Alle inzendingen over Dichter OR Proleten OR Dichterbij

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Waardigheid zal ik Echt nooít verliezen Tegengesteld aan hen De proleten…

nooit meer kan vergeten Pesten op nederlands.nl is dus vergeten tijd Zijn we eindelijk van proleten voorgoed bevrijd…

ik zing mijn hart dichter bij jou ik heb je zo lief zo verschrikkelijk lief het geluk lacht me toe als nooit te voren in jouw armen wil ik me warmen…

dichterbij dan in jouw gedachten zal hij toch nooit komen mag je enkel dromen dichterbij dan in jouw hart zal hij nimmer zijn maakt je kansen klein dichterbij dan deze afstand zal hij zich nooit begeven … … niet met haar in zijn leven…

Een woordenloos verlangen gevangen in een diepe zucht gevoel dat brandt in gedachten geprikkeld door jouw liefdeslucht…

en in koffers had verzonden op een reis die niet bestond al zag hij nog een laatste maal zijn schouders op de golven dansen als een dronkenman die slepend er zijn evenwicht niet vond Het was te lang -te lang geleden dat de wind hem had gemeden maar nu zuchtte hij zijn ogen waarna hij het venster sloot de dood was verder weg dan ooit en dichterbij…

voren en ik je beter zie dan ooit zie jij nog steeds niet hoe mooi je bent laat me toch laat me dan toch van je houden als je zegt dat je me lief hebt ik twijfel geen moment maar laat me toch laat me dan toch van je houden als ik zeg dat ik je lief heb dat ik om je geef zie dan ook hoe mooi je bent je bent speciaal kom dichter…

Kom maar dichterbij dan, bevrijd me van duizend woorden en neem het er maar van, Leren leven, louter lachen doet geen pijn, Simpel samen, soms heel even, genieten van het mooie is heel erg fijn! Lome liefde voelt warm en intens, relaxen is goed voor ieder mens, Lekker liefhebben en volop genieten is een mooie mensenwens.…

op hoge poten verlaten herinnering en verwachting de werkelijkheid mijn troebele, immer aanwezigen verdringen elkaar buitelend in de coulissen klaar om me naar alweer een ander doolhof te leiden om beurten klaren ze de klus vergelijking en voorstelling staan te trappelen en werpen zich in de strijd met zwier leiden ze me om de tuin de niet gekende…

Mijn sporen heb ik Achtergelaten in dit Blok hout, vingerafdrukken In de tijd die mijn bestaan Bewijzen, en elke steek Die mijn leven hakt in Wat ooit boomstam was Brengt mij dichter bij Mijzelf, de mens die Ooit ik was, en die uit Het niets geschapen werd…

je ligt dicht bij me dichter dan de waarheid die zich als een olievlek verspreidt door mijn lichaam niet te horen haast sluipt de kilte op kousenvoeten binnen het huis vult zich met een loden leegte buiten blaft de hond naar de maan…

meer bijhoudt, zijn wereld Draait door, net als hijzelf, Had hij maar iets meer van de serene rust Van de moestuin van onze Maarten In het Warmonds paradijs - Zo anders heb jij mij in het voorbijgaan Nauwelijks merkbaar aangeraakt, En ben ik geraakt door jouw stilte, De innerlijke vrede die jij uitstraalt, Waardoor ik plotsklaps dichter…

het is de onmacht die soms regeert niet ieder kan geven wat de ander begeert het leven is werkelijkheid vaak even wegdromen dichterbij het feit kan ik niet komen…

Ik kom steeds dichter bij mijzelf, de kosmos stuwt zich dikker en dikker tegen mijn nietige lichaam, ze wil me niet doodpletten, maar een baken en een wollen deken zijn, een supersonische streelmachine.…

