Alle inzendingen over Herfst OR Leven OR Stilleven

Geen dwang, geen plichtpleging ontsnapt aan de knevelende hand van de oude meester uit het lage land Behoedzaam strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend vernis laat ongepolijst het tafereel de glans van het echte leven lenen het ros verdwijnt in galop naar het achterland grint en hoefijzers…

Dood is stilte Je kan het horen De klok van de toren De klok slaat elk uur vanzelf Tussen elke slag is het de dood zelf Aan het eind van de slagen klinkt het als eeuwige dood Echter het is het leven waar sterven wordt vergroot…

tussen lommerrijke bomen liggen bruinwitte vlekken roerloos bijeen verstillen zelfs hun lome staarten lijdzaam wachtend op de koele avond schemering…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

Ze staan er te schoon om niet bij elkaar te zijn vier boerenpaarden…

Arpaillarques 28-05-'08 (le pain les cerises et le palmier) een stilleven maar wel één met een vleugje van hier zoals je het eigenlijk verwacht in het zuiden Lejo van Kuijeren…

leeg, mijn dagen die zonder een woord beginnen in nietszeggend blanco dat schoon blijft van zinnen vol, mijn hoofd barstend van vragen die onbeantwoord de leegte slechts verdagen…

Zijn verbeelding voelde kleuren die waarheid glans geven diep verlangend naar de passie van contrast Maar de schilder ademde realisme en koos lichtgrijs voor het schetsen van zijn eigen stil leven…

dood wild op gedekte tafels, handgeschilderde ogen, tranengevuld ontroerend onverdorven blijven mensens meesterwerken, veel besproken werkjes, verantwoorde compositie in alle eeuwigheid bestaan zonder hoop, geschilderd realistisch en met nog veel meer liefde, naam je GOD zijn oordeel aan, dat alleen maar de niet bewegende objecten, stillevende…

lopend door het bos wandelt een tak met me mee beelderig passend…

je tuin een levend schilderij in de klimrozen hangen pinda’s voor de mees en de verwilderde parkiet maar de vlaamse gaai zie jij daar liever niet die veelvraat is brutaal je rozen doen het goed de rododendron ook beide in diverse kleuren en de pas geknipte haag vormt een gladde kraag bijna op gewenste hoogte om jouw favoriete plek…

Het stilleven van mijn leven…

Bij Willem van Aelst: Stilleven met Jachtattributen en dode vogels, uit 1664. -------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

in volheid van leegte vormt een opgerekte schaduw smalle strakke strepen over zand, in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand…

Een rolletje wit keukenpapier in een baksteen- rode wijnkoeler…

lange tijd staat hij nog - voorhoofd tegen kille ruit- door het raam te staren in de nacht de regen versluiert het desolate schijnsel van de lichten langs de snelweg in de verte. de kamer is gevuld met leegte. de tijd is rijp weet hij en op tafel wacht het touw reeds geknoopt voor de strop.…

mag het een onsje meer zijn een glas water bij het avondmaal een dorpsplein in nog ruwe stilstand pasgeboren, evenredig aan toekomst lukraak, lik op stuk, zoals verzilveren van late middaguren, niet te vergeten een gedicht, zodat flarden ziel zich laten nalezen, een vrachtwagen met panne, op de meest ondenkbare plek, verre reizen die…

een huis in een smalle straat met lindegroene bomen is het houvast van een frèle vrouw haar baken een burcht om te kunnen blijven om te schuilen achter een donker ondoordringbaar gordijn volgen haar ogen de passanten niemand ziet ze over het hoofd men vindt haar zoveel later levenloos in de stoel de opgezette lapjeskat…

Een hersenoedeem gevonden Tumoren in zijn darm Emoties als diepe wonden Verlamming in been en arm Een grijs stilleven in zijn hoofd De toekomst kwam te dichtbij Met medicijnen zacht verdoofd Een laatste lach en weg was hij…

de etalage heeft eigenlijk maar weinig om het lijf veel verstild naakt als blootlopers die eindelijk tot rust zijn gekomen zoals de man die hier onlangs voorbijkwam en geteisterd door zijn etalagebenen juist hier ter plekke een pas op de plaats moest maken…

Overweeg ik een stilleven dan bekruipt mij de angst bekneld te raken tussen een dode fazant en een tinnen schaal. Pisbakken, dansende letters, fietswielen, uitgerangeerde flessenrekken – kijk eens wat Marcel Duchamp uit zijn dokterstas haalt.…

een glas valt water vloeit reddeloos over tafel de onhoorbare zucht van de waterdrager: leeg voor even onbelast de ultrakorte vrijheid van het beduusde water op het tafelblad een waterig stilleven kleeft aan onze ogen: meer in mini formaat…

Hij begint zo zijn eenennegentigste herfst. De zon schijnt door het raam naar binnen op het behang en op het borduurwerk dat hij eens maakte: een stilleven met blauwe pruimen en groene druiven in kruissteek, gevat in een vergulde lijst. De nachten, zegt hij, de nachten zijn het ergste. Hij hijgt. Hij is moe.…

De herfst van ons leven is mooi daar blijven we van genieten. Waarin we vast nog veel lachen maar ook tranen zullen vergieten. Aan de na-herfst willen we nog niet denken die tijd ligt nog ver in het verschiet. We willen in het heden leven, en verder denken....nog maar eventjes niet.…

Moeder zei eens: ik ben in de herfst van m'n leven En even... dacht ik aan haar terug Haar overlijden al vier jaargetijden achter de rug Herfstblad ligt op haar zonnewarme steen Ik ben even herfstwind de baas Helaas gaat haar naam weer schuil onder herfstblad Door de aders heen zie ik haar handpalm ze zwaait.…

Als een blad ga ik op pad. Voortbewogen door de wind, op weg naar morgen. Waar de aarde mij teder ontvang om te worden verteerd.…

Zo voel ik mij soms in de herfst van mijn leven. Er is een schoonheid die ondanks alles, toch vreugd blijft geven.…

Zaterdag zondag maandag trage week en weke dagen Een stilleven een landschap een portret De wenkbrauwen van een vrouw Die zich sluiten als ik nader Het landschap waarin blonde kalveren waden Waar het weder van erbarmen In het Pruisisch blauw der weiden ligt gebrand Toen heb ik nog een stilleven geschilderd Met onherkenbare wenkbrauwen…

De herfst waait door mijn hoofd en ik verlang slechts naar de zang en storm van de wind over wat mij is beloofd: een lang en gelukkig leven zolang als dat ik deze herfst voorgoed mag beleven.…

ze weer een stukje van mijn echte leven…