Alle inzendingen over anna

Toen ik jou die onschuldig was Aan het redeloos verkeer Verloren had - jij die Deel van mij was en altijd Zijn zal, was er in mijn Hart een gat geslagen zo Groot en wijd en diep Als nooit meer zijn zal, Een krater die niet meer Met heelwording kan worden Opgevuld, tot een zee van tranen Geworden vol leegte, kilte en verdriet -…

Met de rug naar mijn toekomst Sta ik, het verleden trekt, Trekt mij gaandeweg steeds Meer naar zich toe, spant Zijn kleverige tentakels Om mijn magere lijf, Zodat ik geen kans heb Me om te keren om een Glimp van mijn toekomst Op te vangen die hier Onbereikbaar achter mij ligt…

De wrede tijd Heeft jou uit De volheid van mijn Woonkamer getrokken, Kamer gevuld met Tekens van leven: Schoteltjes met banket En gebak waarmee we Onbewust ons leven vierden, Drukte die daag'lijks over Mijn vingers kroop - Nu woon ik in de Lege ruimte die je Achterliet, ramen en Deuren houd ik gesloten, Doe ze alleen…

Jij begrijpt me niet, goed zo, ga maar nadenken -- wat ik heb bedoeld.…

mijn lieve vrouwe* in mijn bed vers stro want ik wil van u houen *volgens de legende heeft Anna, de moeder van Maria, omdat haar dochter moeilijk de slaap kon vatten, een zak met deze gedroogde geurende plantjes, onder haar matras gelegd en sliep ze.…

je gezicht raast o lieve onzichtbare engel je redde ook onze dochter van neervallend geweld op de seconde nauwkeurig eeuwige dankbaarheid betoon ik reeds hier niet alles is toevallig uw hemel is engelenrijk en ook nog zo vol muziek mozart en bach musiceren toch wil ik graag nog blijven geregeld toeven in de armen van mijn lieve anna…

Hoofd vol myriaden Feiten en gegevens, Geheugen dat als Kleverige vliegenvanger Alles dat voorbijkwam Naar zich toetrok - Het hoofd als Snelkookpan die Regelmatig overkookt En een gulp gaargekookte Details langs zijn Kanten naar beneden Ziet gaan - ' t Is genoeg geweest, Nu, tijd om alles In de winteropruiming Te doen…

Kaarsrechte polderdijk Naamloos fietspad Ernaast voor hen Die het duel Met de eenzaamheid Durven aan te gaan - Juist hier de Eenzaamheid die Ik voel om wie Ik verloren heb De boomkruinen Wijzen mij loom De windrichting Aan waarin ik Mijn troost mag Zoeken, ze wuiven Met zachte beweging Mij de troost toe Die ik zo…

We waren bang betrapt te worden in de verte reed de trein naar Schagen, hier zoemden muggen en stonk het naar de wc Toen was het een bouwterrein achter de sloot keken koeien naar ons, tussen de schaftkeet en materiaalcontainers lagen we op een rubberen plaat over de modder Ik voelde mijn vingers in de warmte van zijn haren en van binnen…

Mijn geschaafde knie bloedt, ik blijf ernaar kijken -- zo mooi rood is het!…

Als ik woedend ben, handel ik onmenselijk: naasten zijn een prooi.…

De engel viel aan, mijn bloed drupte in de sneeuw -- tot de zon opkwam.…

toen jaren geleden jou sara ontmoette droomde jij al van elisabeth te zijn om vandaag dan twintig kalenders later op weg naar debora in de spiegel van het leven anna te begroeten waar zeventig nu jou het leven kroont tot grande dame wil jij steeds nog niet dromen en weten van welverdiende rust pak jij de jordaanse wortels om de plaat…

Dag Anna.…

Dag Anna.…

Vlijmscherp het zwaard Maar ook mijn pen Die mij leert mijn Agressie in banen Te leiden - en telkens Weer sta ik versteld Van de elasticiteit Van de menselijke ziel Ook nadat ik uit Mijn dagelijkse Wereld van ellende Te pletter viel…

Nu volsta ik, na Anna, kayak en levensnevel (Kees van Kooten), met een palindroom op Paul Verlaine, de geniale dromer en herfstdichter bij uitstek: Rue Verlaine, génial rêveur.…

Anna droomt zich graag kast een groot buffet, met glaswerk bovenaan ze zet er borden in en laat ze staan gerangschikt volgens maat en kleur -en schalen, nauwgezet van klein naar groot opdat ze ziet welke ze vullen wil, met gaven die de dag haar bood des avonds, op een bord, een schaal of koppen van de ruitjesplank, oorloos naast een klein…

Noem me Anna en ik ben gewoon de buurvrouw die gelukkig zwaait als ze een taart bakt of de hond uitlaat.…

Noem me Anna en ik ben gewoon de buurvrouw die gelukkig zwaait als ze een taart bakt of de hond uitlaat Je mag haar wel maar kent mij niet Ik ben het spook dat in je huiskamer de spulletjes verplaatst - het oog dat door een bolle lens je buurt bewaakt Je kent me niet Je noemt mij Igor Ik woon drie stralen verderop en rij altijd om zeven…

Wat is er zoal niet gezegd Wat is er zoal wel geschreven.. De woorden lopend onderweg en zinnetjes zo stil geweven.. in sutra, spreukje, of een draadje als een verdicht fijn exemplaartje. Op vele wijzen Al in Een en het zelfde fenomeen... Uit de schatkist van Gods Woord plant woord en zin en lied zich…

Ik omvat met bei mijn armen de tere ronding van haar schouders en hals, en zijzelve doet mij haar zachtglooiende dansende benen omhelzen zo schrijden wij tezamen in ritmische wiegeling Ik zie omhooggeheven haar lief gezicht en dit hevig bijeenzijn drijft mij dicht en dichter tot haar - en wij dansen mond aan mond en hart aan hart en zacht gezicht…

Jij komt bij mij. Ik zet koffie voor jou. Vers. Je drinkt het en je proeft het. Ik kom bij jou. Jij zet koffie voor mij. Ik drink het en proef het ook. De enkele keren dat mijn koffie niet smaakte zei jij dat tegen mij. Toen heb je nieuwe gekregen. Je kreeg er een gebakje bij. En wat kreeg ik de volgende dag terug? Een aftreksel, ouwe koffie…

kleding verbergt de naakte huid armoe heeft geen waarde…

jij bent jij en ik ben ik ik wil je leren kennen niet nu niet hier op dit moment, want weet je? ik ben zo bang dat ik je dan niet aardig vind je vriendin…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste…

Als de dagen worden guur gaat de klok van de natuur ons later wekken in de morgen houdt het daglicht lang verborgen... De charme van het late wekken als het duister gaat vertrekken laat ons even in een zwijgzaamheid en verwelkomt dan de helderheid... Bij het aanschouwen van dit aangezicht doen wij even de ogen dicht om ze langzaam te laten…

De haan die kraait de dag kriekt dauw bedekt de aarde…

Stuurloos drijvend kreupelhout, golvend op de zee. Varend in onzekerheid, de storm trekt hem mee. Hoe ongewis zijn lot. De drijfkracht, zijn gewicht. Voor een oceaan is zijn massa veel te licht.…

Letterlijk uit het leven gegrepen, dat werd jij. Nooit te zullen zien hoe jij lacht, dat is nog het ergste misschien. Je leven heb ik gevoeld, maar nooit heb ik je gezien. Niet weten hoe je er uit zag, dat is nog het ergste misschien. Met de wetenschap dat jij niet meer leefde heb ik jou gebaard. Jou niet vast te hebben gehouden, dat…