Alle inzendingen over alleen OR donker OR diepte

Ik weet het niet meer Zeg het mij, help mij Ik ben alleen hier En het is stil.. Zo stil als de diepte van de oceaan als een kist onder de grond zo stil als de diepte in mijn ogen Wat zie je daar? Er is zo veel te zien Ik weet het zeker Maar ik ben het vergeten… Weggestopt en verborgen Om nooit meer omhoog te halen…

Achter de eerste horizon In de baarmoeder Van alle tijd Waar het donker Diepte geeft en rust - Heerst een intens gevoel Van veiligheid zonder angst en nijd Bestaan geen gemiste kansen En ontbreekt ook de spijt Niebert, 28 juni 2012…

Dag van treurige sluiers toen de ochtend verontrustend opstartte je aanstaarde met wazig betraande netvliezen vasthoudend aan een beeld dat droomwanen deed verlammen alsof het donker niet meer op kon houden en alles in de diepte liet verdwijnen terwijl je in jouw bed lag te woelen…

te laveren tussen hoogte en diepte leer zo het bestaan intens te waarderen…

Dat geluid nietszeggende zinnen ik heb ze en zo is het echt nu wel gehoord ik haal nog een keer diep adem en duik jou dan achterna in die begeerde waterpoort Iedere dag weer hoor ik duizend woorden alleen jouw volgorde is het die mij werkelijk raakt hier onder water zijn wij als geen ander en op een speciale manier welbespraakt…

zo had ik verder moeten gaan niet de sympathieke oude baas aan moeten spreken aan het water waarin hij mij vastbesloten mee nam de diepte in langs het groen van de lelie tegen het zilver van de voorn gleed ik steeds dieper verder van de oever totdat ik besloot dat het genoeg was en naar zuurstof verlangde als naar mijn vader…

Je bent in de diepte gegooid, Niet ontsnappen mogelijk, gekooid. Ik geef je mijn hand, een vriendelijk gebaar, Voor jou heel ver weg maar toch daar. Je durft er niet naar te reiken, Het zou alleen echt kunnen lijken. Niemand weet dat je stuurloos bent, Zonder die angst die je kent. Ja, je bent totaal verloren.…

Ik val in de afgrond Jouw hart is het einde Het wereldse voorbij De wereld is verlaten Alles staat stil Liefde is geweest De diepte van jouw ogen De schittering van je lach Lieten mij rennend vallen In de afgrond Naar verlangen…

Er brandde geen licht, noch zag ik ramen, wel klonk een stem als uit de diepten. Uit de diepten steeg een schraal gezang, was het dat dat mijn oor verdoofde? En vervolgens vervolgde ik mijn weg. Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte, zonder licht?…

Uit de diepte.…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

Door de dood Reeds gretig omarmd In de krochten Van deze orkaan Kwam jij Goddank Uit het niets Zo maar naast mij staan Verrassend - Op mijn weg gekomen Door jouw snoet, Jouw glunder, mijn Secundaire therapie Medicamenteus protocol Onmiskenbaar aangevuld Vanuit het oude leven Toch mijn nieuwe Binnen durven gaan…

Diepte is voelbaar nu achter het donkergordijn waar mijn onderbewust-zijn zich verbergt Ik zie daar wenteltrap treden draaiend eindigen in grijze mist Op geestesvoeten scharrel ik voorzichtig naar beneden kille vochtige lucht slaat zijn armen om me heen Ik daal af en huiver Nimmer nog was ik hier druppelende stilte tikt de tijd…

