Alle inzendingen over klok OR bezinning OR kerk

Een nieuwe dag brak aan waar zich de stilte hoeden liet niet in verlangen nog naar meer maar in tevredenheid met alles reeds gezegd en al het goede reeds gedaan alleen de tijd tikt langzaam voort en spreekt het stille leven tegen dat ongezien steeds verder glijdt een zeker einde tegemoet daar scheiden alle wegen.…

Een moment van bezinning laat ons weten Dat we niet alleen bestaan Om het leven dat we leiden Aan ons voorbij te laten gaan Het is ons gegeven om te leven In de juiste zin van het woord Zodat de mensheid kan groeien Totdat het beloofde hen gegeven wordt…

Ieder mens verlangt zo nu en dan naar bezinning en rust in de hecktiek van het bestaan ons vaak niet van stilte bewust doe dan de ogen dicht laat alles gaan laat alles los wat wit is en zwart en daal eens diep in je hart loop in gedachten door een sprookjesachtig bos ga met jezelf in dialoog ontdek de kleuren van je eigen regenboog…

Na de schrik en Begenadiging, Onder ’t snikken Van verzadiging, Na de feesten Van het vlees Keert de geest en Rijst de vrees: Deze extase Keert niet weer. ’t Licht doet dwaas en ’t Leven zeer.…

Kerst...tijd van bezinning Feest van vrede, saamhorigheid Is dat zo? willen we dat wel? Vrede op zich, geen kleinigheid Als iedereen dat zou willen zou er dan zóveel ellende zijn?…

er was eens een schrijver van boeken de kunst kwam hem aangewaaid hij hoefde er niet naar te zoeken en heeft menig scholier genaaid want 'te deksel, waar vind ik dat uittreksel' de aanslag op de hemel was een ontdekking geweest men zou boekenschrijvers moeten verplichten om een en ander eens te dichten te laat voor deze ijdeltuit…

met geur van zachte handen komt eenzaamheid alsnog naar binnen rakelt verdwaald verhalen op vanuit een veelbesproken tijd terwijl ik me had voorgenomen mij op mijn woorden te bezinnen het zwijgen toe te laten als in de nacht een stil besluit jij leerde mij dat kracht kan liggen in 't niet benoemen maar laat me nu dan nog ontdekken hoe…

De herfst komt reeds op vrolijke voeten al schijnt de zon nu nog uitbundig; Er is al geel in de kruinen van de bomen en er vallen al bladeren, afgeleefd en klaar om de cyclus te herbeginnen. Nu begint weer het droevig beminnen van alle vergankelijkheid; er is geen ander bestaan dan dat sterft en weer leeft. Zingen we tegen beter- weten in…

voor een ieder die dit staat te lezen, is bezinning heel dichtbij, want wij mogen er allemaal wezen, ook al ben je met die persoon niet zo blij, de fouten van een ander, is ons leedvermaak die dag, of we geven een uitbrander, als je iets verkeerds bij die persoon zag, hoe dan ook we moeten leven, met elkaar in ieder huis, elkaar een lach…

De zomer is getransformeerd in een door mistflarden omsluierde dame Sluipend door vochtig kreupelhout laat zij de spinnen weer weven Bladeren laat zij loskomen door haar nootachtige geur die haar volgt als een chique parfum Voor de najaarszon heeft zij nevel bijeengedreven Alsof zij zo wil bezinnen Door te laten sterven opnieuw wil beginnen…

ik zag laatst ‘Limited Edition’ toiletpapier -hoe beperkt is een herinnering eigenlijk? hoe lang geleden moet het zijn om te vergeten en wiens geheugen zal uiteindelijk nog knarsen? mijn verleden kent een zinspeling op toekomst, of was het nou andersom? dagen gaan niet sneller, dat lijkt maar zo, ze duren nog steeds even lang vroeger…

Voordat zij tot abortus overgaat Moet zij die zwanger is vijf dagen wachten: “Misschien verandert zij nog van gedachten” Want voor bezinnen is het nooit te laat. Het beste is dat elke vrouw bezint Eén uur voordat de zwangerschap begint.…

Elke morgen, elke dag opnieuw, wordt de pijn steeds weer geboren. Krijg ik telkens die rauwe duw, je voor altijd te hebben verloren. Neem dan je badjas in mijn armen, ruik die o zo bekende geur. Laat mijn hart hierdoor verwarmen, en het ochtendlicht dat krijgt nu kleur. Kijk naar mijn handen, recht mijn rug, roep de morgen na zijn…

