Alle inzendingen over Sprakeloos

ze heeft weinig om het lijf maakt schaars gekleed onzichtbare rondes als woorden stokken kruipt ze omhoog en bivakkeert in je keel ze slaat haar tenten op met sprakeloos vertoon je bent met stomheid geslagen haar woordeloos verblijf laat je zwijgen stilte heeft ze op je lijf geschreven…

Hoe smartelijk klonken onze stemmen toen wij een ander voorbijgingen zonder herkennen ketenen van woestijnen elkander omarmend als sidderend zand in geel koperen stralen - sprakeloze stommen troosteloze rijen van ongedeelde vreugde waren zij geen stommen - sprakeloos zouden zij aldra verstommen…

huid en neus ben ik en oog en oor zuig alles in me op ben een met de natuur enkel leven, beleven, even  en weer even ik dan, sprakeloos van dichter en dichter bij ervaren, ben, o zó schizo, ook nog díchter die in de drang om zich te uiten in hoge nood zijn woordenprakje neerkladt op een vliegtuigkótszakje dan is het maar naar buiten…

De Blues geeft rauwe stemmen terug, aan hen die sprakeloos geworden zijn. Van eenzaamheid, van verdriet, van ondragelijke pijn. De blues laat mensen stamelen, schreeuwen en zuchten. Naar oude blues luisteren is heilzaam, het is net zo troostend als bidden, en geneeskrachtiger dan menig medicijn.…

Als jullie willen begrijpen, wat ik sprakeloos bedoel. Laten we samen stil gaan luisteren, wanneer de liefde tot ons spreekt.…

wij lopen in een zon die zonder woorden schijnt voelbaar is de diepe pijn in de koude vingers van je hand lijken te verdwalen in de openheid van strand waar golven onze sporen halen in het verbreken van de band wij zijn gaan zitten op het zand in een sprakeloos troosten scheren meeuwen sierlijk over schreeuwend naar het land zacht…

Traag breekt schemer door ochtendnevel hemel kleurt reeds rood in morgenlicht steeds duidelijker tekenen zich contouren vormt zonneschijn een schoon vergezicht vanuit de stroom stijgen nog de dampen waarboven sierlijke witte vogels zweven ontwaart men langs oever pluimen riet zo’n ochtend beleeft men het mooiste leven aan elke twijg van…

Ik ken een lief klein meisje, dat tegen veel grote mensen stil is en nauwelijks praat. Ik ken welbespraakte vrouwen, die tegen hun mannen zwijgen, en die soms erg humeurig zijn, om zo toch hun zin te krijgen. Ook ik ben behoorlijk gestoord, want ik kijk stuitend arrogant, wanneer ik probeer te luisteren en niets zinnigs heb gehoord.…

Duizend op een rij werktuiglijk werk je snel door breek je hun nekjes Je negeert hun kroon neemt de kopjes met je mee om weg te gooien Je rust dan even ontlast de gebroken rug en sluit je ogen Het werk is gedaan velden liggen sprakeloos naast een rode berg…

als ik zou zwijgen zinnen tegen mijn boezem houdt wanneer het aanvalt in brandend verlangen dat meer bemint dan ogen al wat mooi is zou je dan luisteren als jij bij me bent als de nacht zwijgt zonder rede zouden we liefde kunnen rekken naar waarheid bemind om meer lief te hebben dan ben ik sprakeloos als jij bij me bent dat zou…

zwijgend is de stiltebloem geplukt haar blaadjes drogen sprakeloos op stenen van geluk het groen monologenblad rust zacht met rode dialogen en stemloze woorden op het spraakwatervallenpad ze was uitgebloeid en geeft de vrucht van rust weer terug aan het geheel waar decibellen groeiden in de chaos van teveel…

Kan ik jouw verlangens delen in de spotlight achter het geluidsscherm van de snelweg de gekleurde afbeeldingen tekent de barmhartigheid op het plafond wat jij niet zegt de gedeelde passie sprankelt door twinkelende sterren vanuit een verleidelijke blik die ik sprakeloos omarm omdat ik bijna door jouw hartstochtelijke adem stik.…

haar ogen één blik uit hen en alles is verloren alle zorgvuldig voorbereide zinnen alle kalmte en concentratie eigenlijk doet zij niks kijkt alleen maar zegt of hoort geen kwaad is zo vreselijk blij een bekend gezicht te zien zij glimlacht sereen, vol van vertrouwen en ik ben sprakeloos…

je laat mij wonen in je woorden als ik ontheemd mijn plek niet vind me thuisloos waan en in de wereld sta als vreemdeling de ochtend neem als sprakeloos de avond als voorgoed verdaan als blinde in het licht moet kijken dan geef je rust met al je zinnen beland ik in een veilig nest de duivel en mijn zieledeuk voor even weg…

