Alle inzendingen over herinnering OR voorbij OR vroeger

ik zie de ster in glans afnemen streek voor streek een kleine felle schittering nog in driekoningenweek de stal is tochtig vervallen en uit zicht na het warme hemels licht passanten zijn geteld weer terug op weg naar eigen huis en stek van bethlehem naar het verre nazareth waar leven zich weer zet nog ademt het decor wat…

Voelde ergens die vrees in samen gewortelde zinnen een verstrengeling verbroken behouden vorm van zelfzucht steeds bang voor heimwee weggezonken in de natuur met bewondering geleefd een aaneenschakeling van keuzen makend nam ik afscheid van jouw voelen mijn voeten te klein voor de deur en jij met jouw onzekerheid vaak magisch in…

'k herinner mij, hoe lang verstreken, Mijns levens lentetijd getrouw. Toen had ik appelrode wangen, Mijn baard was blond, gekroesd mijn haar; En 'k zag vol fierheid allegaar De meisjes me aan de slippen hangen! Brunetten, zwarten of blondinnen, Mij waren alle liefjes goed, Maar geen en wilde ik ernstig minnen...…

Dit is Uw aard, o uren van 't verleden, Steeds als gij wordt gewenkt, bereid te staan, Om uit Uw rijk van schemering te treden In zonglans of het glinstren van de maan. Een glimlach is genoeg, een diep verzuchten, En ijlings snelt gij, uit de slaap gewekt, Elk met een korfje aan, vol geurge vruchten, Door vochtig mos of een bruin blad bedekt…

O, lief, berg aan uw borst mijn bleke wang En span uw armen veilig om mij heen: Hoort ge zó in mijn ziel dat zacht geween Om dingen die daar stierven al zo lang? Hoort ge zó zuchten om een leed-verleên Mijn smarte-spoken?.... Lief, ik ben zo bang Nu daar blijft schreien, trots mijn vreugd-verlang' Die wrede erinring altijd door me heen...…

Ook al wacht ik allang niet meer op een wonder en kan ik de telefoon horen rinkelen zonder maar aan je te denken, toch blijven geheimzinnige barricaden opdoemen uit het niets zodra mijn geest tracht door te dringen tot de nachtzijde van je bestaan. ten teken dat ik nog altijd niet geleerd heb je te zien als een uit het oog verloren kennis…

Ik kwam aan in mijn herinnering Ik stapte uit waar ik dacht te weten Ik liep richting vroeger, het was er wel veranderd maar ik herkende het beslist Wat jaren op mijn netvlies had gezeten was uitgewoond door eenzaamheid Wat er niet meer was wist ik Opende mijn ogen van verborgenheid…

ik zag hoe jij verschoot even voorover boog in een klein moment van contact er sluierde al een lach in je blik die ik meteen vertaalde tot jij hebt het gefikst ik wist van jouw vluchtige ontmoetingen met leden van het kleine volk van weleer zij zijn eigenlijk nooit weggeweest hebben eeuwen in schaduwen van jaren geleefd…

zacht wiegen watergordijnen hun nattigheid tegen de straat guur slaat de wind opspattend water tegen een troosteloze muur weg is de zomerse scene met een zonovergoten hangplek vol schaarse kledij daar was toen geen corona in al zijn varianten met contactbeperkingen bij ze hebben het hart uit het vrijen gehaald van de anderhalve…

Samen reden we over het strand zagen we mensen lopen hand in hand overal hartjes getekend in het zand Overal was liefde nergens was pijn maar nu jij hier zo ligt je niet beweegt zie ik geen hartjes meer nergens mensen hand in hand maar jij in dit bed en niet op het strand…

Mijn kindertijd is nu een verhaal, met een lach -- verteld op een feest.…

grijzig zwart smeult nog het vuur licht rood op in vlaagjes tochten waar eens de vlammen schroeiden het blauw en geel afwisselend gloeiden daalt nu de hamer van de smid vormt het zachte ijzer tot een hoef het slaan der gaten voor het koelen moet om wat extra te houden op de nieuw beslagen voet diep in mijn herinnering…

ik heb me teruggetrokken de brokken leven zijn even veel te groot voor mij zij spatten in duizend stukken uiteen gevoelloos als steen ze gaan mij voorbij het bestaan komt in vergeten niet meer langszij ik heb de troost van herinnering van hoe het vroeger allemaal ging nog is er het ambivalente van kleinschalige geborgenheid…

meer dan een beeld is mij bij van wit en zwart in kleur gedacht als het groen van ons in het grasrollend oliedrum vrienden voor mijn leven met jou de heuvel neer leven bevatte wat het kon - blik liet niet verder zien - van schoon en kwader goed zoals het wassend water wit in teil ons altijd deed buiten op de stoep - nog…

ik ben de trap op gegaan in het huis vol gedachten het was me te veel werd meegenomen door sterkere krachten in confronteren wilden zij mij hun meningen leren ben die chaos nu even ontvlucht voor wat stilte en rust had alles op een rij was blij dat ik vroeger achter me had gelaten maar met de sleutel in het slot schrok alles…

ik ben vandaag het pakhuis ingegaan vol afdankertjes uit mijn leven heb er nooit naar omgekeken zoals anderen struinen in herinnering toch kwam ik tal van onverwachte zaken tegen die mij niet goed zijn bijgebleven met die oude kinderwagen heb ik bij weten nooit gereden was zeker ooit mijn oma’s heden tussen stof en grijze raggen…

