Alle inzendingen over Heimwee OR Eenzaamheid OR Vroeger

in heimwee dagen om het gewicht van gemis te kunnen dragen naar het meest betoverend blauw dat maar denkbaar is…

kijk daar vliegt hij eenzaam door de nacht vroeger vloog ik mee genietend van de vrijheid geen grens te bekennen de wereld was van mij nu sta ik hier met beide voeten op de grond te dromen achter de tralies regendruppels op mijn raam…

Eenzaam ligt hij daar, de stakker Weggeworpen in de berm Vroeger was hij iemands makker Iemands trouwe regenscherm Zwart verfomfaaid zijn zijn vleugels Een vleermuis met verbogen beugels Was er dan nergens meer een plekje Voor een pluutje met een lekje…

dromen herinneringen een beeld voor mijn gezicht gedachtes flarden alles aan het licht beloftes die mij zijn beloofd waarin ik vroeger heb geloofd ruzies situaties gesprekken in mijn hoofd filosofische gedachtes die mij hebben verblijd gelukzalige eenzaamheid…

Maar ik heb heimwee naar je oude zelf, zou zo graag weer een aanvaring met je hebben, net als vroeger, net als toen, Kon ik 't nog maar één keer overdoen!…

Dan komt het heimwee weer in vlagen. Ik kan haar niets meer vragen, want moeder is niet meer...…

Jouw lopen liep een eindje mee langs randen van schaduw duistertuinen vol heimwee er zong een dove duif in jouw binnenste vrede een zoete zuinige drang tot als maar delen woordendelen soms eenzaam in een zaligheid in de diepte van een lege ziel er drong een waarheid naar binnen een gezicht zonder masker maagdelijke geheime liefde.…

Soms, die zielssnikkende heimwee naar de warme zomerdagen toen mijn ongekuiste jeugd zijn eigen dromenvleugels kreeg en ik als jongen om mij heen keek vaak tijdens het ouder worden het ontoereikende verlangen naar die vrijheid zonder vragen alleen, met ongevulde rugzak en indianentooi op pad naar een land zonder horizon eenzaam dromend…

Ik kwam aan in mijn herinnering Ik stapte uit waar ik dacht te weten Ik liep richting vroeger, het was er wel veranderd maar ik herkende het beslist Wat jaren op mijn netvlies had gezeten was uitgewoond door eenzaamheid Wat er niet meer was wist ik Opende mijn ogen van verborgenheid…

ik voel me een toerist die reist door dit leven en altijd is er het heimwee het heimwee naar huis want in dit leven voel ik me vaak niet thuis…

Dagen duren lang wanneer je weet dat er niemand op je wacht. Nooit heb ik geweten dat samen zijn ellendig kan zijn wanneer je niet meer -samen bent- Zittend nu voor het raam denkend aan toen ja, ik weet die tijd is geweest.…

Waar de ziel zwemt als een vrije boot van hier, geen brief. Enkel de golven en het gezang van een bulderende wind. Geen troost, geen lichtpunt slechts een nachtenlang mat aanwaaien van deemstering die eindelijk op één plaats hoop schenkt achter donker water stijgt geleidelijk strand rijpt langzaam een…

Hoe vreselijk hard kan ‘nee’ klinken en hoe ontzettend het woord ‘voorbij’ Maar jij sprak ze zonder te verpinken en daarna, nu zijn we beide weer vrij Hoe verschrikkelijk kan ‘nee’ luiden en hoe kil kun je dan vervolgens zijn Ik hoorde nog lang die ‘nee geluiden’ terwijl mijn hart bijna stierf van pijn Hoe vreselijk moet ik vandaag lijden…

Sterren schitterden in deze nacht en het donker deed mij zo’n zeer Deelnemend had zij geglimlacht vertrek nu, ik moet jou niet meer Bladeren ritselden de stilte weg edoch waarom ontbrak de stem Die mij vrede gaf door een uitleg waarom ik vast zat in haar klem Regen druppelde op mijn hoofd ach, wat deed die nacht mij pijn Mij voelde het…

