Alle inzendingen over illusie OR schemering

Terwijl wij vrijen en onze weldoener Eros bloeit en de valse glitter verdwijnt slaat de zee het rotsgezang met water dat wil schreien om het harde deel van ons beiden terwijl de kraaien vallen als hartaanvallen van het doods behang dat scheurt omdat wij vrijen dromen wij teveel.…

de nacht bracht mij de schaduw van je kus in mijn verbeelding was het als een vleug van heimwee een plotselinge glimp van een nieuw lief tenslotte weet ik nu zo machtig is illusie betoverend, als overgave aan muziek troostend maar ook terug bij het verlangen tot aan de laatste toon die opgaat in het niets dan, tegen beter weten in…

Je bent de illusie van mijn illusie, de man die niemand kent, het gevoel van mijn gevoel, onbekend, nog niet verkend. Ik sta in de schaduw van jouw schaduw en kijk naar je gezicht, deels helder, deels duister, maar van binnenuit verlicht. In mijn droom, droom jij van mij, toch ontwaak ik steeds alleen.…

Jouw virtuele woorden hadden toverkracht alleen het einde van de act blijft onbekend…

Haar vulpen schrijft de blues waar verleden laag bij de grond ligt danst zij wild op jong groen gras en vertrapt meedogenloos nieuw leven ademloos kijk zij niet meer achterom geeft hartstochtelijk gisteren een schop en klein als zij is, schreeuwt aandacht om wie zij ooit was voor de vernedering die als een rode draad haar leven beheerste…

Helaas moet ik wederom machteloos en zoveel pogingen verder in de tijd erkennen, dat geen echte dichter in mij woont, maar wel een wens, een hunkering, illusie.…

Als niets is wat het lijkt Blijft er niets meer over…

Ver van de onvindbare bron hijgt het water, van sijpelen en stromen moe, ruggelings uit eenzaam onder de door de dag getrokken spijlen strenge bomen als stille bewakers gewapend met het zwaard van de stilte bladeren baden roerloos als drijvende lijken van verloren seizoenen traag kleedt de gloed zich met krimpend licht het geluid van…

Leven tussen illusie en hoop mijn fantasie gaat op de loop ik wil wel maar hoever wil ik gaan te dromen van dingen die niet bestaan Laat me nog maar even dromen van dingen die toch niet zullen komen het is een onschuldige illusie ik leef tussen hoop en confusie…

Hoeveel houdt u van een gedachte? Meer dan van een levend mens? Hoeveel eert u een waanbeeld? Meer dan alle prestaties van alle personen om u heen? Hoelang blijf ik voor u een schim? Hoelang blijf u mij nou negeren? Hoelang moet ik blijven bidden, tot dat u mij ook zal eren?…

mijn verdriet heeft niet iedere dag dezelfde naam soms kan ik het niet benoemen gevoel van lamgeslagen zijn in een overvolle winkelstraat omdat ik denk jou daar te passeren een onbekende vrouw die langs mijn lichaam gaat laat jou voor even wederkeren…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

Vanuit het idee dat uiteindelijk alles illusie is kan er geen waarheid bestaan behalve de waarheid dat niets zeker is…

Het leven is sinds kort alleen maar desillusie; het toegedacht gevoel gehoopt gedeeld maar niets ervan blijkt waar. Herrineringen lopen langs en gaan naar rechts of links van waar of niet maar komen allen uit bij graag gewild maar nooit geweest.…

De illusie van contact langs digitale wegen. Vriendschap verbeeldt zich dat er iets in een netwerk kan worden verweven. Foto's amicaal; on-line voorzien van weinig taal. Icoontjes, lachebekjes illustreren iets met menselijke trekjes.…

Ik besef dat ik illusie is. Dat ik ben. Ik ben dat. Ik lééf gebonden en vrij. Zonder te vragen waarom. Zonder te voelen hoe. Zonder te weten wat.…

en toen ging het licht uit sprong ik vooruit zonder dubbele bodem wel met wanden dichtbij voor de illusie dat ik gleed de vaart was voor mij die afgelegde massa registreerde maar het eind kwam niet nabij bodemloos snakte ik naar info zonder enig houvast ik wachtte op confrontatie om te bevestigen dat ik ergens was…

je vaag waarneembaar de contour van een gezicht dat zich tergend langzaam naar je keert en met fluisterend geweld komt jouw naam over zijn lippen voel je vingers benig hard je zwakke lichaam tippen en weet je dat protest hem niet meer deert en als de echo is verzwakt en je ogen willen sluiten glipt je binnenste naar buiten waar de schemering…

met ogen dicht hoort zij geluiden in de kamer rechts van haar zij huivert licht wil hem beduiden met een aarzelend handgebaar te blijven liggen zich niet te roeren en beseft dan net op tijd dat de man die zij zo lief heeft naast haar met een ander vrijt…

Zij spreekt liefde warm en zoet als perzik in de zomer droomt een nieuwe morgen als een lied van verwondering bloeiend in haar ogen. Zijn kleine woorden kleuren al het grijs handen fluisteren zacht als strelingen op haar huid de nacht kan beginnen.…

mijn hoofd ligt zwaar tegen je borst en zuchtend zwijg ik ogen dicht mijn handen rusten rond je zij ik hoor het hart dat ritmisch klopt jouw adem sust mijn lust aan kant gerust toef ik in dromenland…

Waar kleur ontbreekt verliezen de nuances van de klare lijn en zwart-wit wint terrein buiten is vrijer nu dan binnen de schemering vervaagt in blauw en lokt de schimmen in de val tot alles ingesloten is Water en brood zet men hier voor te vinden is het op de tast, omstoten leidt tot wisse dood en morgen is geen andere dag Ik roep hem…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

ik rek deze dag nog even met mijn rug tegen de muur geniet van elk uur dat hij mij teruggeeft in warme stralen er groeit een boom uit de maan wil ik soms vliegen dan de grond wordt koud ik sta maar eens op ik ga ervoor…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

In de schemer buiten op een tuinbank gezeten van de geluidloze vlucht van de vleermuis omgeven werkt het gestage knagen van het geweten ons méér op de zenuwen dan binnen op de bank gelegen met de televisie aan - vandaar dat in zo weinig tuinen banken staan ------------------------------------------ uit: 'Het lot van de Eenhoorn…

licht in, licht aan de duisternis valt in daglicht valt weg en de zon kust de zee sissend valt een vlammend betoog mij ten deel, licht uit donkere wolken, oplichtend water de dag gedoofd een verschil van dag en nacht…

Zachtjes, bijna ongemerkt verlaat de schemering met de rust en stilte deze mooie plek. De plek waar we altijd samen zullen zijn.…

langzaam dooft het licht duister komt door de ramen twee lijsters juichen…