Alle inzendingen over Zwijg dan

Tafel,stoel en kast Ze horen, zien en zwijgen Stille getuigen…

misschien dat het iets betekent daar, gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht ik en terwijl zeemeeuwen mijn letters oppikten dacht ik zwijgen praat zoveel makkelijker ...…

zo vaak zie je een man en een vrouw zwijgen en ook nog eens aan een restauranttafel met uitzicht over onrustig water en aalscholvers die voorbijvliegen je kon ze horen en zien vlak over het water maar ze zagen het niet ze waren in gedachten ze dachten aan dat niets weten te zeggen de man en de vrouw en de aalscholvers…

De allersnelste woorden ijlen je achterna zelfs in het donker op de tast vinden deze klanken het antwoord dat bij je zwijgen past.…

zwijg dan toch als jouw taal nooit meer de mijne zal zijn laat stilte de laatste letters maar opvangen reikende handen raken op een haar na zelfs het aller laatste woord niet heimelijk vormen lippen klankloos mijn gedachten in een luchtig "dag"…

Zwijg, ook morgen, vertel geen verhalen, geen illusies geef me liever niets De werkelijkheid is genoeg zoals ze is, onbenoemd vrij van etiketten Als ik dat ooit leer zal ik wijs zijn en zelf het bekende zien ook wat onbenoemd is waarvan ik moet raden wat ik ruik, wat ik voel en hoor en zie ook jij die gekend wil zijn Zwijg,…

naar een bij verlangt dan breek ik door de stilte zwijg uitbundig KIJK…

ik zag je zwijgen afwezig van de waarheid je kuste haar mond met een oud slaapliedje beveiligd door eeuwen heen je legde haar bloot in het dichte licht van sprookjesland en in het overgaan van stilte naar huilen beefde haar mond toen geluid bewoog zag ik je zwijgen door dagen en jaren heen zag je me huilen toen onschuld…

Het kan niet anders je ligt hier stil te zwijgen sinds de laatste julidag De dodenakker minder doods vandaag dag van Allerzielen Een ster was je in woorden rijgen aan de rode draad van je bestaan Ik deed er vaak 't zwijgen toe zo boven thee en cake Wat onlangs bleek is dat ik je stem begin te missen.…

ik ben de persoon die ik was maar ze zwijgen en negeren mij de doden begrijpen ze mij niet…

Uit de diepste Krochten van Mijn ziel - Die uiting geven Aan wat er werkelijk In mij omgaat - Maar als ik Mijn eigen verzen Teruglees merk Ik dat ik tussen De versregels door Ook heel veel Dat er wel was, Wel is, en altijd Zijn zal, Verzwegen heb - Poezie is, merk ik, Voor mij toch ook Vooral een vorm Van zwijgen…

uit niets woorden zonder iets te zeggen waarom daarom zwijgen mijn gedachten draait de wereld andersom…

stilstaan stilt mij mijn woorden in de stilte van mijn hart zwijgen mijn ziel stil stil is alles wat ik ben…

Nu ik je zoveel mis kan ik beter zwijgen en zal het papier alleen betraande letters krijgen.…

Maar ik wist door mijn zwijgen niet Wat mijn boodschap was.…

Ik ben even weg ik zwijg nee, haal me niet over de boom is neergehaald wat er van is gebleven is een twijg.…

vandaag is er nog tijd om te heten wie ik morgen zal zijn om zwijgen in taal te vatten voordat het gisteren is…

We voelen het huidige, het pure, het intense zwijgen, het verwerken en visualiseren hoe staande te blijven. Het voelt als verhaal wat ook ons hart deed openbreken we ook meteen beetjes mee stierven en adem kweken. We zeggen daarom nu enkel laten we ‘zwijgen’, ervaren wat de stilte brengt of wat hierna mag blijven.…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

hoofd zoals enkel jij ze kon zwijgen…

Laten we zwijgen, laten we zwijgen liefste en het stille water van dit leven met zachte vingers strelen.…

graf in zwijgen zonder horizon.…

zwijg je handen woorden werken ploegend in gevoel blik op later vage dromen toekomst zonder doel droom je zwijgen leeg je zinnen harten worden koel leef je uren zonder dagen op het randje van bestaan flits het leven uit je ogen en je schaduw zal vergaan we zijn cirkels om onszelf zonder ooit te raken aan…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…

Hier past alleen maar zwijgen en diepe dankbaarheid; niets gaat verloren van wat liefde heeft gegeven, en trouw in helderheid. Bij het overlijden van de moeder van G.…

De liefde zou ik vragen met jouw stem waarom ik zwijg als je wenst wat ik niet kan veranderen met mijn gestorven stem…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

je woorden als harde klappen geen blauw, geen rood de pijn versteend je raakt niet meer ik zwijg je dood…

Je lippen zwijgen Je ogen spreken Je bent niet verbaal Ik moet het hebben van je lichaamstaal Ik hoop dat ik die goed vertaal !…

o beige kauw ik zie je alle dagen zwijgen wil het doodsgebed maar niet opwellen? #IS #tanka…