In het holst van die vreselijke nacht klopte het noodlot ruw op mijn deur Zijn melding ontnam mij alle kracht uit mijn gezicht vluchtte al de kleur Woorden gelijk kiezelsteen zo hard werden grof voor mij neergesmeten Had het noodlot dan echt geen hart? ook nu kan ik ‘t maar niet vergeten Ze spraken van de opkomende zon mijn blik zag enkel…

ik naar eertijds werd gezogen Zo’n nacht waarin ik enkel nog dacht aan de dood die me halen zou mogen Het was zo’n eenzaam, zwarte nacht waarin het duister je gewoon verstikt Zo’n nacht die je niet meer verwacht en waarop je op al je leed terugblikt…

Onze huid is gewild bij papieren tijgers hongerige weduwen spelende kinderen en masturberende ambtenaren we zitten niet stil maar verdwalen in het nachtwoud waar je steeds zegt dat het regent in het nieuwe verhaal achter gesloten lentegordijnen waar ons hart ligt voor consumptie en de maan schijnt met jaren van heimwee in de binnenwereld…

Liefhebber, omdat woorden bij de vijver waarin jouw spiegelbeeld verdronk nog naklinken in mijn geest leef je met mij mee we blijven dromen zullen nogmaals onzichtbaar vrijen of gaan eindelijk samen slapen in dat zachte bed van stilte dat dichterlijk genoegen heet er hangt een mist over mijn leeftijd een geheimzinnig gevoel van eenzaamheid…

Ik heb de dagen vervloekt Steeds de uren geteld Mezelf weereens verwaarloosd Geen mens nog opgebeld De afwas laten groeien Het huisvuil opgespaard Heel ongezond gegeten Lang voor mij uitgestaard Mijn badjas aangehouden Een paar dagen Misschien zelfs meer Onzichtbaar voor de wereld Verstoppen, keer op keer Na jouw vertrek direct al Een…

flarden waanzin komen en gaan uit heimwee verlangend zacht als de maan bleek en stil aan een hemel die zij nog zoveel vragen wil...…

niet eens alleen maar het is ook waar dat we zwegen buiten onze goddelijke kroeg een soort heimwee vergeet mij, vergeet haar vergeet iedereen, maar dat niet…

mijn solitaire vleugelslag haastig verfijnend door muze van tijd na elke komma proef ik heimwee naar het verwelken van bloemen terwijl mijn libido voortschrijdt maar tenslotte besef ik dat het niet te vermijden is opnieuw zal ik voelen hoe mijn eenzaam zijn moet herleven in het vergeten land van mijn verloren dromen.…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

hart vol heimwee met oerwoudgeluiden zonder postzegels, op weg naar nergens in een brief.…

Pils, koud en rauw. Een wit gezicht en een lijf van goud. Mijn vrouw weet dat ik van jou hou. Maar schat schenk mij nog een pils koud en rauw. Ik drink niet snel maar ik zuip al gauw. Het houdt mij jong dus ik word nooit oud. Maar schat schenk mij nog een pils koud en rauw. En na een hele dag door zuipen ‘s avonds alles weer uit kots. Nou…

Heel eenzaam ben ik als het regent, al wat gij zegde vangt dan aan. Zo levend als gij zijt geweest, spreekt gij mij dan als vroeger aan. En al de liefde komt gegaan. En alles wat ik met u deelde. In verre hoeken gaat het staan, waar het verstilt tot een verbeelden. Daar zegt het zacht opnieuw uw naam. Aanwezigheid van vroeger leven.…

Heimwee naar de jeugd? De tijdgeest schrijft momenten Die niet weer komen; Doch tijd polijst heimwee tot Zachte weemoed die beklijft…

naar dat vroeger kan ik vierkant opbergen in de kast!…

neem jij de stilte in de herfst mee om eenzaamheid te tooien omdat jouw verdriet zich niet laat plooien er is geen stilte in mijn hart.…

huis met heimwee naar het leven…