Alle inzendingen over afscheid OR verbranden OR winter

Hoofdstad Teheran Hoofddoekjes worden verbrand Hoofdbreker minder…

Als ik aan jou denk, stroom ik echt helemaal vol, vol met liefde Genegenheid die zich moet uiten tot zij weer bij zinnen is Mijn liefde voor jou gaat dieper veel dieper dan sowieso ooit geweest Samen met jou, dans ik het voorjaar tegemoet...!…

zo gaat de tijd in groeien en afscheid…

Verbrand autootje altijd zo je best gedaan wat werd je toch heet…

Mijn lieve god gevoel geen afscheid willen nemen van het geel en vermiljoen de boterbloem de koperzon lente jong de zomer met haar bronzen huid zalig rollebollen op het platgewalste grasmatras dromen komen hoge zuchten langs het zachte korenbloemenblauw sterren stukslaan aan de hemel die je onderdoor de winter glijdt langs de palmen…

deze dag gedenkt een nachtegaal en een dochter de één verloor haar stem, de ander haar vertrouwen in wat werkelijkheid gebood de zachte witte dood van vroege winters zweeft langs alle warme woorden, waar mijn afscheid weeft en ik gebied de lente nog te wachten op iets moois als er dooi valt in december valt een ster weer op haar plaats…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Aanbeland in de herfst, lopend naar de winter van ons tijdelijke bestaan hier op aard denk ik; alles, maar ook alles Was het me meer dan waard! Dus herfst kom maar op, winter pak me maar, het kan, het mag en ik zal ‘t ondergaan In dit mooie aardse wereldse bestaan!…

sleep me door de winter door deze winter ik zou honderd dagen willen slapen mijn verstand is weg, lijf koud, geen gevoel laat me dan door de winter slapen laat tenminste mij door de winter slapen…

de seizoenen naar het donker herfstachtig rijp en bruin van het vele tuin het eerst verbranden is ophanden in tintjes rood die op het bloot hun zonnevlekjes etaleren toegedekt met stevig smeren…

Bruingeel verbrande vingers Wroetend in mijn verbrande geest Zoekend naar het recent verleden Opiaten verslaafd onbewust beleefd Vervorming van het ondergane Vertroebeling van wat was Weg uit die poel der verdwazing Trek ik mijzelf uit het moeras Vechtend word ik opnieuw geboren…

Een hagedisje rent door de verbrande hei, verwint vuurgeweld.…

Verbrand in zijn pak, verstrooid over de golven – maar hij waait terug.…

op mijn pistolet - rist verbrande maanzaadjes, door wrijving dampkring…

In brons ben jij altijd en koud ik had je liever warm en oud maar eeuwig aan mijn bed gekluisterd zal ik stout mijn resten lijf aan jou verdromen.…

Gewapend met een vol doosje lucifers kijk ik naar mijn schepen in de volle haven, aanmaakhout in de rugzak, een oude krant tot lont gedraaid. Na enig dralen steek ik eensklaps vastbesloten de lont aan, het hout bemiddelt achter mijn rug, doet de vloot ontbranden. De horizon toont grillige stapelwolken die heel even de vorm aannemen van…

Alle schepen achter je Verbranden Is geen ramp Zolang je De schepen voor je Maar niet meeneemt In het vuur van je herinnering…

slechts schijnbaar bestaand lijkt het vuur op de maan door schaduw geblakerde bomen zwarter de nacht in verzengend verstand zwarter de dag die moet komen zwarter dan vuur in haar schijnbaar bestaan zwarter dan vuur op de maan…

Ik verbrandde de brug tussen verleden en toekomst en ik sta onstabiel aan de overkant… Ik kijk nog één keer om naar de puinhoop die overblijft van een verscheurd verleden vergiftigd met tranen die er niet hoefden te zijn… Ik draai me weer om en angstig en onzeker stap ik de duistere toekomst in zoekend naar dat ene lichtje dat de juiste…

geweest is, is voorbij Maar het blijft me achtervolgen Het houdt zich vast aan mij Ik zet elke dag de stap Mijn verleden te laten gaan Maar het verleden biedt mij veiligheid Want waar zal ik in de toekomst staan Ik moet nu verder gaan met leven Heb de waarheid lang genoeg vermeden Het enige dat nu nog over is Is een voorgoed verbrand…

Zoals in het herfstgetij moet ik wachten ligt onder ’t bladgoud nog hoop voor mij en na een herfst en winter trachten te ontwaken in een nieuw getij.…

de lucht van verbrand vlees komt mijn neus in en uit feest bij de buren…

verbrande boeken verwarmen nog steeds lezers oerdom nazidom...…

verbrande boeken verwarmen nog steeds lezers oerdom nazidom...…

Het roestbruin bloeiend bedolven onder het witte laken van de continue geboorte De stem van de stilte zweefde over het open veld zelfs de kraaien vluchtten Zout was de dauw de tranen van het ontwaken deden de ramen beslaan Zacht glooiend plooide het landschap zich ondertussen naar het afscheid van de winter Haar groene vacht werd…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

hout het is een waan, zei je om te beweren dat cirkels rond zijn het afscheid ligt voorop langs iedere doodgewone weg…

Nieuwslezer deelt mee zestigduizend kippen verbrand niemand is gewond…

verbrande boeken verwarmen nog steeds lezers o dom nazidom...…