Alle inzendingen over gewist

Ik heb mijn sporen al gewist als de strijd pas is ontbrand. Naar de oorzaak wordt gegist dat houdt ruzies vaak in stand. Ik draag die vloek zolang ik leef, en zij werkt telkens als ik praat. Zelfs als ik juist naar vrede streef. Het lijkt of vrede niet bestaat. Het intrigeert mij waar zij bleef want ik was altijd diplomaat.…

ik heb ooit de karakteristieken van je gezicht kunnen lezen maar waar zijn die markante lijnen vandaag de dag gebleven ik wil je leven zien in het ervaren van emoties liefde en verdriet misschien wat vage sporen geven nog enig zicht op wat er van je huid is gewist gelukkig spreken je ogen tegen met wat jij met je mimiek laat…

voelde de angsten die je leven vermoordden kroop in een hoekje in je handen het boekje met namen die bleven jij bent gegaan zij zijn gebleven maar zonder enig teken van leven je groette met ogen bad mededogen maar wist dat de hoop zich in hen had vergist je kan het niet vatten dat hun leven en schatten door een simpele knop zijn gewist…

ik heb je gevechten gezien waarin een donkere rand de overhand kreeg in je gezicht en het licht kwetsbare langzaam werd gewist de strijd tegen tijd is een natuurlijk proces en kent de ups en downs in de charme van de seizoenen als partners om mee te leven maar daar waar niet stralen in somberte verblijft en de lach geen enkel slot…

verte maar wist dat het ongrijpbaar was had het voor even vast gehad in een prikkelende sensatie uit het niets gekomen langs de uiterste randen van mijn warme dromen zonder eruptief te zijn eerder lief en zacht van een ondenkbare meegaandheid het was uit mijn handen in een gevoel van leegte zelfs gemis van herinnering bleek gewist…

hij had het veld geruimd met diefstal zijn sporen gewist geen haar of pluim gelaten dat nog aan hem kon herinneren want hij wenste haar vrij van gevoelens als schuld of anders de twijfel die hem had belaagd nog maanden na zijn vertrek het onderhuids gevraag of wel of niet of wat dan ook hij wist waaraan hij was begonnen hij moest er niets…

ik schrok maar zag je ogen herkende nauwelijks je gezicht de tijd had in zacht mededogen de hardste lijnen al gewist in zoekende onzekerheid keek je me aan maar wat wij voelden kreeg nog geen naam ik streelde je hand wat ooit sterk en krachtig was had nu een zachte kant ik merkte dat de twijfels verdwenen in het even dat de…

ijsblauwe zon net onder, de sterren lui en nog niet op, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik de dag zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan velen, ben ik een makkelijk te verwijderen beeld op de hemelse camera, waarmee met een kritisch diafragma, mijn zekerheid wordt gewist…

terwijl jouw geur waar ons thuis op is gebouwd vervaagt en de smaak van je hongerige mond en gretige vingers van mijn begerige huid worden gewist door de lauwe lenteregens terwijl de zachte voorjaarswind onze kille, harde woorden, met afschuw gevuld, voorbij de warme veiligheid van ons paradijs verdrijven hoor ik het verre gefluister…

maan en sterren lui, net op, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer mijn doel zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik wel de ontnuchterende morgen kan velen, ik ben een makkelijk te verwijderen beeld op de hemelse camera, waarin met een kritisch diafragma, mijn zekerheid in gebroken pixels worden gewist…

het is nu eenmaal zo bepaald dat in iedere vogel nog zoiets als een oerspirit zit dat elke kat nog een stukje tijger bezit dat in iedere hond nog steeds het beetje wolf niet is gewist en de mens ook al wil hij het niet weten voor een deel nog steeds Neanderthaler mag heten het zijn maar kleine beetjes ongeciviliseerdheid die…

Beneveld door de schoonheid van de toekomst wordt het verleden gewist en vergeten. Claire Vanfleteren…

IJdele voornemens banen zich wegen naar binnen waar duisternis heerst, een ongehoord gewiste voicemail, een ongedoofd zoekgeraakte sigaret. -------------------------------- uit: 'Verdwenen obers', 2005.…

Een deviatie van een planetaire twist, meer stelt mijn weg niet voor, bovendien in een oogwenk uit eeuwigheid gewist. Vermits stiltes zich aaneenrijgen tot geboeide taal, zodra mijn woorden zwijgen. Zie het niettemin als bericht, nochtans geen reden tot paniek. Vanwaar dan dat zure gezicht?…

Mijn huwelijk leek ideaal Mijn bruid bleek zwaar suïcidaal Mijn naam werd van haar zerk gewist Mijn vrienden zeiden doe het niet Ze vonden haar geëxalteerd Zo anders die Amerikaanse Mijn horoscoop; hetzelfde lied Twee zieners zeer getalenteerd Twee schrijvers, knopen, Gordiaanse…

ik ben verdwaald handen kennen me polsen aan te korte armen met vuisten dreigen ze hoofden knikken met een vreemd gezicht ik zocht je maar jouw trekken blijken ook gewist in het geluid herken ik wel je stem maar je woorden zeggen niet dat je me kent ik pak je bij je jas draai je langzaam om je borsten zijn er nog, maar in je…

