Alle inzendingen over golven

ik heb geen maten per minuut en ook geen beker het is meer eb en vloed en ik lig in het water tussen het mateloze schuimbekken van de golven…

de elementen buiten, gaan tekeer onbaatzuchtig in een zee die zich neerlegt met haar golven. betrekkelijk is het te blijven lopen, meelevend te lopen, blijvend meegeleefd achter de duinen. de zee geeft, ja niemand door in heel haar grondig lichaam is het al ondergeschoven.…

de golven werpen zichzelf voorover over de boeg van het dan gelijktijdig zich terugtrekkend water toevallend op het strand, ondergaand, een geweldige ruis ontstaat waarvan men niet opkijkt en waaraan men zijn stap niet aanpast gelopen als ik, anderen, hun wandeling even eenvoudig maar heel uitzonderlijk toch anders beschreven: hoe zowel zij…

De ruisende golven, brengen met zich mee, de met bloesemen bedolven, wiegend op de speelse stroom, gedwee. Een bed vol met vlammende rozen, obscuur een schim bedekkend, zijn randen likkend, liefkozen, steeds meer nageslacht verwekkend.…

ondersteun ik mijn hoofd ik tel de laatste golven mijn hart bonst zwaar mijn ogen vallen soms dicht ik val met mijn gezicht in het zand en kijk verschrikt op er lijkt geen verschil tussen slapen en sterven ik weet het niet meer tel ik nog steeds golven of slechts het slaan van de branding ik voel hoe het tij in mijn hart kracht verliest…

zag voetjes gaan voelde weer hoe schelpen jaren geleden in mijn benen sneden ik mocht niet kinderachtig zijn heb toen die pijn verbeten maar niet in vergeten plastic schoentjes heb ik in de tas maar niemand die ze dragen wil ze komen niet van pas zelf het voorbeeld geven is geen goed idee zie mezelf niet met die grote schuiten…

Maar tussen al de golven op zijn tocht, verliest hij stilaan voeling met de kust. Misschien zou zwijgen beter voor mij zijn. Hoewel ik dan blijf zitten met die pijn.…

van de talloze gevaren jij zo machtig en groots terwijl de golfjes vriendelijk krulden het schuim zijn eigen hoofdstuk en tekening koos hoe kan het dat stormvloed dijken bruggen en kades breekt alles verwoestend zijn weg naar de laagte neemt het spel van de wind die stroming te langzaam vindt met duwen en stuwen schreeuwen golven…

Gezeten op het duin gaf ik al mijn zorgen mee met de golven van de zee. Mijn hoofd werd leeg Nieuwe energie kwam boven. Ik blijf echt knokken Ik zal het je beloven!…

De zee Een oase van sereen Het ontsnappen aan deze dwaze wereld De zee Het spelen van de golven Je gedachten geef je vrij spel... De zee Oneindig zo mooi...…

Waar de golven de zee lieten verwoesten wat de tijd niet kon bedwingen ben ik ver weg en ik kijk bang en veilig toe. Ik ben waar de golven mensen zijn die gaan en komen als de tijd en de angst hen veranderen en verder laten gaan.…

we lopen samen hand in hand zwijgend naast elkaar op het strand de golven breken op de rotsen de wind waait zachtjes wat duinzand omhoog we gaan zitten en kijken samen naar de golven in het water die op het strand net onze tenen raken je kijkt me aan en lacht heel lief je slaat een arm om me heen en de andere hou je voor me er zit een…

Ik kan niet anders dan mezelf verliezen, drijvend op de toppen van golven vol plezier. Ik keur ze met mijn ogen. Geef mij aan de sterkste mee En schiet pijlsnel naar ’t strand. Surfplank van vlees en bloed.…

lach sprankelde hoger mijn tonen klonken vaak lager in samen praten de uiterlijkheden waren niet congruent zij een heerlijke griet en ik tenslotte ach een aardige vent maar in ons liefdesland was het zelden hand in hand altijd lokte zee en onder geweldige wolken de verte nog weerkaatst in het grijsblauw van je ogen stilte die golven…

neem ik vanaf hier Kabbelende golfjes Volgen elkaar snel op En als ik er naar staar Mengen gedachten En emoties met elkaar Water zal altijd stromen Mijn liefde zal altijd zijn Ik zal over je dromen En je niet vergeten Behalve dan de pijn Kabbelende golfjes Ze zijn eventjes speciaal Voor jou en mij Weldra zullen het weer Gewone golven…

de lach heeft jou nooit verlaten vaak schieten tijdens het praten de tonen omhoog beginnen je ogen te glanzen en dansen je wangen iets ingehouden na een licht proestend betoog jouw lach is als het golven van de dag in kleine rimpelingen zie je lieflijke loopjes beginnen die zich krullend vergroten om later in rust te…

