Alle inzendingen over koud OR eenzaam

Mijn ziel is gevangen in een duistere grot In het labyrint zoek ik een uitweg Maar ik dol maar rond Ik zie het licht en voel de warmte Een innerlijke stem wijst mij de weg Maar ik wil niets zien, ik wil niet luisteren En ik blijf maar dwalen In die koude, eenzame, donkere grot…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

hij wil haar uit haar tent lokken maar het is nog véel te koud ze bibbert in haar slaapzak met kruik als lijfsbehoud ze krijgt toch medelijden dus noodt ze hem naar binnen waar zij nu met zijn tweetjes een sneeubalwals beminnen .…

Stille eenzaamheid daalt thans neer over niets dan vochtig koude straten Zij drukt haar stempel eens te meer op mij.…

De zon schijnt vrolijk door de ruiten, verwarmt mijn koude handen. Koud door de koude pen, waarmee ik schrijf. Het zijn nu koele woorden die ik opschrijf, uit een hart vol droefenis, door iemand die er niet meer is. Een die ik nu zo node mis. Iemand die mijn hart verwarmde, mijn hart dat nu zo eenzaam is.…

natuurlijk dat you tube filmpje van die donderende storm dat je denkt daar wil ik zijn kijk naar de hemel zoek een eenzame berg en zoek vergeefs op je iphone waar je bent…

eenzaamheid beroert mijn hart, komt zo plots en onverwacht. doch met vrienden op het werk is het sentiment nog redelijk sterk. het alleen gevoel is op zijn best, in combinatie met wat stress. mijn eenzaamheid gebruikt zijn macht in de vroege uurtjes... van de nacht.…

liever had ik jou toch niet gezien bleef ik eenzaam bovendien stond ik liever uren op een brug dan nu gebonden met handen op mijn rug traag is een tak in de Maas langzaam stroomt het naar later waar de avond niet langer meer van jou en mij is maar alleen nog van koud water…

duistere nachten koud en stil nare gedachten eng en kil piekeren en staren naar het plafond woorden onhoorbaar verstomd niets is er meer slechts door stilte omarmd geen liefde zo eenzaam onverwarmd duistere nachten waar is de dag die mij laat beginnen met een lach…

en met vereende kracht het wasgoed schoongespoeld hoe eenzaam lijkt het in de koude wereld van dit schilderij met op de achtergrond de warme huizen zo dichtbij…

Ik dans over strak gespannen draden gesponnen uit een zilv’ren pijn die welig bloemt in ijzig koud waar geen zonlicht staande houdt en gevoelens eenzaam zijn Mijn voeten treden ritmisch neer bang te struikelen over hopen van verward gedachte knopen naar wat komt…, is.. en niet meer…

Uit de stille brief die je me stuurde vallen eenzame letters in somber duisteren krijgt jouw fluisteren een onbestemde klank in koude winternachten vriest de liefde aan het hart door waanzinnig verlangen nu ik je steeds vaker niet begrijp is dreigende leegte onberekenbaar aan vergankelijkheid onderhevig.…

In een eenzaam huis behangen met schijncoryfeeën Waart rondt een jager Hij graait naar elke schaduw Als een rusteloze tijger op zoek naar duidelijke sporen Op de trap en in de gang glijdt hij als een moordenaar langs de koude muren Zelfs onder het bed op zoek Naar dromen die zijn jachtterrein Al jaren hebben verlaten…

mijn woorden mijn wezenlijke verzen mijn lachen, mijn huilen schuilen in een gebonden kaft ergens en nergens misschien wel in een strenge boekenkamer of ze staren voor jaren eenzaam onder een koud kelderraam och, wie weet huizen ze in een kartonnen doos mijn woorden mijn verzen elke letter die ik koos……

