Alle inzendingen over ademloos OR bladeren OR golven

Ik blader in mijn herinnering probeer alles weer te weten stel direct ook vragen het is niet alleen hoe of wat ik graaf in mijn belevenissen spit ze soms weer onder geef zelfs antwoorden op vragen nooit gesteld wie ben ik, wat is er van mij geworden? hoe ben ik alles doorgerold? is het leven wel gewillig?…

klein Doen hun best om te groeien Ze hangen teer Hun knopjes aan de tak en stammen De zon geeft ze licht en warmte De wind komt ze zacht kammen De bloesem duurt kort In tal van kleuren geschakeerd om heester struik en bomen Een zachte bries laat de gewassen horen Een zoete balsemgeur Het ruisen over en weer En zie, de bladeren…

gele bladeren dansen wild over de straten bomen kreunen onder de hevige wind weer een nieuw seizoen dat arriveert ik kijk nu al uit naar een windstille dag, waarop de zon schijnt in milde herfstglorie bladeren in geel, rood oranje en bruin kraken zachtjes onder mijn voeten witte lichtstralen schijnen bescheiden door de torenhoge…

Van honduree*) heb ik geen kaas gegeten Toch denk ik niet: het antwoord is me worst Mij stuit zo’n blanco vel tegen de borst De hamvraag wordt: hoe kom ik het te weten Van Aar mag ik het niet bij Google halen Dus rest slechts bladerwerk in Van Dale…

De zonne zond haar stralen uit om d'aarde te vergouden, Die, al te lange tijd verwaaid, verregend en ontverfd, Niet meer aan blijde dagen dacht, maar aan de winterkoude Zich zonder klagen overgaf en stil en willig sterft. De stralen die op 't bladerdak een wijle wilden rusten, Ze gleden door de takken heen en vonden vuil…

De bladeren ze vallen van de bomen dwarrelen tevreden neer op de grond zijn klaar met hun leven om de wereld kleur te geven op donkere dagen in het bos.…

Beuk en eikenblad Van ouwe boom Als woorden dwarrelde 't blad Dalend op dak, in goot Besprak het hele jaar 't Verhaal van hem en haar De dakgoot ving het daar Zodat woorden niet verstoppen Het water stromen kon Ververste tot verzen De aarde bereikte Voor wortels van beuken en eiken Rijmend alle ongelijk…

Het zijn de bladeren in de wind en de geur van bloemen Het is het eerste ochtendlicht en een zachte regen in het gras Het zijn de wolken, een langzame schaduw en het tikken van leeg horloge Het is de glimlach als ‘s avond weer de zon gaat dalen…

Als iedere herfst pakt de zomer haar spullen in: al haar boombedekking wordt uitgestald op kleur gehangen gesorteerd, dan uitgedund en weggelegd tot volgend jaar. hun stapel kleding belandt in bladerbakken of op de grond daar slordig weggesmeten omdat dat harde groen geen mode is. Nog even pakt ze dan die rode jurk daarna een bruine…

Bladeren Warm gekleurd Vallen van takken Dansen om ons heen Herfst…

, lager, sneller, dieper, even proeven zij de opperste grens van ontlading, verdrinken in golven van verhitte bevrijding … --------------------------------------------- Vervolg op vrij verbonden…

beelden dalen als trage bezinksels neer licht valt door de bomen de poort scheidt het heilige van het profane de schaduw van het haveloze boompje op de tuinmuur het zonlicht dat miljoenen kilometers aflegde om het zielige boompje binnen enkele minuten te bereiken verzink in de verstilde eenvoud de transparante schoonheid van…

Ademloos verleidt jouw been stijlvol door de split mijn hart tot meer werk.…

kom laat me nog eenmaal bewegen onder boomtakken van licht en woorden van water uit golven ontstaan zoals het kind, in bloemen gehuld en blauwe zee in zijn ziel omsloten kom laat me nog eenmaal opgaan als bladeren in de wind, je vochtige mond en wat de maan heeft geschreven ik denk aan vroeger, de vogels onsterflijk voor later…

Als ik wil schrijven een soort gedicht of een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land…

gaan en komen hier en daar vloeien over in elkaar…

kon ik maar dichten met satijnen woorden die klinken als stilte in frisgroene klanken als bessen en kersen in klankrijk van lente de grauwzwarte teksten van grommende golven in kabbelend geruis zou ik verdrijven met lila woorden van liefde en passie ik zou je bedelven onder kleuren en klanken van lenige woorden je neervlijen…

De golfslag van het leven kabbelt maar door eeuwigdurend trekt ze haar spoor In wilde ontboezemingen en zachte stromingen Koester de mooiste die je hart steeds raken en altijd weer gelukkig maken...…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

ik kijk ademloos! de herfst schrijft weer poëzie in huis-aan-huis-blaadjes…

zij dartelden lichtvoetig op het zachte mos vleugels veelal opgevouwen en toch zo af en toe heel even frivolig los ze speelden met de stofjes in de zonnestralen die kierden tussen de machtige stammen van eeuwenoude breed uitgegroeide eikenbomen wat klein publiek zat ademloos kijkend onder grote bladeren te genieten van voluit…

Golven vliegen af en aan worden nooit meer wat ze waren De tijd strandt her en der ik volg het ritme van je haren Letters staan geschreven op een eindeloos mul strand Jij bent dan een lichaam en een naam in het zand…

liefde verzwolgen emoties blijven drijven aan het oppervlak…

golven bepalen mijn zijn beukend geweld bulderend gedruis fluisterend rustgevend gedreven door een oerkracht en onzichtbare handen schier onbeheersbaar vormen zij mijn leven de zin ervan nog onbeschreven…

Gescheurde krachten beuken op de kust Verwoesten werk en eindeloze strijd Natuurlijk wint de zee in korte tijd Geholpen door de aardse levenslust De branding zucht verlies en deint nog na emotioneel kolkt nu de media…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…

De golven beuken op het strand met ongelofelijke kracht, maar lossen steeds op in het zand, hun energie tot staan gebracht. Het is een onvoorstelbaar spel; vanuit een eindeloos bestaan, steeds even niet en dan weer wel, geeft het geluid hun ritme aan.…

riffen laten dwarrelen de golven pieken in ongekende stilte die breekt in ruwheid van leven…

De zee is golven meer dan zat Ze willen altijd bovenop En dan dat schuim op elke top Of ze de beste zijn van ’t wad Al dat gebulder lijkt een straf Ze rollen bollen steeds maar door Als ‘t even kan kruipen ze voor De zee wil van haar golven af Ze drijft hen langzaam naar de kust Alwaar ze op gezette tijd Hen één voor één het land op smijt…

Op lippen van voorbije jeugd wiegt onze zeilboot als een veer in keerkringen van levensvreugd gespiegeld door het mooie weer ons gemoed draagt over water dat zo stuurloos is bevaren in het zicht van zoveel later om kompassen te vergaren nu onze richting is bepaald over de golven van weleer zijn onze kussen - vrij vertaald - de ziel van…