Alle inzendingen over kiem

nog is het glas niet gebroken maar de breuk spiraalt grillig omhoog jij hebt kunst uit je mond doen ontvlammen in vorm veelkleurig neergezet het groeiproces bleek te gespannen toen is de kiem voor een barst al gelegd we keken en beefden hoorden het scherpe geluid van verscherven hoog boven ons uit de top was gelukkig onbeschadigd…

De mens – hoe ijverig ook – hoeft niets te doen dan te zien te ontvangen en open te staan voor de elementen die kiemen en gedreven willen groeien. Bouwen aan het bestaan verbinden wat divergeert bruggen slaan over ravijnen met overtuiging en inzicht ziel worden, levend wezen. Op te gaan in verdwijnen.…

kan ik alles achterlaten nu ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen…

´t wit ervaart veel meer dan één seizoen Met dit veld voor ogen als het levenspad geen spruiten, boerenkool met vorst Haar akker ligt er onbebouwd het weer masseert haar huid De wind kan er alleen naar fluiten al omarmt hij haar natuurlijke schoonheid Bij haar groeit er iets van binnen nog veel mooier dan fysiek Daar waar haar kiem…

Niet langer een ideaal dat medemensen laat lijden om zelf niets tekort te komen Zo onvolwassen, niet jij jouw klacht, jouw wens om meer meer solidariteit meer harmonie meer zelfkritiek Ik weet het, de kiem van jouw gulzigheid die dat allemaal wil is je lieve boosheid…

Mijn suikerbeestje heeft me weer zo lief De tijd dat wij voortdurend heibel zochten Elkaar de hele dag de tent uit vochten Is nu voorbij, ik ben haar hartendief Zij hakt mij niet meer en publique in mootjes Ik bak met haar alleen nog zoete broodjes.…

ik voel weer de stilte van vroeger toen alle ogen zich vragend op mij richten ik in paniek zoekend naar antwoorden om aandacht in de kiem al te smoren even terug in de tijd van onderwerp en vraag want de uitkomsten blijven vaag het voelt als gebrek aan vertrouwen dat niet met woorden weer op is te bouwen ik hoor…

altijd is er de massaliteit die broeit waar anonimiteit de kiem is voor kwaadaardig verzet alleen stilte en het persoonlijk gebed laat onze weerstand komen tegen de dwazen die op wereldmacht azen zwarte schapen worden als eerste geliquideerd omdat zij de kudde met onrust omgeven in hun niet gemanipuleerd leven nog steeds restten…

zij kende de stilte van binnen waar het leven in kiemen al is gehoord maar geen ruimte en lucht heeft om te beginnen geluid al is gesmoord toch spant potentie al hemel om voor een leven vol liefde te gaan het cruciale moment van bezielen is helaas nog niet zomaar gedaan waar eeuwige lijnen elkaar kruizen contracteert het moment…

Een traan biggelde langs m'n wang omlaag En vond zijn weg naar het diepe dal Opgejaagd door m'n geweeklaag Geen tijd voor herstel na de rauwe val Stuitte hij op een zaadje in de grond Omringde het even met z'n vocht en zonk Daarna was 't een kiem die daglicht vond En mij als bloem opnieuw geur en kleur schonk…

lekkend langs mijn gewonde bast zoekt water vaste grond in aarde waar zaad verholen wacht op kiem verwekkend baren doch gezichtsvelden wilde bloemen wiegend in diepe dalen verwelken onder het wolkenwier van mijn vruchteloos verlangen want in mij vergroeit de levensader langs schier verweerde ribben en onbezwangerde schoot bloeiend rood…

dode grond bevat geen kiemen en zal opnieuw verwaaien, het stof zal steken in ogen van drooggelegde haaien blauw van de nachten drijven dagen als makke schapen voorbij, de avonden vallen aan, hun bek vol van een stuiterende maan wekken ze de schijn te keren wat weder komt…

Het is de tijd, het is het leven Sluimerend voorwaarts totdat de laatste adem wordt gehoord Het is de tijd, het is het leven dat wordt afgeremd, blijft steken als kreet in de kiem gesmoord Jouw masker verwerd tot craquelé ons leven daardoor in stilte in boeket bijeengebracht Het is nu tijd, dit was jouw leven dat jij ruimschoots hebt…

Stilzwijgend tikken de kiemen als eitandjes tegen de aardschaal Verblindend is het licht als het donker eindelijk wijkt Dagen worden aaneengeregen met dons en mos en twijgen Bevend zweeft de nevel over heide, weide, wouden Blatend, kakelend, kwetterend wollig, mollig, melkgelik Bruisend breekt het beekje De elver schiet schichtig…

in wervel en rib en bekken schuilt een draderige spons een web van aders en vet hier wortelt elk orgaan nog amorf in de knop een witte waakhond gebald in een cel weert de gore kiem een ronde bark gedeukt in de flanken voert een geurloos gas naar de tippen van mijn lijf van long naar vezel draderige klonters stremmen mijn bloed…