Zoals de golven Van de blauwe zee Dansen naar de kust Zo dansen de woorden Het leven in Als zij spreken over Liefde…

hoor ik het zwijgen door de bladeren ritselen voetstappen breken woorden die kabbelend in golven verloren gaan…

De avond heeft de ontroerde golven Zacht in sluimering gekust. ’t Windje doet geen rietpluim wiegelen; Plompenblad noch roos weerspiegelen Zich in ’t meer, dat zwijgt en rust. Maar op eens - de wateren zwellen, Hoe ze golven, meer en meer !…

Dwars door de tuinen Van roos en ranken Zich ’t pad te banen, Dan door de lanen Van zand en dennen Vluchtig te rennen Tot waar de kruinen Van hoge duinen In ’t blauwe blanken En zo te naderen Met zwellende aderen In laatste loop De harde golven En, overdolven, Hun koele doop.…

Zij heeft geen andre vormen Dan de borsten van haar golven, En geen andre woorden dan de volle Koren van haar brandingen en haar stormen.…

Ik vond je onder sijpelende rotsen naakt in weerloosheid stilte schreeuwde wind tot huiverende golven en ik reikte verder dichter tevergeefs je dreef als tanend schuim traag over zee…

wij kenden het spel van eb en vloed met zand en de golven bouwden de dijkjes wisten bij voorbaat dat water er over heen slaat begonnen weer zonder woorden opnieuw maar iets verder weg er waren geen ruïnes het strand bleef intact alsof ons plezier geen geschiedenis had we zagen in schuim hun overwinningslach op zand van maagdelijke…

koel rollen de golven om hun kuiven vallen voor een heldere zon ooit hebben zij met vliedende vloed in een noordwesterstorm verwoestend toegeslagen toen joegen afvalhout en losgeraakte stukken puin langs het steeds verder afkalvend duin wie nauw luistert hoort berouw in het zacht gefluister over dit extreem geweld hun schoonheid…

aan elkaar leunen waar het moet elkaar steunen lief zijn zonder dwang ik was lang genoeg bang nu wil ik leven zonder schijn zonder al die verstopte pijn de gedachten even stil leggen even helemaal niets zeggen stil zijn met jou alleen kijken waar gaan de golven heen genieten van de rust tot dat je me teder kust dan alleen maar denken…

driest denderen huize- hoge golven & beuken, zoals eeuwen reeds in strak cadans tegen de kade. ik zag het ik ben er geweest. ik hoorde haar lokroep daar ver benee. golven komen en gaan ik volg ze gedwee.…

gekte tot de diepte van het meer en dan de rust voor deze lust schreeuwt hier die diepte alle wanhoop in stukken tot aan de voet uwer delta stroomt , roert en kolkt het lijf onzer liefde tot de mond boven uwer zee gek scherend over kop en staart zonder claim naar schelpen, vormt het slib een bank waarop wij liggen tot de golven…

De tranen in mijn hart zijn opgedroogd De wind nam de verhalen mee En soms dan komt een kleine bries En brengt ze weer terug De diepe onbeweeglijkheid Waarin ik woon en ben Laat golven golven daar omhoog Terwijl de diepte stilte blijft Het stille diepe water daar ben ik van gemaakt Het is hetzelfde water als traan en golf en golf en…

nog hoe je lacht Ik droom ook in de nacht Iets over een cadeautje En een piepklein bootje Meegaand in de stroming Op de golven die nog komen…

Golven slaan op het strand iedere dag van het jaar Het gaat ze nooit vervelen bij weer en wind niet, ze maken nooit een bezwaar Je glimlach lijkt onbreekbaar in de ijzige, koude wind onveranderlijk als golven, tja zolang je bij elkaar het geluk maar vindt We zijn de enige die het weer trotseren, want het strand is verlaten anderen zullen…