Alle inzendingen over fata morgana

Niets is wat het lijkt vertrokken werkelijkheid ster in achterruit…

Leven in een droom, alles zoals je het wenst. Liefde, geluk, wijsheid, een oneindige geldstroom. Alles wat je hartje begeert, leven in een fantoom. Het geluk wat je elke morgen wakker kust, die schoonheid die je hebt gekregen, maar niet hebt verdiend, kijkt je aan en stelt je gerust. Wat is het toch heerlijk om in dromen te leven en te…

Nog zwevend boven de wolken onderweg naar een volgende hemel dwarrelen langzaam illusies weg als de veren van Icarus wolken plotseling onbereikbaar dreigen met donder en bliksem neervlucht wordt onvermijdelijk de plof in de hete woestijn kruipend van fata naar morgana lijkt het leven op Pandora’s doos met als grootste inhoud teveel desillusies…

Een Mirage raast over, laag op de nabrander, bulderend door mijn bier, op weg naar zijn zachte thuis? Mijn droom verdrinkt in zijn decibellen, het gesprek verstomt, sterft bijna.... Gelukkig borrelen bellen koolzuur nog omhoog in onze glazen en het gesprek herpakt zich als de herrie zich uit de voeten gemaakt heeft.…

De waterweg slaapt in donkerblauwe dromen een oeververbinding wenkt zwierig de veelkleurige baan verbindt twee uitersten van het bestaan: mijn diepste vrees en mijn stoutste visioenen ik sluit de ogen en zet een eerste stap deze schrede beroert een onbestaanbare dimensie de weg is week en wankel een schuimend koord zonder vangnet op…

Ken je het gevoel dat je gaat zitten op een stoel die er niet staat de sensatie dat iets plotseling niet is waar je het zonder twiijfel had verwacht, een onzichtbare duw van voren. Verbaasde berichten naar alle spieren: Mayday! Mayday! We zweven! We vallen! Uitklapreflex van beide armen. Daarom zit de Rietveldstoel zoals hij zit…

Een goedemorgen Fatima Morgana Zijt gij een droomvrouw of een déjà-vu Een nachtpauwoogsurprise prèsque nue Sirene, engel, elf of een mirage Een schijngestalte van de achtste muze Gesluierde Ondine, parvenu? Waar schuilt uw diepste mysterieuze macht Uw zinsbegoochelende toverkracht Waart gij in mij, o wachtster van de nacht?…

Een satijnen kind passeert in volle breedte de dode stammen schrikken van zoveel onschuld een wolf stopt met huilen langzaam komt het bos in beweging is het de wind of zijn het mijn vragen die bedwelmend de dagen losschudden en het licht bevend ontsteken? als kermislichten dartelen sterren door de schiettent van mijn geweten ergens onder…

Selma belde me midden in de nacht, ze vloekte en ze tierde wat af, want wie denk ik wel dat ik ben om haar zo intiem af te stoffen en waarom wil ik maar niet accepteren dat haar verloofde uiteindelijk haar man werd en dat ze zeven kinderen met hem heeft gekregen. Je slaat de plank volkomen mis. Nee, man, jij hebt een plank voor je kop.…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

zei ik op mijn beurt 'misschien komt een bril van pas' weerhoudt u van het -in schijn zien- van 'n Fata Morgan?…

Hoewel duivels denken voor zover zij bij machte zijn dit te doen de wereld hun wil op te leggen zijn hun fata morgana's echt niet van de lucht Luchtspiegelingen zijn geïnfiltreerd in hun branie-brein Wanen zij zich Zijn gelijke of kruipen zij liever als Zijn slaaf?…

de ruit spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen…

verdwaald in vergezichten ontwaakt zachte illusiemuziek weelderig groeien fata morgana’s onder de zon van duizend en één nacht nog beieren kerkklokken hun klanken ten hemel trompetteren minaretten fel verdwaald in de hel van alle geloven zoek ik vrede maar is die er in mezelf nog wel…

(Eerder dan juist nu (II)) Hoewel duivels denken voor zover zij bij machte zijn dit te doen de wereld hun wil op te leggen zijn hun fata morgana's echt niet van de lucht Luchtspiegelingen zijn geïnfiltreerd in hun branie-brein Wanen zij zich Zijn gelijke of kruipen zij liever als Zijn slaaf?…

Ziedaar dan mijn Morgana lief Mijn gade, die ik telkens dief die elke nacht herleeft Totdat de ochtend beeft gewekt door zonnelicht en ’t elfenvolk gaat slapen.…