In mijn herinnering ervaar ik vaak de tederheid van al dat zachte diep in mij. Al is mijn hoop en het gevoel sindsdien, door vele zomeren verlopen. Toch was die liefde toen zo groot, dat ik je nooit vergeten ben. Ik van je lippen nog de warmte ken. En jij het bent waar ik aan denk; wanneer ik eenzaam ben.…

Vader, hier zijn de kleine Bomen waar de mandarijnen Groeien van het plezier. "Het is als Perzië hier." Ja, vader, de witte Kleine Arabieren zitten Lachende bij de fontein. 'Weet je nog waar we zijn?' ----------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1996.…

onder de naakte voeten liggen nog de scheuren van vroegere wegen zei je niet dat het net dansen was dat wij het ritme enkel opnieuw moesten voelen ’t leek zo eenvoudig in de vaas naast de spiegel waarin we giechelend onze eigen passen bewonderden werden klaprozen gezet toen nog niet wetend dat ’t vurig rode reeds aan ’t verrotten…

Vroeger kwam bij ons een vreemde vrouw die jurken maakte van kapotte broeken en soep van groente die was weggesmeten die lappen breide van verdwaalde draden en overvloed van bodems los kon schrapen, die planten overreedde tot gedijen en koeken vulde met een hart van spijs en als het nacht was liep ze weer naar huis en kroop in bed…

In mijn bedje vol zonnestralen gevlochten uit laagstaand licht luister ik naar winterse verhalen uit een lang verleden tijd toen er nog rijm lag op daken en herdertjes bij nachten lagen wij takken van de kerstboom zaagden voor het maken van kransen in de weken van advent want ooit zijn wij nog heiliger dan de paus geweest was…

zacht fluistert kristal zijn transparante tonen fonkelen in rode wijn de vlammen van het vuur lentekoelte vleugt door openstaande deuren bezwangerd met de donkere geuren uit het late avonduur een moment van mijmering die in knusjes samen zijn weer herinneringen roept uit lang vergeten tijden zonder haast en stress rampspoed van berichten…

Teder kuste zachte wind het lover en zo warm beminde ‘t briesje mij Mij sloeg haar hartje alsmaar over haar liefde kwam nooit dichterbij Langzaam naderde een waarheid door deze nacht, zo zwart als roet Einde liefde streed de doodsstrijd ‘t einde kwam mij reeds tegemoet Gesproken had deze zachte wind van mijn lieve liefje van voorheen Die…

Eens dat de donkere nacht viel viel de stilte der duisternis mee Mijn innerlijk, ietwat onstabiel deed mij denken over ons twee In gedachten kuste ik je lippen zacht, als waren ze van fluweel Hoe jij mij ooit kon ontglippen, kon ruilen voor je luchtkasteel Tegen oude eiken zacht praten om hen vragen over mijn schat Hoe wij hier toen samen…

heb in zwart wit fragmenten gezien uit de film van mijn leven geen ondertiteling en overbodig commentaar de regisseur riep draaien maar de spelers niet geschminkt in authentiek decor en zonder spel wisselde het jaar de buitenkant gordijnen dicht deuren driemaal in het slot samen eten van de geschafte pot onzichtbaar bleef de vrijheid…

de lijnen met vroeger blijven voortaan open…

en hoe gruwelijk is dan de duisternis Ik had jou langs morgen willen leiden jij echter, schonk mij enkel droefenis Hoe vreselijk hard kan ‘nee’ klinken en hoe ontzettend het woord ‘voorbij’ Jij, die mijn hart zo moest verminken waarom waren die woorden voor mij…

ik was weer even thuis hoorde het subtiele kraken dat mijn gang naar boven maakte rook de geuren die in kamers woonden zag gezichten van passanten in hun vroeger gaan en komen raakte aan herinneringen in het stof op zolder werd bedolven door mysteries uit mijn jeugd angst en vreugde kwamen terug in koude rilling op de rug nog…

een uurtje zolder zei ze zacht en lachte je weet toch dat ze altijd op mij wachten zij speelt geen verdriet vertelt over de dagen schikt kleding en kamt haren met haar broze hand polijst hun band in warme trekken laat haar marionetten weer leven in bewegen de zolder rust na een lieve avond kus streelzacht zijn de zuchten geborgen…

Zo af en toe naar vroeger staren; wandelgangen van een heer Jij hebt me dikwijls aangeraakt, Sommige momenten zijn we kwijt Kun je herinneren wat jou raakt? ...achteruitkijkspiegel van de tijd...…