Alle inzendingen over ada OR gedruis OR bruiloft

een zachte fluit, een dreigende trom zijn plotseling in de maartse straat waar bomen nog kaal zijn en mensen moe van wijn en winter daar komt de bruid ze stapt in een bakbeest haar familie staat er biddend bij en heel haar Barentszstraat stroomt vol van heimwee naar een warm land van herkomst stroomt vol van hoop dat een vertrouwde vreemde…

botervet en vers gesneden zo liggen de graslanden in mijn herinnering ik zie hoe hij zijn hoed afneemt haar kust naar mij omkijkt en glimlacht kinderen dansen muziek aan de touwen van de klokkentoren hij loopt weg uit mijn schaduw licht vloeit tranen spatten tegen de hemel ik aarzel nog twijfel wortelt diep onder de zerken…

Een bruiloft die nooit voorbestemd was? Mijn kind te vroeg gestorven, jouw kinderen ken ik niet. De man die jouw hart verwarmt, ik heb hem nooit ontmoet. En soms mis ik dat zo, de dingen die niet zijn. Het lijkt het meest op heimwee en heimwee doet zo'n pijn.…

De voetbalvrouwen staan dit jaar te boek: De Ballon d’Or werd ook aan hen gegeven. De winnares was daarnaast heel bedreven in ‘t omgaan met een zeer misplaatst verzoek. Ze sprak eenvoudig: Nee. Daar zei ze alles mee.…

We kussen Dat verandert alles wie we zijn, en wat we belangrijk vinden om uit te wisselen Dus spreken we steeds vaker af We doen zoveel mogelijk samen Met heel de familie plannen we de verjaardagen en bruiloften Dan vieren we het leven, en ook is er een begrafenis van tijd tot tijd De wisselvalligheid van het leven ken je of…

Met ogen open met ogen dicht… De kleur blauw maakt me het meest verbonden met de innerlijke kern van het eigen bestaan. Peilend de diepten bij anderen ervaar ik nog andere kleurschakeringen. De grootste schok en tevens geluk is de herkenning van de eigen zielestemming in de ander blauw blauw ik hou van jou…

Er valt weinig te rekenen aangaande het blote hart, opgestuwd in uitgestrektheid, daar in zo vrijelijk begaanbaar en de glazen vogel verbondenheid binnen dranghekken houden….. Het zou nog eens gaan zitten als een lang gedragen jas; bij voorbaat bezoedeld door zijn dingmatigheid. Op rukt het leven als de verstikkende wingerd…

Ik wou dat ik een lamp had in het trappenhuis van mijn ziel. Elke trede een tijdelijke verblijfplaats om even op verhaal te komen. Ik houd van de regelmaat van het opgaan en neerkomen ervan. Met berekening kunnen we de willekeur van ontwrichting temperen, terwijl mijn dakloosheid gewaarborgd blijft. Het bestaan neemt zo vorm…

Ik sluit de luiken van het huis en prompt zijn alle bedachte mogelijkheden de toegang geweigerd tot de geest en genen. Laten zoals altijd stukjes verlatenis achter en innerlijk gekunstel. Moeilijk. Vervreemd als de ziel is aan dwalen over de kaalslag van kerkhoven, geef ik het verzet op, lever de perfectie uit aan een dankbare…

Sla de steen rijp vang zijn bloed en voed de roede met striem en twijg van bomen. Dat vliedend leven water beroepshalve openingen slijt in grot met doorzicht naar de waarde van zijn droom en dan dat inzicht hoe men zijn wanen reeds sinds lang heeft uitgewoond zonder zijn daken ooit tot dekken laten komen en breed het…

Verstout dan mijn wil tot dragen, om zee behoudt water zijn horizon terwijl hij zijn hand uitsteekt, vuurvaste. De hemel vervloeide, al even staat het huis wijdbeens zo het verschonende licht mijn aarzeling al doorbreekt en glas breekbaarder laat wezen dan dat men kan meewegen, dat het zich gewoon niet dragen laat. Het vlees dikte…

Wat vraag je naar mijn breking, nu de naald het weke vlees doorboort, op golven van verzet laat ik rust groots voorbij drijven van een van gevoel verstorven hoofd. Gebeeldhouwde chaos aan wakkerheid voorbij. Ach dokter, spieren vol verlamming zijn mijn dromen, de snijzaal vol met het vers versneden hopen in gemeen operatiekamerlicht…

Na het aanvankelijke beuken en breken, sloeg de deining van de angst steeds zachter tegen de mijn omhullende grenzen. Hoewel ik me steeds weer verkijk op eigen kracht, kom ik steeds weer rechtop. En meer is er niet over van storm of zee moe gezogen aan rondborstig strand zo dat alles in zinnen ontstoken was of ze laat zich zacht wiegen…

In het holst van storm maak ik geen onderscheid tussen wat buiten woedt en binnenin. Zo ben ik van het zelf vervuld dat het verlangen geen afdruk duldt in taal en waar handen en tongen gekruisigd tot onaanspreekbaar…. Zo onbehept draag ik mij op, en werkt de handwerkman zich hoger meet verfijnd de breekbaarheid van harten, weeft dunnere…

