Alle inzendingen over dood OR sterven OR memoriam

(Dit eerder geplaatste distichon moge dienen als een minimaal in memoriam. De verwijzing naar de uitdrukking ´Ipse dixit´spreekt voor zich.)…

Mensen liggen te sterven, God. Mensen moeten sterven, God. Waarom, God? Waarom! Mensen worden geboren, leven en gaan dood. Waarom, God? Mensen verlangen, wensen haten en doden. God? Waarom de mens, met zo'n groot Lot? God?…

Ooit eens opgejaagd door herfstlijke stormen die de bleke naaktheid van mijn wezen herkennen even meedogenloos ontbloot tot wanhoop geborgen tussen sterven de zwarte bladeren die stilte krioelend benaderen met wormen de draden een rottende humus die langzaam verteert hier wacht ik op de zon wijl de broeierige hitte in de grond rondom mij…

Zo moet dan ook sterven zijn als het afleggen van gewaden te wijd voor kleine levensvragen te nauw voor sturm und drang in veel te strakke naden Zo moet het zijn als het achterlaten van gedachten van dromen, wensen, daden liefde in goede en in slechte dagen aan vriend en vijand of aan wie het wil want blijven doe je toch een beetje…

Dromend dat ik bij de snelweg stond reisde ik naar bestemming onbekend Oud verdriet, misschien zonder grond stierf simpel in dit prachtig continent Opzij van mij hield een voertuig halt de bestuurder bood zijn diensten aan Daarna gleden we over ’t zwart asfalt tot aan de grens van ‘t aardse bestaan Vriendelijk informeerde de chauffeur of…

verdriet Ontvallen, weg, komt nooit meer terug Maar sterven doet hij niet Echt sterven doe je pas Als naasten en bekenden Zij die het kunnen weten Niet meer aan je denken Je langzaam zijn vergeten…

Laat de dood maar in mijn leven komen want ik vrees hem echter warempel niet Waarom te strijden tegen wilde stromen, vanwege uitstel naar dat nieuwe gebied Laat de dood mij steeds dichter naderen we gaan elkaar aan de grens ontmoeten Ik zie hem volstrekt niet als een dader en ik ga hem lijkt mij, als vriend begroeten Laat de dood maar aan…

ik slijp mijn dagen aan botte stenen vlak en nauwelijks door te zagen het is geen tijd om te wagen het is van binnen in stilte wenen de lente is vals gestart ondergesneeuwd met wit en zwart een vleugel is al vallend gebroken lijmen ligt niet voor de hand ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken zal moeten wachten op het licht dat landt…

toen ik jou te grave droeg mijn handen wit mijn schouders blauw door onvoorzien één mondhoek hoog een mondhoek laag geen schraag voor jou waarop de stille kist, ik wilde warmte onder lichte planken de banken van het hof vol zomerzon bloemen rond te zware voeten, wuivend gras en in mijn lijf slechts de herinnering van wie je was…

Zo tedere schade als de bloemen vrezen Van zachte regen in de maand van mei, Zo koel en teder heeft uw sterven mij Schade gedaan, die nimmer zal genezen. Eens, toen wij na de nacht tesaam verrezen Lagen de rozen vochtig en gebroken, ik en gij Wisten die lange nacht de regen, ik noch gij Konden van teerheid immermeer genezen.…

vanmorgen stond ze op ze had een goed gevoel, want wetend dat geliefd zijn niet vanzelf gaat sprong ze over pijn gewoon niet er aan denken schenkt de beste troost vandaag al had ze graag veel meer dan wazige verbeelding rond een oud portret gehad traag vergaat de tijd dat onoverkomelijke respijt tot ooit, waar nooit niets meer…

hoor je de wilde ganzen aandoenlijk avondlied hun onbeschaamde schreien geeft een stem aan mijn verdriet ontvouw die veren vaandels vlieg weg uit de schemerlucht mijn bange hart wordt stil nu dit is het eind van mijn vlucht in dit dierbare grijze nest slaapt zacht alles wat was dus breng me naar verre velden leg me neer in het…

In exhibitionistisch wulps genot heeft op Louitje's bijltjesdag een zwerver geluk gevonden in vrolijk bewegen zijn blauwe dromen in memoriam Hier begint het, in het nieuwe land levend in denkbeeldige spagaat alleen zijn hier geen zomervogels meer…

