Alle inzendingen over Verlaten OR Verdriet OR Teleurstelling

in alle schande gegeseld in alle verdriet bespot in alle hulpeloosheid verlaten zie de medemens…

Wandelend door de nacht kwam ik een dame tegen een parel zo schitterend verlegen herkende ik haar Lady van de liefde schoonheid troostend in schimmige nacht nam ze mijn te grote hand en ik vertelde haar met zachte vingers ‘iets harder door verlaten nacht‘ mijn angsten teleurstelling onmacht ‘ik dreig een kluizenaar te worden de harde…

Mijn dag verlaat dan meer belegen met zijn teleurstelling en zijn zegen de wegen van de mens in bewustwording aldoor klein; die slechts in dagdromen groot mag wezen; maar immer toch altijd dat ene schakeltje in het geheel kan zijn.…

De aanzet daartoe verlaat soms de beugels, maar verliest al spoedig zijn verlangen voor een vlucht. Een kwijnend verlangen plaagt het telkens weer, als het kijkt naar de lucht als een teleurstellend verweer. Op en boven de aarde beweegt al wat leeft naar eigen waarde. Maar niet een blauwe vogel.…

Alhier zoek ik mijn zonden gisteren is het al te laat de klok tikt en tikt als een kokende hond blaffend genoegen ontrafelt het mysterie.…

Onstuimige gevoelens van liefde in de min Ik voel me zo neerslachtig heeft dit alles nog wel zin Machteloos en intens……voel ik diepe pijn Gedachten glijden ongeremd en zwaar moedig door mijn brein Teleurstelling en verbijstering hebben me gevonden Als een dier dat langzaam sterft…..…

uit een van de miljoenen mensen op aarde kies ik die ene splinter uit een grote boom die mijn huid tot bloedens toe doorboorde in een rode vloeiende stroom intense pijn die het lichaam laat schreeuwen het onrecht keert zich telkens weer herinneringen die nooit meer verdwijnen omdat ik aan het einde ben van mijn verweer dromen die…

ik zou nog wel geloven, dat ’t hartje winter was wanneer er stormen raasden over stad dan zou ik ’t misschien nog echt geloven was daar niet zwarte leegte waar eenmaal jullie hart geslagen had en ook zou er nog liefde zijn wanneer de lentes zongen want op het smogverziekte feest zou ik misschien nog kunnen lieven waren daar niet te…

Jij domme angsthaas Verstrikt in leugens Pure schijnveiligheid Vol afstand en haat Je verloochent jezelf Lippen zijn verzegeld Verliezen doe je niet Zonder weer te winnen Je zinnen vervormen Mooie ware woorden Verwarren en kwetsen Wie is de mens in jou Maak mij maar zwart Klam je aan haar vast Ik kleur de waarheid Met tranen vol verdriet…

Hoe kon je doen Zoals je deed Wat was daar voor de reden De dingen Die jij mij verweet Jij was zelden tevreden Het heeft mij Zwaar en diep geraakt Gekwetst moet ik nu voort Geen mens ter wereld Is volmaakt Jouw houding ongehoord Een dialoog Was niets voor jou Het kon je nooit iets schelen Gevoelloos lachend En chagrijn Een plaag voor…

de val Dus blijf reeël,beide benen op de grond en je bespaart jezelf wéér een dal Je zult zien dat je dit kunt beïnvloeden zonder dat je er minder van geniet En wie weet blijft het plezier dan over in plaats van pijn en verdriet....…

Ik weet al lang dat je mij helpen wilt nu ik zo diep in de beroerdigheid zit En ik mij voel als aangeschoten wild dat wenend delft aan haar onderspit Ik weet best dat jij mij helpen tracht dat je mij liefdevol de hand toereikt Ik bemerk dat jij veel geduld betracht als mijn blik jou nu en dan ontwijkt Ik weet zeker dat jij mij helpen zult…