Alles keert weer: de val van de bladeren en het kiemen van het zaad; geboorte en dood, de eindeloosheid en de traagheid. Alles keert weer, alleen de liefde schept en blijft tot in de dood, tot ver erover, alleen de liefde blijft.…

er zijn geen ramen of gordijnen bestemming is er niet reizen is genoeg de weg er heen is mijn doel het verlangen onderweg te zijn die mystieke ervaring is de vervulling daar verander ik raak ik ballast kwijt om balans te herwinnen de ruimte in mijn hoofd ontdoet zich van het ego dat belangen verstrengeld spiritualiteit in de kiem…

aan dan kan je klinkt mij aan je echte oog en laat geen uitweg voor me vrij je spert het oog een trage deur en kleurt het blauw lichtgevend blauw je roert je niet je houdt heel stil en vangt me binnenin je diepste kleur je laat niet los je kleeft je aan en trekt mij vast in jou omhoog je zuigt je zonder lucht aan jou en mij en zaait de kiem…

In jambische ritmiek, zoals het moet Ook in het onbewuste schuilt genie Geen onvermogen door zich te verhullen In voor de leek gelegenheidsmystiek Of cerebrale hersengymnastiek Historische verwijzingenlyriek En stoort u zich aan sprongen in de tijd In avonturen van Sheherezade Bedenk, het zijn slechts mollebonenzaden Synapsen, kiemen…

het leven is koud te oud om nog lente te bloeien adem tekort krachten verloren bloed lijkt bevroren het wintert te lang in donkere luchten tijd lijkt te vluchten kiemen zijn op het groen is te klein om te groeien ik koester nog kleur uit voorbijzijnde zomers proef steeds hun geur kom maar mijn bloem die zon weer laat schijnen…

Daar waar aan de einder mijn landweg versmelt met de mengeling van blauw wit en veelkleurig zwart en in meedogenloze variaties het verhaal wordt verteld over het schijnbaar gewin van het zo geschonden hart Daar kiemen onzichtbaar voor het verbogen licht de trillenden handen van verloren gezichten bij iedere moeizame tred verheldert…

Ze maken week en zacht wat onder plichtsbesef en ernst begraven is maar wat zo nu en dan weer kiemen wil al is het herfst.…

Ze kokhalzen de ondode afscheidingen naar de wereld van zaadjes en nieuwe kiemen. Het meisje was allang afgestorven, maar ze baarde een vers nageboorte. En hij; het levende teren, lokt het ongedierte in zijn parmantig stinkende stronk. Ik ben mooi, raspt hij narcistisch.…

hij zit in het verstarde zand de grot rond staart leeg het duurt niet lang meer voor het tij alweer bezit zal nemen van haar versteende ingewanden in de korte tijdsspanne daarna het wonder van de vruchtbaarheid kleine kiemen tot gras gezouten kruid tot was plankton op het land het gebulder der golven zwelt stilaan aan tot het geluid…

verzwijgen hun geheimen uit vrees te worden verbrand Letters rukken zich uit woorden en woorden uit hun verband Afscheid van de waarheid zoals die geschreven staat Voltooit de aftakeling van de wereld die haar draagt Alles evolueert Tijd en ruimte voelen aan als zachtnatte klei Schaduwen uit schaduw brengen zeven rassen dichterbij, die Kiemen…

In die teneur zullen nieuwe gewassen op de dood gaan kiemen, een daad van onvermijdelijkheid, in een oprechte humaniteit na zal beven, en waardigheid aan de cultuur blijft kleven.…

rondtollende ogen magen die zwellend duwen angst voor wat snel beweegt maar spelen hardnekkig door want de heersende lust uitdaging te tarten bij fijn én griezelig vermaak dwingt tot koppig ondernemen meer dan 't eigen ik vermag op dit kleine stuk grond geeft het grut vitamine-zonnestralen mest vol wonderkracht aan de opengebarsten kiem…

De kerk is de grote speler In plaats van de grote heler Haar plek is altijd onbetwist De politiek hult met haar Zet haar niet buitenspel Maar vind genade Gaat bij het instituut ten rade Steeds minder mensen vullen de zalen Maar de macht is aanwezig In iedere kiem Dat is het regime Bij onvoorspelbare nood Is zij degene die de mens Voorziet…

Weer een ochtend begonnen fluiten van een gehoorapparaat geur van koffie en thee glas met water gevuld Licht geroosterd brood met groenten salade kiemen, tomaat plakjes kippenrollade Mijn moeder kraakt zucht, het smaakt hoorapparaten fluiten vogels doen het buiten Met een kom yoghurt toe manga, blauwe bessen banaan, witte druiven…

dwaalden ogen over lightvers woorden niet wetend wie de rust verstoorden toen de engelen het hart doorboorden vlogen vleugels naar andere oorden met beelden die opzeker bekoorden daar stralen aan de hemel gloorden niemand de plaatjes kon vermoorden raak geschoten met folterkoorden toen hij ze letterlijk overhoorden kwesties in de kiem…