Alle inzendingen over meissie OR mooi OR graf

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen?…

Waarom ben ik gekomen ben ik naar je toe gegaan terwijl je voor altijd ligt te dromen bleek je lichtje nog steeds aan 'k heb de dood op schoot genomen haar gekoesterd en gewiegd vliegensvlug was zij verdwenen zie hoe schone schijn bedriegt links van mij zat 'n vlinder met de kleuren oranje zwart mooi te pronken als geen ander draag…

Door dezelfde bomen suist nog steeds dezelfde wind. Het is de gelijke regen die ruist over eendere daken. Het is het oude verlangen dat geen overkant vindt. Snel gaan regen en wind voor eeuwig over ons beider namen. Ze vervagen. Ik wil je weer begraven onder bloemen eer niemand, niemand ons meer vindt.…

. -------------------------------------------------------------------- uit: Het graf (1793), het begin van de ‘Vierde Zang’.…

hoor dan, de wind huist in de bomen, onbesuisd speelt ze de bladeren op een kleurrijk hoopje waar kindervoeten vrolijk verder met hen dansen in het park de mensen meestal op hun eigen kluitje met verhalen vol herinneringen aan al die hen reeds voorgingen in waarnaartoe iedereen ooit eens zijn weg zal moeten gaan de laatste dag van oktober…

stromen zijn als wilde rivieren tranen vinden warme wangen alle onrust in een nacht gevangen er is een weg naar nergens een ontsnapping in niemandsland bij het hek waar zijn slaap een stille droom hervat dwalen zijn sobere gedachten naar een liefde uit het verleden uitgeput met de fles in zijn handen legt hij de witte rozen op jouw graf…

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

haar sterven was een lange weg we hebben veel gepraat maar nooit heb ik van haar gehoord waarom ze dat toen zei haar graf ligt heel diep in het bos het heeft een mooie steen ik ga daar heel vaak heen ik was alleen ik bleef alleen ook bij die mooie steen.…

Daar achter de Weense Dom schreef je grootse werken Je vierde er triomfen, ontving Leopold en zelfs de oude meester Daar was het een komen en gaan van leerlingen die Constanze en jij opvingen – je leerde, lachte, speelde, gokte en verloor Hier sta ik bij de steen waaronder je resten horen te rusten – de laatste tonen weggestorven –…

Na het begraven komen de problemen, Een vers gedolven graf ligt er slecht bij. Een uitvaartondernemer tipte mij Voorlopig maar een opklapgraf te nemen. En ik ga blind op zijn adviezen af, Zo ’n man die kent het klappen van het graf.…

De arm vol bloemen, ijlt de vrouw naar 't graf,  Alsof haar stralend dáar te beiden stond, Wijd open de armen, rijzig, jong en blond, Haar lief, die haar, wie zij een hemel gaf. En hijgend buigt ze en bevend kust haar mond De naam van hem, wien dood nam van haar af. Zij lijdt voor liefde als voor een zonde straf.…

Het is vreemd, mijn vriend: sta ik weer eens aan je graf, weet ik echt heel zeker dat je er nog steeds bent.…

Laat bij mijn graf geen traan om mij, Ik ging niet dood. Ik ben nu vrij.…

Daar lig je dan, in een houten kist, oh als je toch eens wist, wat een mensen er voor je zijn. Gezien toen je ziek was, neen, geen mens, maar nu, staat het vol. Te weten dat de kist zo zakken zal, tik ik nog eventjes op het gelakte hout, om je zo te laten weten, dat ik van je hield en hou. Daar ga je dan, de lift komt in beweging,…

(Kruis II) De steen die eerst het graf had afgesloten verzegeld was verwijderd en de tombe was verlaten, leeg Hoe is het toch mogelijk dat Hij zichzelf heeft bevrijd...? Zowel fysiek als geestelijk tot het uiterste getart heeft Hij met het vergeven van schuld, ieder- een verward...!…

