Alle inzendingen over levensreis OR zoektocht OR vage herkenning

was de stilte nijpend zelfs langzaam kroop ze over het uitgestrekte landschap waar ze 'n waas van tranen achter liet…

ver weg verder dan ik van jou onvatbaar omdat de rozen niet rood zijn in mijn hoofd de hemel onbeloofd is donker als de wereld omdraait als jij de as in mijn hart allang vergeten was…

het ritme van de taal verschilt per kleur zo vervaagt zwarte inkt zienderogen nog voordat woorden uitgesproken en wel zijn neergeschreven vreemd eigenlijk was het niet gemeend of anders bedoeld dan dat het klonk blind het antwoord…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Mensen beloven elkaar eeuwige trouw Tot de dood ons scheidt Tijdens zo’n onecht verbond toont men reeds een keer berouw Het leven gehuld in gestrande rouw De liefde is tevens tot haat bereid Kinderen offeren zich in de stof De een is schuldig, voor de ander de lof Een enkeling gaat samen tot het bittere eind Diamanten schitteren verfijnd…

Toekomst, zonnedag, verleden nog eens halfbewust doorschreden, Heerlijk niets, mijn levensreis.…

De wereld draait rusteloos om me heen, terwijl ik verstar en steeds ouder word. Dat lijkt maar zo want het voelt alsof, ik gisteren pas begon met leven. Nee. De wereld staat al miljoenen jaren stil. Er is niets, niets nieuws onder de zon. Het is de mensheid en het zijn mensen, die in sneltreinvaart veranderen. Zij zijn het die rusteloos…

Er sijpelen druppels hartstocht door het telhuis, de tijd om te leven, maar hoe? Zal ik op reis gaan naar een mooi verhaal en die plek veroveren? Zal ik uitvaren over de zeeën van gevoelens of er overheen vliegen en me bezinnen waar ik wil landen waar een taak ligt voor mijn wensen en daar een ruimte scheppen die ik nu nog niet…

slechts de kou van steen een vaag herinneren aan iemand die je zocht het zacht en tastend zoeken naar wat warmte dat niet mocht…

Geest zoekt enig troost klaar voor nieuwe levensreis wending komt eraan Winterdageraad vlinder ontwaakt in mijn droom klaar om te reizen Dromende vlinder komt opeens uit de cocon een hart staat open Een zacht gefluister vleugels zweven in de lucht wonder van natuur…

ongetwijfeld maf vraag ik mij dikwijls af of de Eeuwige met ons speelt ons in groepen heeft verdeeld hoe anders te bevatten dat ene, dat zuivere, datte herkenning, verhelderend als licht als ik een ander bezie, maar tevens mijn gezicht…

Door je poriën parfumeer je mij, van enige twijfel is geen sprake de arm versmolten op een zachte dij in de warme holten van de nachten in het waken van de dagen kan dié ene geur mij raken. Welsprekend een juist accent van een vroege lentezon, als druppels water uit de diepte van de levensbron, herkenbaar ritueel nooit te nimmer…

de herkenning wanneer je kinderen kinderen krijgen en ouder worden de déjà-vu van vertrouwde gebaren in onwennige handen vertederend nieuw het koesteren doet herinnering dagen vergeten verleden ontwaakt in toekomst…

droomtocht over vertrouwde velden ver boven nietigheden verheven in de palm van trotse luchthelden naar iets nooit eerder begeven ik voel de ijle koelte op mijn huid de gespreide vleugels houden halt het zweet breekt plotseling uit nu de atmosfeer als een deken valt ik ben in de broeiende kern beland in het woud van intense geschiedenis…

Bladstil, niets beweegt een tijdloze zwijger zwijgt, ik kan hem horen. Onbaatzuchtigheid, om het eerdere streven, achterwege te laten. Toon van eigendunk, voor het gemak vergeten, herken het geluid. Alles valt tot een, dat ene keert tot alles, voordat het verscheen. Overtollig woord, ingepakt of uitgekleed als koude waarheid…