Hoe je toe ziet dat de wereld van een landschap in een woordenzeef verandert en bezinning aangetast door ouderdom maakt van de rivier een metafoor voor onvoorspelbare liefde hoe je ondergaat dat de zon zinkt in de zee wolken vreemde verhalen vertellen en de maanlach om de ochtend bedelt.…

Herfstige rivier mijn reflectie in water stroomt weg zonder mij…

boven de herberg op de eerste verdieping ziet Vermeer het licht het gouden zonlicht spelend over de daken van de stille stad acht uur wijst de klok boven de Schiedamse Poort een windstille dag een paar minuten een verticale streep licht op de ranke toren van de Nieuwe Kerk spel tussen schaduw en licht stad water en lucht…

De klok in de toren mocht niet slaan op Prinsjesdag anders was de Koning niet te verstaan gedurende het lange verslag: dus de klepels werden ingepakt zodat de “ rede “ niet verstoord werd…, Want tja, de Troonrede moet je horen geluid van de klok mag niks verstoren……

Nog steeds kijk ik uit het raam, dan Beginnen naargeestig de klokken te luiden Van de kerk in Gods naam.…

in het wenen van september… een zachte rustdag mag er zijn; de klokken van de kerk gebeierd rond het veld ik had het haar toch hopelijk verteld dacht ik hopelijk mijn blinde oog gesloten voor vandaag… ik had zo graag zou zo graag maar nu verlies ik me in klein gevouwen bloemen en ze noemen me jouw naam zoeter, mooier… dichterbij…

ronddolend gevaar in verstilde kwetsbaarheid tijd voor bezinning…

van alle pausen zij wezen weer genadeloos naar het door hem vervloekt gebied de klokken beierden wat traag zijn stil verdriet…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

de woorden zijn zoek, de rede ook schuldenaars gezocht en aangeklaagd wereldwijd analyses gedeeld beelden op netvlies gebrand geluiden zinderen na indringend schril maak het stil, maak het stil…

De dagen zijn lang de nachten zijn bang het bloed kruipt vanuit mijn hoofd omhoog De klokken luiden mijn hoofd vliegt vooruit de kerk loopt leeg ik volg een ander geluid Mijn vader heb ik begraven onder een gebroken raam mijn moeder heb ik naar de hemel gedragen Mijn dierbare broer had meer levens dan een kat maar dat mocht niet…

Ik heb de zomervrouwen bemind koortsachtig en met groot verlangen heb ik lippen en schaamteloze wangen met mijn blussende kussen ontzind de vuurrode en de blonde in het koren maakten me groot en ontelbaar rijk maar nu ik naar de dagen voor me kijk loop ik eenzaam door de wintervoren en voortgedreven door de herinnering van grote driften…

de jungle bij nacht een andere wereld weg uit de steden wars van alle paden reeds betreden andere geluiden een ander gevoel gissen in het duister streven naar een doel momenten van bezinning een kwestie van gewenning eens op een andere manier in het leven staan tijd...voor persoonlijke erkenning…

onlangs dus nog dicht bij het heden werd ik in een cel van zwijgen getrokken het was overmacht van buiten wellicht eigen onbewuste gedachten of gestorven gedrag wie zal het weten in elk geval zat ergens op mij een verdovend licht te wachten: een god of een duivel te lokken het uitzicht is mij derhalve ontnomen en kan slechts…

stappen met muis en olifant zwemmen in vijver en oceaan spoelen met golven naar het strand op de vloedlijn komt tot staan een tel een jaar de eeuwigheid open en onaantastbaar een tijdvak van zijn grens bevrijd de mens bezint en maakt zich klaar…

laat me wezen wat ik ben gesloten in een pen geborgen in de schoot van nachtelijk gevoelen laat de warmte in me wellen de zon mijn jeugd vervellen en alles zoveel mooier minder zijn simpel veelheid zijn in alles wat ik ben en ooit had willen zijn de nacht verzacht de randen raakt mijn dromen keer op keer slapen doe je in het donker…

Ik heb mezelf gevonden, omgeven door regenbogen in de glimmende lucht. Ik zie een halo van onaantastbare gedachten, mijn rug naar de zon. Ik ontdek waar ik heen ben gevlucht, naar het midden van mijn eigen kring, niemand anders die er nog is. Hoe kon ik weten waar ik aan begon?…