open je maar mijn bloem van stilte sprakeloos in kleur bloei je woorden in geluidloos bekoren uit het diepst van je hart heb het fluweel van je bladeren met warmte gestreeld zacht wiegt je schoonheid nog ongerept als een kind op de zoele zomerwind hemels voelt het lied als ik jouw bloeiende stilte in deze aardse solo geniet…

het is veel meer dan dat verdrinkend in zeegroene ogen door liefde sprakeloos omarmd meer betekenis dan het ooit had ik hou van jou... maar als ik ze toch zeg deze woorden schieten tekort behalve als je weet dat ik er heel mijn hart inleg…

Naakt en sprakeloos; tong aan het gehemelte geplakt. Zichzelf op de rotsen gesmeten.…

dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we nochtans deelden niet dat we veel woorden scoorden of dat de bewegende beelden uit de kast der verstrooiing ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat zwijgend werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos…

Haar handen zwart gaven af gewend te geven klauwen vingers gekromd in taal haar eigen taal waar strak een omweg maakt en letters niet meer drukken op verloren ooit wordt sprakeloos het boek gesloten het hoofd denkt na en geeft grijs de laatste letter voor de punt wanhoop raakt zwijgt zij…

Men zei dat het geen depressie was maar een aan drugs gerelateerd probleem sprakeloosheid die je dan overstroomt Hoe je dat niet aan had zien komen dat er een knak in een leven was waarvan men weg moest dromen Hoe iemand zijn greep verliest de snijpijn in zichzelf bezweert Wrakhout in een troosteloos heelal op drift naar een rustige plek…

ik loop deze dagen door de geest van een getraliede cel gevuld met dove oren doch met leegte het meest verwijl in het gewicht van een aangekleed skelet ogen op niets gericht, een ongeschreven wet, die verdwalen in een vergezicht van water en brood dat sprakeloosheid als horizon kent het is de wederkerige schaduw waar binnen…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

Niet stilte van je stem omarmt dit land of zwijgen van riet langs sprakeloos water. Behoedzaam adem ik wind en later storm bang voor wild geworden wolken en hemel van blauw als schuim gevlokt golven breken. Basalt geboord in duinzand weerstaat je schreeuw en waardeloos zeeafval het eerste zand nog kleurt.…

Precies midden in de hoge kathedraal stond de reuzeneik straalde stille respect uit al z’n takken Geknield tussen beendikke wortels staarde ik sprakeloos omhoog maar zag niet eens de kruin bladeren vormden het dak de hemel was eikengroen God was boom geworden Niemand om me heen klom ik omhoog richting de stilte…

zodat benoemen geen woorden achterlaat toch bevat een boek haast evenveel kantlijn als tekst evenveel ongeschreven geschiedenis waar het verleden niet in past en de toekomst nog niet rijp voor is, dan maar als voetnoot vergelijkbaar met een beetje leven en half sterven zoiets als dovend daglicht een zijdelingse exosfeer en blijf niet sprakeloos…

Overkomt mij in werkelijkheidsdromen geen zuurstof krijg ik dan door jou sprakeloos ben ik want jij bent mijn spreken sidder bij de muziek van je stem waar ik zo van hou door je ogen verruimt mijn blik naar oneindig jij lieve zielezuivering zo zijn we elkaars onderkomen stort je gedachtenstroom maar in mij dan word…

de stilte is pijnlijk maar vergeleken met de pijn van hen die hier hebben geleden mag het geen naam hebben minstens 70.000 onschuldigen van vlees en bloed lieten hier het leven en vonden een plek in één van de massagraven sprakeloos en vol verwijt denk ik waarvoor en kijk terloops naar dit schuldige landschap waar de heide thans nog…

Sprakeloos en verdrietig raak je als je de geschiedenis leest. Voor altijd blijven jullie voorbeelden in die enorm moeilijke tijd toen er gevochten moest worden. Rust zacht onbekenden en bekenden Een herinnering aan…

Overkomt mij in werkelijkheidsdromen geen zuurstof krijg ik dan door jou sprakeloos ben ik want jij bent mijn spreken sidder bij de muziek van je stem waar ik zo van hou door je ogen verruimt mijn blik naar oneindig jij lieve ziel zuivering zo zijn we elkaars onderkomen stort je gedachtenstroom maar in mij dan word…

Het licht stroomt sprakeloos. Wij doen niet aan de nacht. Wij zegenen de diepverzonken goudvis. Ik ben subliem gezelschap voor mijzelf. En Peter. Waar is Peter? ------------------------------ uit: 'Bombloesem', 2005.…