Een grootmoeder had een hondje, En dat hondje heette Mop; Wel bromde hij soms een beetje, Maar bijten deed hij nooit. Want al zijn tanden was hij Reeds kwijt, even als de vrouw; Zij was al mooi op jaren, En Mopje was ook niet jong. Nu gebeurde 't op zekere morgen Dat Mop gestorven was, En dat hij werd begraven In 't hoekje van de bleek…

fontijn van zalf op mijn hardnekkige wonden de rode draad gevonden heel paard half weke dagen bleek en doorschijnend wit en schrijnend knorrende magen waar bevindt zich de lans? om eens fris uit te halen naar de banalen waarom is er eigenlijk geen schijn van kans? ik loop door de regen en de stegen waar het stinkt en huilt ze…

In de stilte sliep een mens, moe van het aards bestaan Levend over zijn pijngrens kon hij ’t leven amper aan Grauwe wolken van smart hingen om zijn droevig lijf Door ’t leven niet verhard, huilde hij al een uur of vijf Donkere tijden, kil en stil gleden onhoorbaar voorbij Zonder onderling verschil vierde het eenzaam hoogtij In de stilte…

Wijl de zon reeds rood verkleurend zo achter die verre einder verdwijnt Weent een meisje hartverscheurend omdat zij van pure smart wegkwijnt Wijl haar oog dan rood wil kleuren ziet zij weer die vreselijk lange dag Waarin haar zoveel moest gebeuren onder het oog van het schoolgezag Wijl tranen zouden moeten vloeien stagneren deze welhaast…

Ik laat mijn moede hoofd maar hangen nu ’t zo zeer naar neerslachtigheid neigt Mijn levensgeluk laat zich niet vangen nu zelfs het diepste van de stilte zwijgt Ik staar in zwarte duisternis, vele uren nu mijn hart vreselijk huilt van verdriet Hoe lang moet toch de duisternis duren vraag ik de tranen.…

klein In je zwijgende woorden klonk ’t dreigen en uit je blikken droop een tankauto azijn Vijf lange minuten louter naar jou kijken in de hoop dat jij die stilte beëindigen zou Dat je mij je hand en jouw hart zou reiken doch in plaats daarvan kreeg ik een snauw De pijnlijkste vijf minuten uit mijn leven waren die waarin jij zwoer mij te verlaten…

‘t niet Weken had hij haar reeds bedrogen tot hij het dan bereikte, haar limiet Haar eenzaam, 't kwam aangevlogen van hun liefde scheen ’t het failliet Slechts verdriet had zij opgezogen doch erom huilen, ‘t lukte haar niet…

dit is een waardeloos vers het biedt noch troost noch een verloren stem voor mijn pijn, slechts lege woorden die niet rijmen op betraand papier…

Vol onbegrip Verwacht ik Vol teleurstelling Wacht ik Naar een teken van jou Smacht ik…

teleurstelling weer een mokerslag zal zijn op de kwetsbaarheid van elk wezen dat het recht heeft om hier in vrijheid - een Groninger te mogen zijn…

Teleurstelling keer op keer. Vergissen steeds maar weer. Hopen, wachten op dat hij zal komen De Ware Jacob.…

De eerste opwelling was een teleurstelling.…

Hun kinderwens ging niet in vervulling Ze moeten het doen zonder nageslacht Ze hadden het zo graag anders gedacht Maar het werd een grote teleurstelling. “Waarom anderen wel en zij niet?” Dit blijft een onbeantwoorde vraag Eén kind, ze wilden het zo graag God weet van hun stil verdriet.…

Een druppel regen Loopt langs het raam naar beneden Een traan baant een weg Over een wang Een hart gebroken van verdriet Omdat het werd verlaten…

Met loden stappen stilzwijgend verlaat ik jouw leven als laatste ridder van liefde ga ik verdriet tegemoet me bewust van de nederlaag.…

En oorlog zag ik in hun ogen Vrijheid schalde in hun lach Tranen willen even niet meer drogen Teleurstelling voel ik, op deze dag…

De lagere school Denk vaak aan m’n jeugdliefde Ik bezoek haar niet Liever de pijn van weemoed Dan pijn van teleurstelling…

jij hebt mij verlaten verdriet prikt in mijn ogen die alleen nog maar zwart zien ik stort in de afgrond van het randje van jouw hart een eindeloze diepte in met grote snelheid verlaat ik jouw lichaam ik val uit jouw verlangens om plaats te maken voor een ander maar jij verlaat mijn lichaam niet ik houd jou gevangen voor onbepaalde…