oekraïne huilt maar rasdelinquent poetin graaft zijn eigen graf…

Wie ik liefheb wil ik niet verliezen liefde is mijn levens grootste schat daarom ging ik voor zij die mij verlieten kamers bouwen vele kamers en geen graf. vele kamers en geen graf daar wou ik niet voor kiezen omdat ik zoveel om hen gaf. wie ik liefheb bestaat niet in de dood.…

De eenzame vrouw bij een graf schokschouderde. Ik zag haar zo alleen daar staan. Ik leefde in gedachten met haar mee en sloeg mijn armen om haar schouder. Het miezerde. Het werd al kouder. "Hier ligt mijn kind. Hij rust'in vree". Zachtjes weende ze aan het graf om hem, om wie ze zoveel gaf.…

Bloemen op een graf linten met een groet aan jou daar roep ik jouw naam.…

hoe diep kan het graf van mijn adem zijn dat ik met duim en vingers graaf wanneer het zand likt en kijkt naar mijn wimpers als naderende nevel voorbij het ijzeren hek van doodse stilte wat tussen jou en mij bestond, verdwijnt geluidloos, steeds dieper in de nacht tot de maan valt en niet verder mijn huid dunspijlig…

in de wandelgangen van mijn gedachtegangen graaf ik me mollengangen blind zoekend en hopend blijft het donker…

tussen flora fauna graf en zerk is zij vrij van stoffelijkheid maar constant aan het werk…

Ik wil dit toch nog even kwijt voor we het graf dichtgooien Ik vond hem eigenlijk altijd bij leven al een dooie...…

Ik heb een roos op je graf neer gelegd, één voor elk woord dat niet is gezegd, voor elk woord dat bleef onbesproken. En jij weet vast hoe het nu écht is, dat ik hier bij je sta en je écht mis. Met een hart zo klein en gebroken. Ik heb een roos op je graf neer gelegd, voor het gevoel voor jou, zo oprecht.…

Ik heb net aan jullie graf gestaan en liet mijn tranen rijkelijk stromen toen het graf van Ko en zijn dochter het leek opeens zo kort geleden nog Maar toen ik naar de datum keek leek het een lang vervlogen tijd ik weet opeens weer hoe ik jullie mis en voelde me zo teneergeslagen Ik heb mijn tranen weggeveegd want ik weet; zo is het goed…

Jaren zocht ik naar wormen en maden in kadaver en kluit Nu heb ik er genoeg van, ze komen m'n neusgaten uit!…

Ik ben me van mijn eigen dood "het Lazarus" geschrokken Ik kon weer opstaan en ben vertrokken!…

En onder dat chroom afgunst en jalouzie, een sluipend bederf, een rottende hoop, wandelend graf, verachtelijk ding.…

Van harte welkom fluisterde het steen zie het tot mij komen dus niet als straf Ik wachtte al even; het voelde alleen nu jij er bent zeg ik, welkom in je graf Ik had jou beslist heel lang verwacht op een kerkhof lig je eenzaam, alleen; En absoluut op zo’n december nacht voelt het eenzaam, als ijskoud steen Als kille wind door al de bomen…

de afspraak staat voor vandaag genoteerd ik zal dansen op je graf solo macabre bezorgd luister ik naar de weersvoorspelling zware buien met onweer en harde windstoten uit de schoenenzak op zolder vis ik een paar waarop ik jaren geleden bewoog op muziek vergeefs probeer ik in een wanordelijke la het ooit aangeschafte vlinderdasje te vinden…

Met een brokstuk in mijn keel en een welhaast gebroken stem voel ik jou, zo zacht als fluweel nu ik je voor ‘t laatst omklem Met het intens verdriet in mij en zovele tranen op mijn wang bemin ik je vandaar dat ik schrei en jou volg op je laatste gang Met de bloemen in mijn hand en slechts leegte rond mijn hart word ik verteerd en overmand…

in de rust der doden sterft het gekerm ijzingwekkend zacht hun zucht gehoord waar vergoten bloed als rode sneeuw tot kleur herschapen slagvelden eert bedelven tranen in engelenwit als deken van liefde hun laatste graf…

Men droeg de grijze plechtig naar het graf, En toen hij langzaam nederzonk in de aarde Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf, Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde; En allen wendden 't wenend aanschijn af, Gelovend dat hun God een weerzien spaarde, Omdat ze 't innig wensten, en zó straf Een God, die scheidt, zich hén…

't Bleef die dag somber zei de weerman op tv, de mist zo dicht, 't was bijna regen. Ik schreed met het doorweekte volk mee, geen woord teveel, er werd vooral gezwegen. Op 't kerkhof begraaft men niet overdekt, Bij regen houden de dames de parapluies omhoog, met het vocht dat uit de herenhoeden lekt blijft op een begrafenis niet veel droog…

Bestuurlijke vernieuwing is 'het woord' waarvan De Graaf veel wonderen verwacht. De kiezer die zijn stemrecht heeft veracht, wil wèl, zo heeft hij kennelijk gehoord, want hij houdt het al jaren in de smiezen, dolgraag zijn eigen burgemeester kiezen.…

Ik maak van al de mensjes, die ik liefde, Beeldjes, die 'k ópzet in mijn hersenkas, - Bleek en beweegloos, als gebootst uit was, Staan ze, - stil doden-huisje van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje…

als het omhullend hout langzaam zakt en de gedachten ver reiken voel ik de onoverbrugbare afstand zo dichtbij ook al raak ik, naast mij, jou en jou het is slechts een zwevend daar zijn een speelfilm zonder titel flitsend zonder beeld als het zand de holle klank bezingt en de echo in de gegraven diepte stervend verzinkt…