Alle inzendingen over eenling OR glazen zee OR Waskowsky

in mijn herinnering ben ik altijd klein geweest ook in elke wereld die openbrak wanneer het schuilen zocht naar zachtheid of een lief woord dat deed vermoeden dat ik bestond met het oor tegen een helderblauwe hemel om in geluid van nergens eindigende warmte te kunnen wonen ik tastte dan aan mijn hart aan het kind dat daar stond,…

Dwars door een muur van geweld wisselen woorden van karakter Zijn hand breekt haar glazen tranen op de tafel waar zij ooit aan zaten Harten die vuur vreten maar elkaar niets meer vragen en duisternis verteren in de holte van de waan Stiekem priemen ruwe ogen in onschuldig vlees “ Het is genoeg geweest..!…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

ooit liep een kunstenaar bij Bergen’s hoogtij gewoon de zee in met 33 centiliter leidingwater in een limonadeflesje keerde zich naar strand en duin in golvend schuim ontdopte en ontdeed het oranje glazen omhulsel van ha-twee-oh vulsel het transparante vocht verdween in de woelige baren gelekt tot de laatste druppel de journalist…

Weet dat ons spoor aan de zee en het zout verloren zal gaan. Later. Zo ver is de zee nog niet. Thuis wacht een glazen potje dat je vult met herinneringen toen we samen zijn gegaan en onze voeten bijna rijmden.…

het licht dat jij ving jouw gezicht mijn redding gesloten,dicht een eenling geen enkel gedicht spreekt tot verbeelding vol woorden en zo leeg maar wat je verborg in je lach en altijd verzweeg was de kracht van het enige wat ik kreeg, jouw gedag.…

ik ben bang voor 'houden van' door de gevolgen van de vlam als eenling ga ik door het leven met te veel trots om op te geven terwijl ik de vrouwen op afstand houd zijn veel van mijn vrienden al lang getrouwd uiteindelijk zijn dan ook mijn schoot en handen bezet dan wel door een kat, merlot en sigaret…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Ze kan niet lopen maar ze zegt dat er in de glazen jampotten veel bloemen staan. De stelen zijn niet schuin afgesneden want er was geen mes. Wel water dat niet blauw is zoals ik haar maakte De zee is blijven liggen waar zij ligt. ----------------------------------- uit: Tirade, nr. 1, 1996.…

ik heb je bloem gekust de kleur gezien jouw geur genoten jij bent mijn eenling in de wei zag je zeldzaam vrij met jou ontdekte ik het leven jij geeft me wat ik bijna was vergeten het kind in mij is weer ontwaakt speelt graag met jou en blaakt van levenslust ik heb je echt gekust daar in die groene wei bloeit ook een bloem…

Wanneer de lage luiken opengaan En het ochtendwit naar binnen glipt Lig ik nog terneergedrukt Te moe om op te staan Afscheid van een wezenloos woeste nacht In gedachten tot grote hoogten ‘Het blijft behelpen’, roept de eenling Die nachtenlang naar de ander smacht…

De Brabander wordt doorgaans zeer geprezen Om zijn gefeest en zijn spontaniteit Maar weet je dat hij – en dat is een feit – Na liters bier pas echt zichzelf kan wezen? Dan speelt hij ook gerust nog zo de BOB Maar wel natuurlijk met een masker op…

nu haar handen niet meer strelend langs zijn ongeschoren wangen gaan en de randen van zijn nagels rouwen om een kommervol bestaan leegt hij flessen, vult hij glazen drinkt hij kringen op het hout zoekt hij in het net naar mazen in een zee van vochtig zout drijft hij kansloos met de stroom mee naar de rand van zijn bestaan waar zijn grenzeloze…