Wentel mij in de weelde van je dauw teken mij in het tasten van je leden tondel mij met de warmte van je blik zegen mij in de volte van je gloed rooster mij in de hitte van je kracht balsem mij met de mirre uit jouw kelk stijg met mij naar het hoogtij van je vuur droom met mij in de holten van je rust gloor met mij…

Geïnspireerd door denderende vleugeltreinen vol gedachtensporen probeer ik alles in luchtledigheid te horen getetter valt te pletter ik blaas bellen vol gesprekken achter taalrijke spraakdranghekken zij vormen de auditieve voetsporen van droomresiduen ooit geboren in een fatale morgana rimpelend in doorzichtige brei maar eenmaal dichterbij…

smet op het licht zo lelijk dat ik er blind van word zo hard dat ik je graag verstoor in je haat naar aardige mensen jij heks kan je niets anders wensen dan een lang en ongelukkig leven een grote grap val maar naar beneden rechtstreeks naar de hel en geloof me lelijk eendje daar zien wij elkaar snel sneller dan je haat mij kan bereiken fata…

door omstandigheden aangekomen waar je niet wilt zijn en vertrekken naar waar je nooit zult terugkeren een richting kiezen die door duizend anderen eerder is gelopen te denken aan die ene kant maar tegen beter weten in rechtsaf waar de afgrond en links de vluchtweg om te landen voor het hek met keus er onderdoor of te klimmen, te verkolen…

Zo af en toe ziet iemand er een vliegen Al is bekend dat 'zien' soms fout kan gaan Toch wordt door NASA onderzoek gedaan Zijn al die ufo-spotters aan het liegen? Beslist niet, luidt vast later de conclusie Zo’n ding bestaat – als optische illusie…

De gedwongen discipline Als een tergende woestijn Je kruipt en verbijt de pijn Onnadenkende machine Zoute druppels - tranen en zweet - Je blik staat strak vooruit De stilte is pijnlijk luid De horizon – oneindig breed – Millimeter lijken kilometers en vormen samen een meter Fata morgana’s fluisteren, ‘Wat een flater!’…

Genakend uit het niets verdoolde zadeloze sirenisch parvenu van klankillusies obscuur verborgen boventonen eucalyptisch zonder clair onbespiede zelfexpressie overwonnen huiver aan nog geen korrel graan ontstegen…

Hoezeer je me ook verleidt met loenzende ogen en bevallige bewegingen van je onderlijf, het topje van je tong geil in de hoek van je zwoele lippen, je borsten bijna buitenboord, je tepels keihard in de bloes, je taal mijn lid doet stijgeren, ik weet nu voortaan je fata morganagedoe.…

zij hebben alles al gehad kale rotsen uit het rif langs wiens uitlopers duinen wandelen gedragen door een verschroeiende wind onder een heldere maan uit de duizend en een nachten in het emotie volle verwachten van de fata morganes in de groene rust van de koele binnenplaats waar het geroezemoes van de bazaar niet meer te horen…

versleten in werelds vijver wat niet meer is dan een visioen en in het rouge van de avond blijft hangen, gejonast in de golven van een verleidelijke oceaan lonken oases nog begeerlijker in de dingen die ik ving en door een chirurgijn gedolven uit de mazen van de geest het blijft twijfelachtig of dat geneest om niet in een emotionele morgana…

bedachtzaam weef ik waan met het schijnsel van de maan en resten van de zonnekracht die sijpelen door de nacht en dan zoals een kind dat schaterlacht duw ik haar met al mijn macht tot ze vlammend in mijn wereld landt en gloeiend eindigt in mijn hand een nachtjuweel met flonkerstralen het heldere licht uit oude verhalen ziedaar dan mijn Morgana…

optiek Die zich over lijken in afrekeningen uitrazen Zij geven patronen aan ons snedig repliek Wij zeggen slechts: "Blijf ons verbazen" En indien ik tot zondebok word In hun woestijn waar alles schraal is en verdord Zie ik als in een roes de hemel aan mij verschijnen En alle fata…

De beeltenissen, herinneringen en onzekere hoop zijn fata morgana's en maya, zolang jij niet daadwerkelijk met je wegvliegvleugels ook een weg terug weet te vinden om deze wrede pesterij een halt toe te roepen.…

Na lange jaren zal de regen van de hoop de woestijnen kleuren, vol getooid met bloesems aangezet uit eigen lijf, de “ Djins” hebben hun fata morgana’s gewogen, wortelen droge stromen tot één welige oasis, weerschijn van een nieuwe loop gevat in een gezamenlijk gebed.…