Alle inzendingen over Guurtje OR kerkhof OR jaartal

Want enerzijds trekt naar de kroeg het hart, Doch naar het kerkhof anderzijds de lever.…

– Vlak bij ’t kerkhof, maar twee schreden En ge zijt er, gauw en goed, Waar ge lang om heen kunt treden, Maar toch eindlijk rusten moet. Vlak bij ’t kerkhof, maar één stapje En ik sta er aanstonds voor; Komt mijn tijd voor ’t laatste stapje – ’k Heb geen rijtuig nodig, hoor!…

spookt in mijn hoofd dat het stinkt in de kelder waar mama in de schommelstoel commandeert dat ik niet zo lief ben als haar nieuwe vriend maar ik wil geen nieuwe vriend ik wil alles zoals het was langzaam en eenvoudig rustig en vertrouwd, stilte zonder kerkhof…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Stelt ook een graf ons nadien nog vragen, die voelbaar zwaardere om soms te verdragen. Woont hier bij de steen slechts rust na ijver en vlijt zien zij bedolven nu zwijgend dat 't goed mag zijn het was hun tijd en een leven samen zonder spijt . Geeft een gegraveerde steen ons beelden, iets van vrede 'n geboetseerd herinneringslied, er zingt…

Ongemerkt gestorven Te lang al Dwaal ik over Het kerkhof van Vergeten namen En ontdek in 't Voorbijgaan mijn eigen Naam - en 't stelt Mij gerust want Mijn eigen sterven Was ongemerkt Aan mij voorbijgegaan…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

levenloos en koud Uit niets bleek dat het net bezweek onder leed, eeuwen meegesjouwd Toen de wind over ’t kerkhof gleed blies hij sneeuwvlokken in ’t gelaat De kloof inkortend tot hemelsbreed bracht hem tot exact dezelfde daad…

Opdat het niet geschiedt dat u beleeft Dat elke arts zijn eigen kerkhof heeft.…

Buiten waait een wind een blinde toeval Doet mij vluchten naar mijn broeikas Ver van mode ver van elke speelbal Denk ik en ik koester nieuwe aanwas Oude weetjes krijgen een nieuw jaartal Als ik ze bekijk door het vergrootglas Geen professor en geen vrije weetal Weten waar de tijd altijd op uit was Toen en nu, het klinkt alsof we weten Wat…

1450, Europa: Joodse arts krijgt de schuld van Zwarte Dood-epidemie 2014, West-Afrika: Medische hulpverleners krijgen de schuld van Ebola-epidemie [jaartal], [locatie]: [zondebok] krijgt de schuld van [ziekte]-epidemie Angst, gemengd met armoede en gebrek aan educatie Leidt tot ziekte en dood En veroorzaakt meer angst, Armoede, Gebrek…

Geduldig wachten is dan een vereiste Dat trouwens ook niet ophoudt bij de dood: Straks horen de bedroefde nabestaanden: Het kerkhof heeft een wachtlijst van elf maanden.…

Ook wordt geen nader onderzoek verricht Omdat de dader op het kerkhof ligt.…

. -------------------------------------------------------------------- In opdracht gemaakt voor Oud Kerkhof in Hasselt, opgenomen in de bundel 'Pritt.stift.lippe', 2004.…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

Een kerkhof straalt toch altijd rust hoe somber het vaak ook lijkt en menig graf wordt opgesierd waar hier en daar een bloemstuk prijkt.…

Kruisen op het koude kerkhof, chrysanthemen op de graszoden mensen denken nu aan de doden aan pijn, lijden, as en stof Een akker als tranenaarde van tijd en dood ontdaan, maar de eeuwigheidswaarde blijft hier voortbestaan. De oude treurwilgboom, haar dunne blaadjes beven. Zie hoe de levensdroom hier is voorbij gedreven.…

Ik ben even naar het rijk der doden gereisd gelegen in het bloemperk tussen de zerken om mijn denken, mijn geest, mijn hart en ziel tot rust te laten komen, luisterend naar het zachte geritsel van het lover van de eikenbomen. In de verte hoor ik de koekoeksroep die weer regen voorspelt, dichtbij mijn kloppend hart dat zijn eigen verhaal…

de plek heeft vrede bewaard tussen recht geschoren hagen de rust van paden die een doel benaderen de stille middag heeft het veld gesloten voor dagelijks verloop doorsijpelde ruggen van stenen bestemmen wegen zonder hoop het zandpad is het samengevat bestaan van een jongen een man een plaats verbreekt verder gaan maar leidt hoger tot…

. - toen zijn wij naar het kerkhof gegaan aan de rand der stad.…

Men hangt immers geen lampions, ontkurkt geen rode wijn, lacht niet volmondig en draait geen muziek op zulke plaatsen, je wordt geacht niet eens van je plaats weg te gaan, neen, dat doet men niet op een kerkhof.…

Ooit knielden we in misten wierook ter bezinnen Goten marmeren helden in kathedralen Kochten angst in gebed, deelden avondmalen Reikte glorie hoger dan ons hemels tinne Devote stilte bij hostiewaarts geschuifel Bewaakt door martelaren onder aanbeden aureool Vervallen tot scherven bestoft glas in lood idool Of in vaal damast verveeld prevelend…

Als een asceet pijnig ik mijn vermogen om als levend orgaan deugdzaam mijn woorden te beperken om zwijgend de vele poëticale opsommingen der vele tijdperken dat hier op het kerkhof in het volle licht der maan zijn samengekomen om te vereenvoudigen tot er “ niets “ van “ iets “ valt te waarnemen en bediscussieer ik mezelf met lof uitingen tegen…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Dan rest er op het kerkhof ter gedachtenis Alleen zijn naam, gebeiteld in een steen. Maar als je met meer man gestorven bent Verdien je elders nog een monument.…

Al is een horrorfilm nou nóg zo slecht, Een kerkhof vormt er altijd het decor, Met bliksem en een wind van tien Beaufort; Helaas is het in Springfield levensecht. Een plu bij onweer dragen is niet schrander Je weet toch: wie een kuil graaft voor een ander...…

de storm lokt slaat me om de oren zand straalt mijn huid groot is het strand breed de vloedlijn breekbare schoonheid op het kerkhof van de zee lichte wenteltrapjes stoere strandgaper mijn voet kraakt een nonnetje…

Het is zo lang geleden, maar de pijn op het kerkhof blijft. Dus schrijf ik 't op als dichter alsof ik die pijn inlijf.…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

heeft zo te zien wel veel stuk gemaakt maar de tijd voor nieuw is voorbij deze outfit hoort erbij schapen en hellingen van rots en mos met daarboven traditionele kerstliederen samen gegroepeerd rond de stal met warmte voor al de tijd heeft zich verdikt met vele anekdotes die nog ieder jaar worden bijgekleurd in eigen gebeuren en jaartal…