Ik bezocht jouw uitzichten en zag je dichterbij, soms kan iets opeens ophouden te bestaan, het is voorgoed weg maar sluimert ergens halverwege tussen kwijt en terug te vinden. Echo's die je achterliet dichterbij kom ik niet.…

de kieviten lopen hier net een beetje anders door de wei ze voelen zich hier zo lijkt het meer thuis ach dat is onzin natuurlijk dat slaat nergens op maar toch ………. ik voel me ook zo’n vogel – ik vloog overal de weiden waren overal even groen maar hier kan ik de mensen het het best verstaan dit is mijn eigenlijke thuis 't is…

vandaag de storm die omver blaast wat op zijn weg komt mijn mond een smalle streep je verwaaide verre glimlach vannacht de stille dans van een spreeuw vloeiend boven de woestijn ik leg het harnas af ik ben er je glimlacht me dichterbij…

wellicht is sprake van misverstand is alles breekbaar maar binnen bereik lezen we slechts datgene waarvoor woorden bestaan toch loopt deze dag regenachtig voor zich uit gaandeweg het middaguur wellicht is sprake van korte duur stel de aankomst uit, halverwege de huid gooi niets weg, ongearchiveerd maar bewaar alles achter glas schenk…

alles lijkt veel dichterbij het klinkt een beetje raar als je de wolken wilt bezoeken staat er een trapje klaar voor de kinderen is het feest zij mogen op de regenboog ze glijden van links naar rechts naar omlaag en weer omhoog de mensen in de wolken zijn niet meer vreselijk moe ze kunnen uren lopen de engelen kijken lachend toe ze…

wil ik het nu weten of tactisch vergeten wat leven voor mij is De Dans der Proleten…

waar ze liggen, hoe je gezicht in puin is veranderd, in een breekbaar uitzicht op het zilte land, kermend tussen de sabelheften en de meeuw die strandde tegen de wind in, zijn kaalgevreten karkas in de coulissen van de golven smeulend verstijfd de dagen komen steeds dichterbij de dichter, bij het vergelen van je groen stiltes tegen een…

steeds maar dichterbij de dichter voor je zijn een klank in elk refrein meer nog dan kan mijn liefde volmaken met je slapen, waken levenswarmte signeren op een plek verpozen een stek vol riekende rozen in bewondering voor de lieve stromen vertaald in ridderlijke dromen bij je willen zijn een vonkend hemelvuur belevend in elk…

in aardse dingen daarom blijf ik dichter bij je in de toekomst van deze wereld.…

Daar werkt een handvol medische proleten, Dat vecht elkaar al jaren uit de tent. Als ik dat hoor en zie bekruipt me nu Weemoedig een gevoel van déjà VU.…

veel dichterbij was nu de hemel in een duizendlicht op aarde aan zijn altaar nu verschenen…

die in een boog van verrukking elkaar herkenden de welving van je lippen deed me blozen als een puber je hand zocht die van mij een sensueel spel van vingers erogene zône hypnotiserende blik laat me niet los dichter, nog dichterbij hartstocht bedwelmend proevend van elkaar hongerend naar meer voerden onze lijven het hoogste woord…

alle gedachten die ik uit de winter verzameld heb alle slachtoffers uit het reliëf van de nacht bange stappen en mistranden het knielen voor de duisternis in mij ze verdwijnen wanneer de horizon duinen dichterbij brengt nog dichter dan een witte oever aan de dood ontleend de wind, een vogel, het schuimen van verzen…

Veel dichterbij gewild geworden, ernstiger nabij dan niet zo, nooit zo, niets van dat zo ver van mij vandaan gereisd nog voor je besloot aan te komen uit toch al lege handen verloren in te veel woorden gestorven…

Soms denk ik, woon ik maar dichterbij. Zodat ik je kon steunen, Mijn arm om je heen slaan Je wat op te kunnen beuren. Maar afstand is niet alles. Het is het gevoel dat in je hart zit. Dat je maar weet dat ik van je hou, Dat ik je toch heel erg mis. Nog steeds denk ik, woon ik maar dichterbij...…