'k Sta aan je graf als jij eens aan mijn wieg. Moeder, vrees niet dat ik bij dit verzonken handjevol as mij om het vuur bedrieg. Ik ween, als jij toen, om de vrije vonken, de bij, het kind, de vlinder en de vlieg, die in het licht van puur geluk verblonken.…

Ruis zachtkens om dit graf, verkoelende avondwinden! Verwaai de sluimrende asse niet Van hem, die jaren kampte om luttel heils te vinden, Van hem, wie de aard' niets schonk dan bitter zielsverdriet!…

Aan Berta Bij Gordonsbaai voor de duisternis heeft ze kinderlijk gegist waar de leliebloem kon zijn die haar hart geneest van pijn. Zoekende raken haar handen aan het onkruid op de stranden wordt haar iris zacht en blind waait haar droom weg op de wind hurkt ze roerloos vastgerankt toegedekt door wier en zand. Vertaling: Gerrit…

Vandaag sta ik bij mijn graf, waarin ik eens zal rusten, onder oude dennebomen. De zon schijnt door de takken. Het is hier stil. Als tiener stond ik hier ook, toen opa ter aarde werd besteld. Dezelfde bomen waren getuige. Vader en moeder stonden stil, bij eenzelfde moment als nu. Als opa ben ik nu zo oud als opa.…

Nu ik alleen nog toe kan kijken hoe jij je eigen keuzes maakt ben ik alleen maar trots op mijn meissie nooit vermoed dat iets je zózeer raakt je staat nu allang op eigen benen bent een mooie sterke jonge vrouw met een lieve vriend die jou heel blij maakt net als ik houdt hij heel veel van jou Ik gun je een heel lang en mooi leven en hoop…

Gewapend met tandenborstels Trok hij naar de woestijn Voor het laatst ontdekte graf Spittend in de droge grond Stuitte hij op schedel en edelsteen Zich afvragend wat de context was In een mooie stratigrafie De lagen van het grondprofiel Met duidelijke chronologie Het deed hem allemaal niet zo veel ‘Een biertje en dan lekker slapen…

Zij is zo mooi…

Want als ik lachend in de spiegel kijk dan denk ik: meid je bent best mooi.…

lieve wolken zacht en gentle altijd bij me vreemde vormen ik maak ze lieve wolken voor de zon blijf en maak me blij...…

Je bent mooi Zo mooi dat ik je niet raken kan Maar dat hoeft ook niet Want door jou wordt telkens weer Een dag gemaakt.…

De lach op mijn gelaat is weergekeerd Mijn ogen blinken, vertaald Mijn mond plooit zich tot een lach Verheven, gegeven, betaald Mijn lichaam spreekt, gedreven Door een leven van ontbering Gekastijd maar nog niet gesneuveld Weergekeerd naar zijn oorspronkelijke staat Mijn handen verlangen een gevoel Mijn ziel verlaat jullie wereld Mijn…

in een oogwenk flitst zij voorbij dat meisje op die racefiets zo mooi zo strak zo adembenemend Oh was ik maar de handrem waarin zij straks zal knijpen de bidon met inhoud die haar dorst zal lessen of liever nog... het zadel…

las ik ooit in een courant ga vanavond uit maar ga wel mooi diezelfde avond kwam ik mijn tweede liefde tegen ik ben ervoor gegaan en strandde als een natte krant soms rijmt het voor geen meter, worden gaten niet gedicht ik ging dus af…

zo rood ik jou gekend heb zo vurig ga ik jou missen zo mooi als jij gaat ging er niemand mijn lippen krullen als ik aan jou denk…

Aan een ander heb ik al mijn trouw beloofd En daar tot vandaag ook echt in geloofd Maar als je je ogen in de mijne zou boren Zo dichtbij dat ik je hart zou kunnen horen Als je me aan zou raken, je hand onder m'n kin Met jouw adem in de mijne, sta ik niet voor mezelf in…