Alle inzendingen over durf niet OR woorden

zal ik ooit nog durven dromen nu jouw lach mij werd ontnomen wordt een dag nog steeds herboren als ik in jouw tranen de nacht verlies hoor ik een lied in verdwenen stilte waar de nachtegaal gezwegen jouw stem niet meer hoort vraag ik mijzelf in hoeveel dagen de stilte wordt doorbroken wanneer ik ooit weer mag ontwaken in…

Durf te leven, Het duurt maar even!…

Ik laat de warmte tot mij komen, En begin opnieuw te dromen, Ik wil graag alles geven, En kan oprecht zeggen, Durf te leven......…

Mensen geven me soms een raad te vechten in het leven hoop dat het zo beter gaat maar of ik jou, dat durf te geven?…

durf jij? ... met open hart met de rivier meestromen richting 'wij zijn'...…

Ik durf niet meer te schrijven Want de sterren staan niet meer goed in het akkoord van liefde, kans en geluk voor mij Ik waag het niet meer om te schrijven Want achter mij vindt de grote zonsverduistering plaats Ik durf niet meer te schrijven. Want mijn schoenen doen me zeer aan mijn voeten. Buiten is er het gerucht van krijg en oorlog.…

te vroeg ontnomen in zomerse volheid gegroeide uit lenteknop gesprongen liefde dat dít jóu kan gebeuren waar komende dagen zich - voorspelbaar - nevelden in verdorrende najaarsmist de wintertijd zich kil en guur koud beloofde is er - als bij bliksemslag - de tijdseigen bontgekleurde kriebel een hartverwarmende winterwollen sjaal en durf…

Durf ik voelen zonder verzet? Aanvaarden wat is? Zonder steeds te denken, aan wat ik in mis? Durft een mens toe te geven, dat mooi ook lelijk is, wanneer ons denken staakt? Durf ik smakeloos te proeven, hoe bitter bitter smaakt?…

Durf eens, schreeuwt het kind, dan zul je zien wie er wint – meneertje de wind!…

Steeds vaker durf ik, durf ik te zwerven door de ruimte. Steeds vaker beleef ik, begrijp ik het moment, als essentie van de tijd. Steeds meer sterf ik, sterft mijn gek idee van vreemde eigenheid. Steeds meer val ik samen, val ik samen, met wie ik was en met wie ik ben.…

bliksemsnel verdwijnen je woorden ze ebben weg als beeldsporen achter de geslotenheid van je gezicht ik durf het niet te vragen wat je nu precies hebt gezegd ook al verstond ik je niet zo goed ik verloochen niets maar ik heb geleerd dat stenen en sterren niet opdringen en bloemen stil zijn de wind blaast mijn verlegenheid wel weg ik…

ik heb me geproefd in je woorden ik zag je vingers me liefhebben me strelen me openen ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben nooit geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit hebben we geweten…

met bijna jouw gezicht de interactie weer in evenwicht ik mat mijn woorden op een schaal Behoedzaam spiegelden we elkaar en eindelijk durf ik zowaar die kaart aan je te schrijven je zei dat je maar even kon blijven wat ben ik je dankbaar…

Niet kunnen geloven in liefde Was voor mij zo bekend Het niet durven openstaan Al de woorden die je hebt gezegd, ik hoorde ze niet Je laat me ontwaken, laat me voelen Mijn oren horen de woorden van je liefde Met jou durf ik het misschien wel aan Hiervoor ben ik zoveel pijn gedaan Bevroren trof jij me aan Je armen om me heen gaven me warmte…

Woorden afslag Mijn gedichtjes zijn jaren geleden geschreven en hebben hier een mooi plaatsje gekregen Analogie is overbodig ik hoef niet in therapie De wachtkamers zitten immers al vol maak over mij A U B geen zorgen Hier geen vijvers van tranen wel tranen van lachen en dan een natte broek Dank u voor het bezoek…

Ik durf niets meer te zeggen, maar ik moet. Ik trek mijn mond open, opnieuw. Ik durf niet goed, maar ik moet. Mijn schakelaar gaat weer om, ik heb mijn taak vervuld. Het is me gelukt, want het moet. Eindelijk is het voorbij, de zware ochtendstrijd. Ze wil het niet, maar ze moet.…

Als los zand glijdt het geluk door mijn vingers, ik heb het in mijn handen maar durf het niet vast te houden.…

Ga niet slapen, jij wilt graag liefhebben, durf het -- en ga niet slapen!…

Jij wil er niet aan denken jij ziet morgen wel hoe het gaat maar je ziet me graag je hebt me lief dat voel ik alle dagen durf jij soms ook te hopen durf jij soms ook geloven in liefde, in een toekomst een toekomst met mij? Jij moet er niet aan denken ik wil het jou niet vragen wacht jij maar af tot morgen maar mag ik intussen dromen?…

Er is nóg durf en moed maar soms ook stagneren en berusten - pas op de plaats - tot ergens - hopelijk - het vuur weer oplaait uit de as en opnieuw risico en durf vertrouwen en dapperheid in sterke vrouwen weer kansen krijgen.…

Ik durf geen spel te spelen, te bang voor het falen, in dromen of met vlagen, mijn angst pakt me en stopt me in een wagen, ze duwt me van de berg af. Nu is het een spel en durf ik niets te wagen. Ik schiet langs de bomen, vlieg over gaten. Nu is het een spel en durf ik niets te wagen en in vlagen zie ik het al gaan.…

stap in ik voer je mee vergeet even de rest vraag niet hoe je komt er wel verward verwonderd misschien wel verdwaald in een bos of op zee kijk om je heen het is zoals je wilt je maakt het zelf ziet het zelf durf te dromen durf alles anders te zien op jou manier en laat je mee voeren door je fantasie…

Woorden zijn overbodig.…

De tekst werd begrepen, de woorden bleven staan. Gelukkig ik had het beloofd!…

Was, ik durf het niet uit te spreken. Is, dat klinkt al beter. Maar, dat klopt niet! Je bent dood, Maar leeft nog in m'n hart.…

Ik durf het echt niet. En jij zo onbevangen lacht als je me ziet. Maar vandaag met valentijn lees je nu mijn verlangen…

Ik durf niet meer te luisteren naar de stilte want in elk gefluister hoor ik haar stem en worden mijn ogen door ijsgang versluierd.…

nooit durfde ik te verdwalen bang voor de lege vlakte diep en ver in mij gelegen ik durf het nog niet…

Laat toch vallen wat schier onmogelijk wordt te dragen; vat de moed veeleisende moed te dragen wat gedragen moet en vrieskou- koude volharding eist met twee voeten in de aarde.…

ik haatte op een dag al mijn leugens, mooi verpakt in knik en vriendelijke lach terwijl ik anders voelde ik wilde dus mezelf zijn en niet zo op mijn hoede gaf alle ruimte aan mijn pijn en opgekropte woede zie nog mijn baas, de heer van Geel geheel van kleur verschieten mijn handen wrongen om zijn keel dat was pas écht genieten…