Woede geeft paarse voetzolen spijkers. Drenzend verdriet dooradert de weg die om te gaan rivierend tussen straatstenen draalt en drupt. Huisbaans. Tegendraads. Voorts en zowaar dik voldaan. Uitwasemend de grimas van een geledigde pop. De papieren rolmaat uit verleden, tijd geleden. Getuigen die langzaam wegsterven in beelden…

Verschijn langs mijn maan. Deze onvatbare zich ondoorgrondelijk wegen banende in meerderen, minderen. Haar nooit benaderbare zwenkende illusie. Bezie de bloeiende weelde, haar zanikende nazaten van beneden vruchten afgeworpen tot weeromkeer waarmee mijn tijd wordt. De mijn verwelkende tijd vervaagt de wiegende bloem aan het span.…

Goedemorgen beste meneer is het bij jou daar ook zo nat? We zijn besloten door Hollands weer in uitgaan komt zo de klad. De wind die rukt mij aan de haren de hond zelfs houdt zich stil alsof we mijlen van elkander waren stroomt water dat niet over-bruggen wil. Ontmoeting per mail in het hier en nu? is mijn betrouwbaarste paraplu.…

Hoe ik me verwerp en terug wil komen door zo te blijven gaan. In concentrische kringen zoals het ik gewoon is en niet gaat staan. Juist dat is het daar buitenom zo snel denkend dat het liever wacht tot dat het de moeite loont en dan centreren tot abstractie taal. En is juist dat wat afkomstig uit het zelf niet van zich terug heeft…

Help me zoeken, vader naar het ontoereikend gereedschap. Ontbied de bouwvakker uit de ivoren toren van het hospitaal, om dicht te maken wat ooit uit z’n voegen is gebarsten, te hakken met z’n houweel naar de oorsprong…. Stapel opnieuw met mij die stenen de ondersten bovenal en kijk hoe ik blijf graven, pa zolang er aarde is in mij;…

hernieuwde sneeuwval en licht, afscheid van een reeks vormen. En dan opstaan; wat je precies voortdrijft weet je niet. (W)interzicht? Het omstandig ramenlappen van het tot berstens toe zelfstenigend huis. De klok uit de toren jatten en vlug je tenen intrekken. De klos chaos wikkelt zich af.…

Een alles omarmende stem -omfloerste druppels zoete melk-, bereiken oren, longen, tenen. Ik antwoord gretig alsof mijn mok schaamteloos ophoudend totdat alle verlangen omhoog is geroepen en het diepste verloren is. Als ik dan alle uithoeken van de kosmos heb ervaren en tot het uiteinde ben gegaan vind ik slechts flarden van mezelf terug…

In stille koude nachten reiken mijn verwarmende stuurloze gedachten naar je lief gezicht. En wieg in gulzend volle armen elk zacht toenemend licht. Verdrink in woorden die ten grondslag lagen aan wat op handen wil gedragen. Ga met je door zee. Omdat gevederd licht -mijn maan- niet gewogen mag kan ik vers en wee…

Ach, die zelfvoldaanheid in het verbreiden van en geen begrenzing in het ver verschiet. Je was niet, kwam niet en nooit bleef je (ook niet in m’n dromen) In geel ben je ontegenzeggelijk bij me als een heldere gedachte, die mij steeds ontschiet.…

Als een rose, dat na een poos niet willen zeuren, toch om hoop roept en met uitgestrekte armen niet pakken kan wat uiteen wijkt aan de randen dan is dat zoals liefde is: warm, lokkend en te zacht omwege de houdbaarheid.…

Wisselzang van longen doorklieft het ruime sop, een frons in het grensvlak van verbinding.…

Geen onderscheid, Zo klein als je bent kun jij me al ontroeren En ik weet niet wat ik nu moet voelen Het wonder dat jij mijn kleinkind zal zijn, Jouw oma zijn dat vind ik ontzettend fijn Mooi, onschuldig zonder weten van mijn pijn Dat er nog een kleinkind op komst zal zijn Een kleinkind dat ik altijd ontzettend zal missen Maar dat komt…

Het huis is nu leeg en kaal Einde van een familieverhaal Klaar weer voor een nieuw begin Ik vraag mij even af: wie komen er in De herinneringen die neemt niemand mij af Die neem ik mee tot in mijn graf En later durf ik vast een keer de staat in te rijden Om weer even terug te denken aan vroegere tijden…

Ik zie een regenboog boven de woelige zee ontdek pure schoonheid in dit natuurfenomeen schitterende kleuren boven de zilte plas tonen hoe creatief de schepper eens was ik prevel een dank je heel stil voor me uit hoor weer de echo doorheen het gedruis geen zorgen of leed sleep ik met me mee want kommer weegt lichter gedragen met…

het is warm de fontein spuit haar zilveren stadse sappen uit over de kinderkoppen een kind huilt in een wagen een fanfare sproeit noten platanen verwachten lente een bruiloft verandert levens het gemeentehuis uit roze bakstenen opgetrokken waakt over dit bruisend plein als een stenen mensenwaker een kind huilt in een wagen het weet…

in het aloude Mokum vonden zij na pogroms een wijkplaats aloude zeden en gewoontes leefden voort in tijdsspan tussen leven en dood bruiloften waren uitbundig na de huwelijkssluiting vertrapte de bruidegom een glas de brute laars van haat vermorzelde miljoenen levens toen, maar ook nu N.a.v schilderijen door Mels Sluyser…