Ik zie mezelf in jou, hoe je de tranen wegdrukt en clownesk daarbij een grappig dansje maakt je hoofd ligt op het hakbord de grijns als was bestorven om knettergek te doen, omdat nu echt wat denken aldoor te pijnlijk was. Ik heb geen bijl om koppen af te hakken omdat ik dan mijn hoofd ook bij die hakbijl zie kom maar tot…

ik voel ver weg ook in het denken niet te vatten, toch wil je me ergens roepen of wenken zo ik dat ook ken, doch het ligt in de tijd besloten als het eenmaal daar is, word ik in herinneringen gegoten, soms in de nis van een kloppend hart je zult jezelf aanschouwen (als ooit het grijs jou bedekt dan wel eerder) het is een moment…

er zijn flarden blijven hangen restanten mist uit een eerdere zee er vormt zich aanwezigheid in onze wachtrij druppelsgewijs, nummeriek gemeenteloket, mensenheugenis hangende het onderzoek kunnen we herleven kaalslag met bos vullen, het bos met bomen -wat nu volgt is toekomende tijd…

In avondkoelte zag ik je zwoele loensen aan voor koortsigheid.…

hier kom ik je tegen tussen letters en dichtersdromen een vlinder in de zomerstorm je draagt een mantel van liefde als een fladderlichte omslag gerangschikt in een aardse vorm ik zou met je op willen vliegen het draagvlak verdelen sierlijk, soepel, onkreukbaar zweven schrifttekens rusten op de wind dwarrelen naar de aarde daar raak…

landschap van de schaamte in de verste uithoeken en de donkerste spelonken van mijn verscheurde ziel speur ik naar de schone maagd wiens naam ik niet noemen mag omdat, wanneer ik toegeef aan deze diepgewortelde behoefte het te benoemen ik niet alleen mijzelf verloochen het kennen zonder te heten, geeft haar naam betekenis niet bij machte haar te herkennen…

Zoektocht Gedreven door twijfel gaat een mens op zoek doorloopt de schaduw van het verleden een vermoeiende reis door een ongeschreven boek de wortels met voeten getreden kwetsende woorden zorgden voor geestelijke pijn zitten verankerd in je hoofd geven een gevoel onbelangrijk te zijn en dat je niet in jezelf gelooft de strijd is begonnen…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

de zoektocht om een simpele blik mijn ogen dwalen zo twee keer per week het hele heelal af tot die eindeloze klik wanneer je gevonden bent doordat IK keek je stoppels vandaag allemaal zichtbaar, die pieterige stipjes kijken niet terug zelfs je mondhoeken lachen alleen naar elkaar, maar voor mij keren ze de rug.…

Grootvader rommelde in het ruim naar kisten en ik giste vaag naar diepere betekenissen, want het was alles zo globaal en onbekend als zoektochten soms zijn. Misschien zo droomde ik speuren wij af naar namaals land.…

leven te stappen Een pure zelfkastijding Lichaam en ziel uit balans gevoelens zonder kans hart uit borst gescheurd en telkens weer verbeurd Een langzame vernietiging Een pijnlijk traag sterven de ziel vol met kerven niet meer uit te wissen pijn niet meer te missen Een zekere berusting Sterven als rustpunt zonder een lichtpunt zoektocht…

Tot jij daar aan het eind, m'n pad op kwam en zei, loop nu maar mee m'n lief, je zoektocht is voorbij. Liefde was waar ik naar zocht, en wat ik vond bij jou, maar nog zoveel meer daarbij, maakt dat ik van je hou.…

hoe ik dwaal langs wegen mijn bede klinkt steeds eender doch hoofden schudden slechts en haasten zich van mij vandaan ik kan niet anders, dan bij elke hoeve vragen om uw verschijning en klank van uw naam mijn gang gaat alsmaar verder soms vloekt men woorden die mij nooit zijn geleerd er is een poel, liefste zwart als mijn gedachten…

Naar de eerste verdieping van de zevende hemel gaat een lift, gevolgd door een trap die overgaat in een pad bezaaid met ongelijke stenen. Als dat éénmaal is genomen, moeten stijgbeugels, touwen, zuurstof en een warm pak helpen om de steile,…. verraderlijke berg te beklimmen. En op de top blijkt de afstand toch nog groter…

laag voor laag zoek en graaf ik steeds dieper naar het breekbaar vermoeden van liefde van leven in aardse geborgenheid…