Af en toe het lef om naar buiten te kijken maar het licht is te fel Besloten in het hol te blijven, want daar is het veilig Het is er alleen ook koud, stil en eenzaam toch lukt het niet om te kijken water is er voldoende tranen blijven stromen weg wil ik van hier maar dan moet ik springen…

ik kloosterde dacht vrij te zijn maar stilte kluistert alle woorden en ketent me aan eenzaamheid sandaalde in een koude pij door de kerkers van mijn geest kende heg noch steg ik was er nooit geweest heb me ontbloot de reiniging gedaan in ijskoud confronteren misschien word ik een beter mens eens moet ik het proberen…

Het is eenzaam wandelen Zonder zon Zonder maan Overdag is het mistig In de nacht koud en grijs De boom laat zijn takken hangen Hij weet waar jullie zijn Niet bij mij Niet meer bij mij Kwispel nog één keer mijn wandeling Kwispel al mijn wandelingen Zoals jullie altijd hebben gedaan Loop mee met mij Voor altijd aan mijn zij…

Traag zak ik door mijn knieën Starend naar de zwarte lucht Tel 100.000 eenzame sterren En zie hoe de zon de maan uitzucht.…

'Zo koud, zo koud'. Mijn vader sprak met hese stem en legde zijn handen op de hare. Alsof hij warmte wilde stralen in het dode lichaam dat zijn zonen baarde. Haar als uit steen gehouwen hoofd nu stil. Het grijze haar gekamd. Ogen dicht en oude handen, met blauwe nagels nu, na vijfentachtig jaar verkrampt. 'Waar zou ze zijn?…

het wordt al koud ik moet hem zoeken de zon is verdwenen en ik zoek hem ik roep maar hij antwoordt niet nergens zie ik een lichtje koude rillingen gaan door mijn lijf wanneer komt hij weer? schuld maakt zich van mij meester waarom heb ik dat ook gezegd?…

In een plekje van mijn hart is de tijd stil blijven staan Is de duisternis blijven hangen En de hoop stilletjes weggegaan Is de rivier zijn stroming verloren In dit ene stukje land Heeft de winter zijn intrek genomen Killig koud aan het mooie strand Een tapijt van ijs bedekt de golven waar ooit zwijgende zwanen in gleden Alle sierlijkheid…

De najaarszon die schijnt Geeft warmte aan de dag Maar in mij voelt het zo koud…. Want ik mis nog steeds je lach…

Bevriezende gedachten volgen mij stil en straffend als ik vlucht zonder strijd en verlies wat ik wilde beschermen met warme herinneringen die de genadige slaap mij gunde toen ik nog jouw warme droom kon zijn.…

eenzame jager langs winterakkers schiet de stilte stuk…

Ik ben Een stem, stervend en koud, vol Winterse woorden. ----------------------------------------------------- uit 'Alle bundels gedichten 1951-1970'…

sta ik op een afgedankt perron uit de verkeerde richting komt een trein: niet instappen het scherm zegt niet wanneer er weer een komt bij het instappen verspreidt zich warmte en inkt op papier zeer wringt zich naar buiten bij een ooghoek zout, zeewaterzeer…

Het is koud de zon schijnt de lucht is helder maar het is koud. Koud zonder ziel zonder verwanten zonder liefde zonder jou. Ik vlucht in gedachten in de weerspiegeling van ramen weg uit het heden. Het is koud -niets lijkt nu te boeien- ik sta stil en mijn geest is leeg.…

Wat kan ik voor mij doen nu het verleden niet meer wordt ingezet met nieuw licht wij zijn niet dezelfde gebleven de deken waaronder wij sliepen heeft mij bloot geslagen want liefde kwam uitsluitend bedekt over jouw lichaam naar mij het zijn stille nachten en klein vanwege te vermoeide verliezen om ons beider te verwarmen laat staan van…

Ze heeft het koud al staat de verwarming aan Slaat haar armen om zich heen Haar ogen kijken eenzaam in de leegte Er over praten kan ze niet Wie zou ze zeggen dat haar avonden stil zijn Wie zou ze zeggen dat het zo naar is alleen in dat grote brede bed te gaan slapen en wakker te worden Ze glimlacht Zegt altijd....ik ben happy single…