Alle inzendingen over Sprookje OR Liefde

Met een pas de deux wordt Beklonken dat liefde leven Danst met muzikale eer.…

het heeft iets weg van een sprookje de jongens aan de deur van het knibbelknabbelhuisje gelukkig is de heks even niet thuis mogen zij toch nog van geluk spreken…

Ik liep eens ‘s avonds in het woud en zag tussen het kreupelhout een kabouter staan, -hij was niet groot, zijn muts fel rood- met bruine laarzen aan. Zijn boezeroen in Jadegroen kleurde goed bij 't mos en zijn broek van ruw katoen leek op eikenschors. Hoog boven in het boomgewelf daar zag mijn oog een heuse elf, met vleugels die zich…

poëzie is pijn uit jouw buik als een vrouw die zingt vanuit haar navel met de stem van de zon begripvol neuriet in het huilen van de wind mijn naam galmt uit volle borst het brak in mij, getroffen door jouw luikende ogen in een oud sprookje van liefde waarvan we de ontknoping nog niet helemaal kennen wij hebben elkaar nog veel…

tussen troosteloze uren kwijt ze zich tot vaagheid droomt de hemel blauw lente die zich ontbloeit tot zomer haar dood tot sprookje…

Bang dat je onze liefde niet erkent bang, dat dit mooie sprookje eindigt in een waar tranendal. Maar wat indien jij mijn yang bent en ik jouw ying dan wil ik voor je strijden en vergeet ik al die onzin.…

jij bent volwassen en nog heerlijk kind in het sprookje van bloemen zon en wind…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Flesje, helmpje, jurkje, stoere schoenen met een zomerse blos Mijn meisje zit daar in gedachten verzonken als in een sprookje in dat grote bos. Wat is ze mooi...…

God, wat haat ik deze wereld die geen sprookje is nooit zal zijn die verwrongen is met pijn Ik hekel het mijn afgrond in met de kinderlijke hoop op beter die niet zal zijn want als hij niet trots is op mij zoals ik op hem wie ben ik dan verloren in mijn zijn…

praten tot diep in de nacht vrijen en knuffelen, wie had dat verwacht Liefde was thuis, de zorg voor de elkaar de tuin en het huis, nog geen enkel gevaar Liefde was trouwen, een stralende bruid wie dacht toen, ja maar, dat sprookje kan uit Liefde was geweldig, geboorte van kind zien hoe het zijn weg door het leven vindt Liefde was lastig…

Toen schuimden er nog praalvulkanen purpere liefde in het rond. Nymphen dansten, streelden vluchtig kristallen rozen die hij zond. We schreden zacht, langs kronkellanen lavendelbloesem, zilvere duiven sliepen met griffioenen al dat baltsend zoenen, minnend wuiven. Een ben ik met de onderdanen sinds ons hart is losgescheurd.…

zee en aarde zweefden zij als witte meeuwen loom verwarmd door moeder zon de twee kinderen van de wind Als verliefde vlinders fladderend rondom elkaar steeds even rakend waarbij vurige vonkjes oversprongen zoals bij sterke elektrische magneten In het dal van de engelenkloof daalden zij in cirkels naar omlaag bedreven hemels de volle liefde…

zij sluit zo haar computer het prinsessenbed wacht op haar maar het onmogelijke is gebeurd zij is hier en de prins is daar dus kust ze morgen alle kikkers en schopt tegen haar gouden bal verliest haar glazen muiltje maar of hij het haar ooit brengen zal? ze volgt de zeven dwergen en vraagt roodkapje om raad ook de toverlamp heeft geen…

ik weet dat jij geen rood sprookje bent maar het kapje staat je zo goed past heerlijk op je olijke snoet brengt de wild piekende haren weer tot bedaren speels dans je door het land met de ludieke stappen van het bijdehandje dat straalt wie ze is ook zonder prins en het witte paard heb jij je eigen slot de ophaalbrug is nog…

ik nam je mee koesterde het sprankje ondeugd in je lach zag je vingers woelen door het piekig haar dat helemaal trendy was jij sprak en ik vergat alles wat ik jou te zeggen had luisterde als betoverd naar het sprookje van je intrigerend gezicht zag werelden dromen in je ogen door romantiek belicht wij hoorden liefelijke stilte…