De momenten waarop je jezelf tegenkomt Degene die je kent Die je vreest of vermomt Waar je onbedoeld steeds voor wegrent Slaapgebrek, ziekte, of een ander zwak moment Het gevoel besluipt te zijn verdomd Het spiegelbeeld dat je tenen kromt De kracht komt voort uit wat je herkent Een verlangen dat te lang niet is verwend Onbekend gebied lijkt…

ik sta met mijn ene voet in de zee met de andere op het vasteland alles klopt al is het voor even aan de vloedlijn verzandt het geklater met een schip vol stilte bevaar ik het water nergens besef ik de diepte meer…

dat wij hier zitten met lompen bedekt groezelige verbanden om onze koppen samen hier zitten elkaar nog net in de ogen kunnen kijken en dat we dan lachen lachen om de sleutel van ons weggeblazen huis dat wij hier zitten samen met de sleutel bedekt met lompen groezelige verbanden met stromende tranen de diepte van het ravijn…

toen de nacht hem in haar armen sloot gonsde zijn ziel van woekerende kleuren als een lichtstraal stapte hij door het raam strekte zijn armen naar alle zijden uit hij zag de breedte van het wolkenpad al vroeg herinnerde hij zich de diepte van alles de onzichtbaarheid…

Alleen jij biedt mij jouw handen, wanneer ik bang ben in het donker van de nacht. Jij biedt ze mij bij mijn erkenning, dat jij mijn verassing bent waarop ik zolang heb gewacht. Alleen jij speelt met mijn huid, wanneer wij intiem samen zijn. Zachtjes streel jij oude wonden en zalf jij met de zoetheid van het gelukkig zijn.…

Sterren in de donkere lucht…zo ver maar zo mooi Uit de diepte van mijn ogen Stralen de sterren als een schaduw Zo ver maar zo mooi.. Denkend aan die mooie dagen Glanst alles o mijn heen Alles waar ik naar kijk Zo ver maar zo mooi…. Dromend over elk moment Zo ver maar zo mooi……

krakend lossen schotsen in de warme onderstroom die opwelt uit de diepte van je hart scherp snijdend jaagt gedachtenwind het kruiend ijs weer vast nog wakken de emoties hun open donkere pijn laat je niet bevriezen juist in barre tijden moet je open zijn…

Hij: alleen wil ik het niet geen vrouwe aan mijn zij het is afgelopen de diepte niet ver! (springt in het ravijn) Koor: Jason was zijn voorbeeld door Medea geliefd hij was alleen dat houdt zelfs de sterksten niet overeind!…

Vanuit de diepte roep ik om te geloven -- dat jij van me houdt.…

Jij trok mijn hart mee in de diepte Toen jij viel, viel mijn liefde mee Ik bleef alleen achter met de pijn Ik huilde vaak, dat was niet fijn…

Heel krachtig, vanuit de donkere diepte, groeit hij zachtjes omhoog. Het licht boven hem, is zijn doel. Andere, grotere en mooiere bloemen, overschaduwen nu zijn licht. Maar eens ..... dan zal deze kleine bloem, zo krachtig bloeien, dat hij zal stralen, in de bloemenpracht van het leven.…

zo stil ben jij niet toch heb je diepe gronden je fladdert als een vlinder als door niets gebonden maar in de woorden door jou stil bedacht proef ik donkere diepten een ontoegankelijke kracht een sluimerende wereld die schijnbaar niemand kent zit eens stil m'n vlinder vertel me wie je bent…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

wat een sterrenhemel uitricht met de mooiste mysterieuze plekjes veroorzaakt hartverwarmende binnenpretjes maar die mooie mysterieuze plekjes hebben goed verscholen trekjes en die liegen zo vaak in het licht!…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

als je vliegt op onmeetbare hoogten met eindeloos uitzicht kijk ik mee als je duikt in donkere diepte op zoek naar inzicht breng ik je licht als ik roep als ik zwijg als ik je laat weet dan dat ik het ben die altijd naast je staat dus vlieg maar duik maar laat het tij maar keren je hoeft me maar te vragen en ik zal…

Ik keek neer op het donkere water, op het immer rusteloze oppervlak waar vanuit de diepte mijn spiegelbeeld naar mij keek en toen in honderden stukken brak. Een spiegeling onherkenbaar tot eigen mozaïek gecomponeerd wegreizend op wijder wordende rimpelingen aan de oever werd uitgedoofd en tot weer spiegelen werd gekeerd.…