De componist Ten Holt is heengegaan Zijn stukken hadden haast dat transcendente Te midden van de nieuwsbombardementen Deed zijn memoriam bescheiden aan Muziek als eeuwigdurende hypnose Behoeft dan ook geen schim van glamourpose…

er hing een merkwaardig vuil licht over het verveloze kruis alsof het ingegroeid was, vastgebonden zonder inscriptie ieder dag liep ik er langs raakte het verweerde hout net niet aan doodsbang om met de doden tikkertje te moeten spelen vandaag, jaren later zag ik het kruis weer het viel uit het dunne schrift waarin ik een memoriam…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

na je aardse tocht leef je zeker nog verder in je eigen kroost. jlb de schouders rechten glimlachend door de dag beurt medemensen op. jlb warme ontmoeting kan koude herinnering opnieuw milderen. jlb stil en gesloten kan met lieve aandacht worden ontsloten. jlb als t' einde nadert hoop je op je kinderen tot bij de overgang…

om te leven moet ik sterven want de dood wekt mij tot leven dat ik heb doorgebracht in een hulsel, zijdezacht maar in mijn sterven zal het scheuren en barsten bovendien zal ik mijn ziel ontvouwen en stijgen naar de bron waar mijn ego wordt verdronken uit verlies verlossing wordt gewonnen en in de dood verwachting wordt…

Wat in de geest leeft is niet dood en zal ook nimmer sterven, omdat de "grootheid" van een mens blijft voortbestaan in de erven.…

Het lijkt mijn beurt Te sterven Ik kan het niet geloven Mijn medestrijder Hij haalt mij in Haalt mij, Mij, Urs Urs Is Dood…

mijn dochterkind, ik groet graag mee in zachte vlindervleugels en het zingen van mijn lach (in memoriam: Sascha)…

God die ons Het Licht in de ogen Gunt Die ons luchten Kunt en zien Wilt U waar Liefde woont Voor altijd Uw zegen gebién Ter gelegenheid van de geboorte van Matthijs Bralts, en In memoriam Thomas Bralts…

Als een die nooit zijn straf uitzit, hoor ik de regen achteloos-eentonig vallen op het huis; waar, in welke haven, heb ik zo gelegen, liggen luisteren, reedloos, naar het zeegeruis? Hopend, dat een vrouw, wier onvervulde leven, aan het mijne korten tijd zou zijn verwant, tot het wéér een sleur werd, bij mij was gebleven, mij dan gaan zou verlaten…

Jou was de dood altijd een kameraad, Uit ziekte was een opstand nagebleven, Maar niet de vrees die voor het eind doet beven; Je zei: goed heil! Het gaat zooals het gaat. Veel verder dan de wereld wou je zwerven Uit duistre noodzaak, niet uit vaag verdriet Om een geluk dat toch eens zou bederven...…

Laatst spraken wij van somberheid hoe de tijd op een gegeven moment met het voortschrijden van jaren stroperig en krakkemikkig wordt. De hersenen van jou en mij hebben geregistreerd en stichten als vanouds een nieuwe, herkenbare werkelijkheid terwijl een vage onrust ontstaat. Wij gaan door als lijnen evenwijdig aan elkaar en met de ijdele…

alle woorden zijn verwaaid toch is jouw stem nog altijd hoorbaar alleen voor degenen bij wie je in het hart huist laat jij de tijd zo vliegen opdat het dan gemakkelijker te dragen lijkt onzin want niets snijdt dieper dan gemis…

Zoals jij gaat achterhaal ik niet meer de dag naar morgen Niet voor alles is het dan te laat diepte lijkt in toenemende mate in mezelf te zijn geborgen Nog wel als een kwetsbare veer die wankelt op de slagen van mijn hart en geen verschil maakt tussen dag en nacht ik heb weet van de eindeloze wederkeer Zoals dat wordt gevoeld en ik…

Jouw sterven is nog heel dicht bij me en lijkt langer te duren dan de dood waarmee je inmiddels vertrouwd bent ik heb de regen van het behang verwijderd bloemen op het balkon gezet om daar verder te sterven achter het regenbehang van de hongerwinter die jij voor me achterliet.…