Je gaf mij jouw glazen hart Breekbaar glanzend in het vage licht Je gaf mij jouw glazen hart Vandaar nu dit gedicht Je gaf mij jouw glazen hart Ik omwikkel het in zacht satijn Berg het op in een zilveren kist Waar het voor altijd het mijne kan zijn Je gaf mij jouw glazen hart Kon ik jou het mijne maar geven Maar het mijne is verdwenen…

Waar vind je troost als jij een slechte boodschap krijgt... waar zoek je hulp, als jij jouw problemen nu verzwijgt...? Waar is die hand, die jij zo nodig hebt, en waar is die vriend, als jij naar de apotheek moet met je recept? Wie droogt er nu je tranen, als jij die lopen laat... waar zijn alle mensen gebleven die jou helpen, adequaat…

steeds schroeit slecht nieuws langs kwetsbare plekken ik heb niets om ze af te dekken mijn stenen schreeuwen hun vergeten uit in de woestijn van mijn leven ik heb ze achter gelaten omdat ik hun zwaarte niet meer kon dragen want de meute jaagt de schaduwen na van verblekende sterren ik ben de eenling zonder taal die stilte spreekt…

zij zien niet om de mensen die jou met de nek bekeken hun mars is achter vaandel en het kruis met vaste tred in zeker weten jouw schaap is zwart tussen het grijzig mekkeren de eenling blijft apart toch springt hij eruit zijn creativiteit opent ook hun ogen in uniciteit gedogen…

waar vroeger zwart een eenling was verzamelt ze nu macht uitgestoten door het schapenwolle wit toont zij vol trots haar vacht licht excentriek in eenoog koningsland draagt zij de knoet graag in de hand handhaaft kuddegeest zo dat geen beest zich onderscheidt en alles bij het oude blijft…

ik heb je jeugd gezien foto’s lachen onschuld maar uit de achtergrond lees ik je zorgen in die tijd ik heb je nooit benijd we gingen vaak naar zee het water prikte in je ogen je rende door de branding dook met golven mee uitdrijvend tot hun stranding zon weerkaatste in je blik een lichte veeg van schaduw waar ik verbazing zag keek…

Woede van de eenling Die zich kansloos waant In deze godvergeten amorfe, Anonieme, maatschappelijke Constellatie heeft een Nieuwe toekomst gekregen Door de macht van wat Sociale media wordt genoemd - Gebundeld tot een vuurpeloton, Vooruitgeschoven post van de Pas opgerichte wereldwoedebank Waarvan voorlopig Sjoerd van Keulen…

De bomen zijn versierd met bloesem en er klinkt muziek uit hun herbewoonde kruinen De straten worden aangeveegd en er klinkt muziek uit radio’s in de tuinen De meisjes trekken rokjes aan en er klinkt muziek nu hun huid gaat bruinen De golven dansen op zee en er klinkt muziek uit stranttenten achter de duinen De glazen klinken…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

'k Zit met mijn lamme benen in de asse van een stervend vuur. Ik bid; mijn vrienden wenen; en 't hangt mijn keel uit op den duur. Zal ik mij dan vervelen met langer Job te spelen? De schoonste lol, de liefste lol maakt op den einde dol. De schapen moet men scheren en de ezels moet men slaan, ja slaan. Zo wil 'k, in alle…

o Blik vol dood en sterren, o hart vol licht en leed. De dag is spijtig verre; de nacht is hel en wreed. Mijn mond vol wondre smaken die géne vrucht verzaadt. Niemand, o hunkrend waken, die langs mijn venster gaat... Wij zullen nimmer wezen dan Godes angst'ge wezen. - God, laat ons waan en schijn dat we Uwe wezen zijn.…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

Belandt zij zonder Chicanes aan land Donderend en denderend Extravert Frenetiek de Gretige gulzige golven Hoorbaar hongerend Intimideert zij Jubelt zij haar Kolkende klaagzangen Lyrisch haar landschap Mooie maanzieke reuzin Neptunus maant haar tot kalmte Oeverloos opent ze haar Panorama’s deze non- Querulante sterre der zee…