Als ik gastronomisch zou kunnen koken, en jij bourgondisch veel zou eten, Als jij zou lijden aan een heel nare en ernstige ziekte, En je werd een reus, van misschien wel 10 meter lang.. Als je zou spreken, bulderde je stem tot wel 8 dorpen ver. Maar we zouden het blijven proberen, jij en ik, ook al was je 10 keer zo groot. Want ons houden…

Dwaze dingen Die wij doen Vormen het ongemak Waarmee wij leven Kille tradities Blijven behouden In het huis Waar wij nu wonen Liefdeloze blikken Werpen wij langs elkaar heen Zodat we niet bang hoeven te zijn Voor de waarheid Slaap zacht meisje Droom zacht prins…

Kom, laat me je vertellen over een wereld ver van hier waar ooit - verscholen in het woud – de mist met stralend maanlicht paarde na de daad verdween de minnaar liet zijn geliefde zwanger achter zwellend tot - een cyclus later - deze negen nevelkinderen baarde de jonge moeder rolde blozend al haar stralen rond en rond tot zij – ver boven…

Wie was haar koele ridder, in stilte haar aanbidder, liefde eiste z'n zware tol, groot verlangen passievol. Vele eenzame jaren later.. daar aan het stille water, zong zij haar mooiste lied, over haar immense verdriet.…

jij bent voor mij altijd een sprookje geweest met vingers lenig als een geest onzichtbaar in hun feest gesluierd met geheimen die wolken in een warme mist waarvan alleen de hemel helder is als wij het aardse gaan verlaten om leven eeuwig te gaan maken wij keren altijd terug uit hogere sferen om in een nieuw begin het nogmaals…

Mag het zachter Heel klein Nietig zijn Als een muisje Kleine tripels door het veld Terwijl de vos zijn streken telt Mag het zachter Heel klein Nietig zijn Als een reus Groot dik stappend ploegend, zuigend Kuilen trappend vuisten bol gekneld Mag 't zachter Heel klein Nietig zijn Als in liefde Stroompjes beekjes Kleurtjes…

Nooit in sprookjes geloofd maar toen stond hij daar De prins waarvan het voelt dat ik hem al jaren ken Ik voel iets, ik word blij Alles is anders nu even de hoop geen ijsprinses meer te zijn Hoop snel verloren Ik geloof nu wel in sprookjes maar niet in een 'happy end'…

zie in je blik de kerker weer je schrik de ophaalbrug en sloten op je stil geheim je opgejaagd te weten het niet kunnen vergeten omdat de banden er nog zijn in dagelijkse pijn de ketting is geknipt je gaat nu voor een eigen ik naar een wereld vol verlaten je entree weer maken in het kasteel is er een heer te veel jij torent…

De slinkse Antoniette ging er met Gepetto van tussen. Mijn vader legt mij niet meer op bed en ik doe het zonder zijn kussen. Ik mis zijn grijze kuif en kippige blik. Ik voel dan wel geen bloed in aders kloppen, maar het lot waarin ik mij nu schik doet zelfs van een pop de omloop stokken. Hier zit ik dan en overdenk mijn zonden. Ik heb…

je oogt weer ondeugend en kijkt me sprookjesachtig aan zie in je hand de fee verschijnen die staf en sterren laten staan ik tovenaar een snelle paddenstoel met kaarsjes en zacht zicht jij weeft weer sluierzacht ons liefdesbed uit stralen geel maanlicht de open haard is stuk alleen de kleine uurtjes warmen zich in ons geluk…

door zijn bloed kust haar blanke hals ogen blij verrast als hij heel teder naar haar lichaam tast zacht in het manegeel zij worden één in liefde en gebaar zijn eindelijk een paar het bos ruist nacht vertelt het sprookje aan de bomen er gaan weer kinderen komen…

ik heb je ogen bekeken in het breken van duister door licht van de morgen de vogels nog stil jouw liefde nog slapend onze kleine fee wakend ik keek langs je wimpers de lijn van je haren je voorhoofd de ernst in een rimpel de lach die ontstaat uit de kuiltjes in wangen je mond die die lach heeft gevangen een takje lag stil op de grond…

Wonderland, oh Wonderland Waar sprookjes nog bestaan Waar Eenhoorns samen vliegen Draken hoog de lucht ingaan In het land van dromen Met Godinnen van weleer Waar Feeën Koninginnen zijn En ied're man een Heer In dat mooie Wonderland Is Liefde heel normaal Voor iedereen is er genoeg Elk hart heeft zijn verhaal De wolken zijn…