Alle inzendingen over ijs OR koude OR kus

Een lach een kus rode wijn en sigaret Naast vallen woorden op de koude vloer waxinelicht met muziek zijn ogen maken haar naakt Daadwerkelijk.…

'K heb kouwe poten, bromde hij Geen wonder antwoordde zei Op de sokken die je draagt Staan sneeuwvlokken, dus als je 't mij vraagt: Zorgen DIE voor koude voeten.…

Het huilt buiten, koude tranen ‘t giet de ganse dag ‘t regent nu al dagen morgen ook, zoals ik zag Op ‘t nieuws! Het plenst buiten, koude tranen vermengen zich op mijn gezicht met de warme die van binnenuit stromen naar benee, qua gewicht Van mezelf.…

liefde stond als koud tegoed in de vriezer voor de toekomst van warme dagen steeds kouder langer ingevroren spinazie liefde pizza raden maar: wat is wat ijs getegeld in het vak ontdooien kon niet meer zelfs de stekkers zaten vastgevroren van het contract…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Een schijnbaar goede vriend gaf mij een ijsje en kreeg er op de koude Hartebrug een hele vluchtige kus voor terug, maar nu sta ik rood op zijn bangalijstje. Een van de vele hoop ik met een lach, in puberaal gedrag maak je mijn dag!…

Het is heel koud in dit gedicht. Zo koud - voorzichtig met je netvlies - dat je blij mag zijn om het alleen te hoeven lezen. Het is gemaakt van zwarte vingers en bevroren inkt. Het staat in gletsjers om me heen verrezen. Ik heb er lang in rondgedwaald.…

het ijs is niet gebroken maar aan de kanten welt water langzaam op de gladde vloer waar warm en koud ontmoeten kraakt het in de voegen pas na de eerste streken is onzekerheid geweken dan zwiert in ronde draai de dans uit een lang vergeten slag…

Buiten is het koud en het wolkendek toont grijs. Binnenkort dient zich de winter aan Met sneeuw en spekglad ijs of korrelhagel niet transparant Ik verlang nu al naar de lente Met haar zachte geur en bloemenpracht Maar op mijn auto ligt nog een winterband…

jouw raadsels granieten mijn zachtheid verkillen mijn ogen als ik je zie het koude in azuurblauwe ronding parelt indigo jij was eens mijn amigo jij weerbarstte het blauwzwart basalt je stem deed me splijten door zijn vrouwelijk alt ik toonde mijn kern nog maagdelijk door vuur jij spoot ijs in mijn aders doodde de zachte…

waar naakte waarheid zich aan mij vertoont kus ik jouw onschuld weer in gretige kinderogen kleed ik je koude lijfje met omarming streel ik je schoonheid met mijn blik bewonder hartstocht en verlangen laat ik je nooit meer gaan.…

warm zijn mijn lippen koud is jouw gezicht kus ik zachtjes je voorhoofd maar jouw ogen blijven dicht fluister ik lieve woorden strijk langzaam over je haar ik zal je missen lief laat los, ga nu maar gauw…

als de bomen bladerend, blad verliezen vogels vroeg een vlucht verkiezen boven de stad gehuld in mistig grijs waar na een koude nacht het eerste ijs takken kromt met rijp behangen die weemoedig naar de zon verlangen hoop ik op een spoedig slot van straffe wind en gestampte pot oh winter passeert toch zonder slag of stoot het maakt mij koud,…

Onder een nieuwe maan Wandelen we Naar een nieuwe toekomst Jij kwispelt de weg Langs struik en heg Snuffelt aan bloemen En plukjes gras Mijn nieuwe kompas Mijn nieuwe lantaarn In een diepblauwe nacht Een Nieuwe Maan Verlicht mijn bestaan Luna is haar naam Samen Dansen we De vier seizoenen Van het leven…

gratis in een korenveld met een bollewang kus…

ik leen een pen van de wereld schrijf verhalen in de wolken dans pirouettes in de sneeuw kus het ijs met rode lippen stel vragen aan de vlokken die ontdwarrelend neerstrijken hoezeer ik ook zoek en vraag blijven ze mij antwoorden schuldig breekt mijn hart in duizend stukken daar gedraaide cirkels doodlopen stuitend op een grote leegte…

is het koud buiten vraagt hij niet veel aan zegt zij zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij opnieuw de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door het ijs wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten in het zal het voorjaar zijn…

zie haar stappen in het wit maagdelijk vlies van moeder aarde zal zij snappen hoe het zit ondraaglijk verlies van grote waarde streel haar voeten koud als ijs bevroren door gebrek aan aandacht ik zal boeten verdiende prijs volg haar spoor tot waar de maan wacht…

Praat me niet van chromosomen aangeboren afwijking of zelfs het is beter zo het nachtlampje verdoezelt geen blauwe plekken de marteling die jij moest ondergaan je warme bedje koud gemaakt op twee handen gedragen is je witte kist te klein voor woorden een kind hoort niet op ijs…

is het koud vraagt mijn vader niet veel aan zegt mijn moeder zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door 't ijs doch wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst maar ik zeg tegen beter weten het zal het voorjaar zijn…

Aan mijn tanden tintelt ijs.…

is het koud buiten vraagt mijn vader niet veel aan zegt mijn moeder zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij opnieuw de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door het ijs wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst...…

de ochtend de jeugd een bal gerinkel een snoepje de winkel van Sinkel de middag de volwassenheid een kus een wijntje een huwelijk een kleintje de avond de ouderdom een borrel een kale kruin een pensioentje een volkstuin de nacht de dood donker en koud een traan men rouwt…

De avond was koud van het oude jaar we waren bij elkaar De sekt was bubbelig onze relatie opgedroogd leeg en uitgedoogd De kus miste vuur de waarheid gevoeld woorden niet bedoeld De knopen waren licht werden doorgehakt een liefde abstract…

Maar alleen, het enige bezoek een afgedwaald stuk steen, ijs en puin. Het bezoek klopt aan en laat een rode blos achter, een lieve kus, een keer in de duizend jaar. Ze draaid om haar as en toont al haar geschenken, plooien die haar oppervlakkig krenken. De zon komt op, een nieuwe dag breekt aan.…

het idee is nog ver maar het beweegt het voelt nog klein en koud wat het nodig heeft is kleur dan wordt het een beeld misschien zelfs een mooi geheel de afstand wordt kleiner een beetje warm ook het blijft heel eenvoudig maar dat vind ik mooi het ijs is gebroken de afstand verdwijnt het idee krijgt leven ik kan het omarmen het is van…

ik wou dat deze prachtige nazomer kon blijven duren tot de vroege lente voor een keertje de koude kille winter overslaan ik wou dat die laatste vergeten appel aan de boom bleef hangen tot de volgende lentebloesems geen handschoenen of dikke winterjas een pull is meer dan genoeg maar waar blijf je dan met sneeuw en ijs…

Onder het zilverwit tapijt van sneeuw en ijs zijn dorp en rivier, vermengd met mens en dier, plots bevroren in de beker van het koude uur. Op deze gestolde en verkilde dag vol met sneeuwbestuifde velden gelijk een eeuwenoud tableau. Houden tijd en klank voor heel even...hun bevroren adem in.…