Stil staan de naalden van de kleine klok overheerst door het tikken van toetsen die verloren uren in de spelden poetsen koffie koud vergeten verbitterd tot slok Omgekeerde mok boven de gootsteenput dampend terug naar de stilstaande tijd waar steken gewist en zoekend verwijt roerloos verspringen beticht van gemijmer nutteloos rammelend in…

Als de liefde voorbij is… Waarom worden alle mooie herinneringen dan Zomaar gewist door de slechte? Als de liefde voorbij is… Waarom veranderen kleine engelen dan Onverwachts in grote duivels? Als de liefde voorbij is… Waarom wordt dan wat ooit het paradijs was Plotseling hel op aarde genoemd?…

Opeens was het allemaal beslist het boek nog lang niet uitgelezen dicht en terzijde, ik aangewezen op mezelf, jouw pagina gewist. Het heeft geen zin te vragen waarom juist jij moest gaan noch helpt het om te klagen als niemand dat zal verstaan.…

je gezicht als het mooiste gedicht de zachtheid van je mond je neus je profiel de tederheid van je ziel de blik in je ogen nog zo vaag de klank van je stem melodieus laag de gedachte aan de streling van je hand zo warm jouw arm jouw lichaam dicht tegen mij aan jouw geur zweeft in mijn dromen van vergeten gewiste beelden…

Soms is het net alsof ik iets heb gemist de tijd is onverbiddelijk in haar voortgang zijn herinneringen uit mijn geheugen gewist totdat ik ze toevallig weer tegenkwam jeetje, is dat al weer zo lang geleden?…

De gebaren zullen me vertellen, wellicht bij het frêle lamplicht over bladeren in de jaargetijden, over gezichten die verdwenen zijn, hoe sterren spontaan zijn gewist. Je gebaren zullen me vertellen over bladeren in de jaargetijden, luister, weet, ze lopen uit, ze vallen vervangen door helderheid nee nooit, echt nooit vergeefs.…

voetstappen worden niet herkend de nacht heeft de zinnen gewist en voor het venster staan verdorde bloemen. dan ontstaat het begin van beweging iemand stapt uit een zee van onzekerheid groet de vergeefse ochtend en verdwijnt in een overtollg moment.…

Tussen vier stenen muren worden tranen gewist het snikken verdwijnt en op klaart de mist. Tussen vier stenen muren schijnt door een kier weer de zon waar het stopte met huilen en waar 't leven weer begon. Een glimlach verschijnt weer en ogen die turen door kieren naar buiten van vier stenen muren.…

van mijn vrijheid… De stilte mogen proeven in mijn geest Niets opgelegd krijgen, alleen maar kiezen Zelf de wereld ontdekken in mijn illusie Mijzelf nooit meer aan die oppergod te verliezen… Mijn leven nog eens overdoen als een heuse atheïst of boeddhist Wat kan ik daar intens naar verlangen Het geloof..zucht..ik heb het uit mijn leven gewist…

ik van je houd Ik zal niet vertellen Dat ik wens Altijd bij je te blijven Je zult nooit te weten komen Dat ik jaloers ben Op ieder om je heen En dat het elke keer pijn doet Als je vertelt Dat je weer iemand hebt ontmoet Nooit zal ik vertellen Dat ik je zo erg heb gemist Nooit kom je te weten Dat ik je nooit Uit m'n geheugen heb gewist…

het was een vreemde die mijn adem nam woorden sprak waarin mijn hart zich niet kon vinden waar handen altijd raakten in ontspannen zijn irriteerde nu de huid sloeg in weerzin lichtjes uit ogen wilden naar je kijken maar ik kon je niet bereiken zag een onbekend gezicht waarin jouw trekken zijn gewist ik ben gegaan maar mijn ziel heb…

de wereld wordt weer zacht met witte vlokjes ingepakt het zwart dat onbedekt zijn kaalheid toonde het land was afgeroomd door zomerslange dagen die in de herfst hun vruchten mochten dragen in sneeuw verdwijnt het onderscheid de stappen op het nieuw tapijt verdragen kort hun werkelijkheid de sporen zijn gewist, nee witvernist in lagen…

De kampbewaker deed hen kwaad Elk volk kent kwelgeest,wellust,twist Al is een beul soms pianist  Hij schendt degenen die hij haat  Orgaanroof, misbruik, hoon en smaad  Kunst en cultuur en taal gewist Een moslim is een terrorist  Een scanner leest diens ‘dom’gelaat  Het spreken moet in het Chinees  En vele kinderen worden wees  De heropvoeding…

Ik heb je naam met mijn tranen gewist Jouw beeld met zorg diep verborgen Mijn gedachten aan jou even stopgezet De nacht is stil maar heb angst voor morgen Ik weet dat jij dan weer bij me terugkomt Op mijn netvlies verschijn jij telkens weer Mijn hart is nog steeds voor jou gereserveerd Een plek zo zeldzaam en onbeschrijfelijk teer Mijn dagen…