Alle inzendingen over oceanen

Onderweg zul je eilanden, oceanen en steden tegenkomen, je zult vrouwen omhelzen in de schaduw van olijfbomen en kinderen verwekken in koude of in warme landen. Dan op een dag, waarschijnlijk onverwacht, zul je iedereen achterlaten, je zult je ogen sluiten en met een sereen gezicht zomaar vertrekken.…

woestijnzand waait de hele wereld over ergens in de verre diepte van ijskoude oceanen het hete magma in zuurstofrijk water de zich splitsende algen en het woestijnzand van de Sahara dat neerdaalt in de Amazone en fosfor geeft aan de bladeren die zuurstof uitademen adem in, adem uit adem bladeren en algen en water en denk…

Terwijl wij uit cellen bestaan, die ontstonden in oceanen. Terwijl we hemelse lucht zijn, die door onze longen stroomt. Terwijl mensen energie delen, die ze te danken hebben aan de zon. Wij zijn openheid en sterrenstof.…

In stilte van het alleen zijn proberen te verwoorden wat geschiedenis vertelt zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details tekeningen van de avond jezelf in kleur bevrijden genieten van liefde in eenzaamheid schepen bevaren papieren oceanen gedachten voeden het ondubbelzinnige hart de stille schaduw van leegte in het gemis in…

Tussen alles en bijna niets, in badkuipen en in oceanen, zwemmen vissen. Vissen die niet gezond zijn, gaan drijven op hun rug. Zijn, op sterven na, dood. De dichter ligt lekker in zijn bad, draait de kraan nog verder open. Het water stijgt tot aan de rand. De dichter verandert in een vis, die heerlijk schrijven mag.…

basalt keert oceanen water schuimt zijn woede weg hangt zwart zijn tranen aan in springtij dat in manenvloed het water jaagt op land het strand ontdaan van zand toont zijn verdriet aan woeste golven die hun weg nog ongestort vervolgen van de branding tot de horizon witte kammen deinen en verdwijnen als zij omslaan…

jij had de mensen in jouw ban met een geweldige performance op de bühne van de zaal jij wiegde oceanen liefjes in slaap deed knapen van golven wit krullen om jou maar te volgen zacht sliste water langs denkbeeldige rotsen die met hun trotse aanwezigheid de aanlanding koesterden nog sta jij daar armen bezwerend ogen op de…

laat me zijn van ster tot ster van zon naar maan het strand in onze wereld waar stilte ons omsluit als eeuwige, zachte nevel laat me zijn van golf tot wolk van zicht naar zee de wind in het deinen waar ik mijn ziel leg in samenvloeiende lijnen zo vrij en traag in vol verlangen het ritme vinden laat me strelen jouw duizend oceanen…

Oceanen zonder nieuw begin, kennen ook geen eindigheid. Waar water lijkt stil te staan, maar door de tijd verglijdt. Zwemmen naar verre horizonnen, waar momenten ons leven leren, waar wolken eeuwig verder drijven, waar zandlopers steeds weer keren.…

ik heb mijn kleuren neergezet samen kozen we pigmenten jij aardde meer naar grond gekleurd door sedimenten ik koos blauw omdat het oceanen golft maar strakkend voel je dan de kou die onderhuids ook volgt jij bruin en veel oranjerood omdat je in de warmte van de dag iets meer kan geven dan je eigenlijk van jezelf mag jij bent de…

wat weten we nog van varen op oceanen van bloed de rusteloze blinde wind en onstuimige regens van werelden die anders buigen wat weten we nog van dingen die glanzen maar binnenin duisternis bewaren wat weten we nog van een ochtend luierend in de rozenstruik van een kersentak die aan het raam klopt de trage wind die vluchtig een…

Wat een geluiden, wat een oceanen! Elke letter opent de verte. Door op een knop te drukken, Door aan een touw te trekken, Door een handel over te halen. Elke lettergreep opent de verte. Met een donkere zucht uit de diepte, Met een kameraadschappelijke lach van opzij, Met een schrille kreet in de wolken.…

Ontloop ik me, dan ontloop ik vele anderen, als een boom die ik zie zich vormt tot bos, in beken herken ik de spiegel van een jeugd in een gevalganiseerde zinken teil en in de voortgaande oceanen die ik zag, geen hand die zich daarin kon wassen van alle twijfels en nooit gekozen kansen, als hond die de druppels van zich schudt, blijven…

en weer gaat de storm liggen schuiven wolken voorbij het spiegelbeeld van oceanen neemt regen mee naar verder hoe zie jij wind zie je letters zie je bomen of zie je bladeren door onzichtbare handen voortgeduwd waar zal je over schrijven als de straat koud en grijs van grauwe regenwolken geen schuilplaats meer biedt als op winteravonden…

Stromingen door de rivieren en oceanen over de aardbol. Opdat íéder mens vrij wordt en zal zijn. Mijn vrije geest mét jouw vrije geest! Vrijheid voelen door vrij te zijn. Gelijkheid! Menswaardigheid! Vrijheid!…

Luchten trokken donker en over, oceanen landden hun roerige golven tegen de vensters van ons bestaan. Dit domein torenhoog bergt zoveel liefde, doorstond fier de jaren, in de stenen schreef ik haar naam. Mijn muze, jonkvrouwe van het lage land en heerser van mijn hart, slechts om haar alleen vul ik de maan.…

Als een vogel in de lucht, vliegen, heel ver weg, duiken, als in een vrije vlucht door dalen, over bergen, oceanen en steden. Landen, pas als jij het wilt, eten als je honger hebt, vliegen, heel ver weg. Als je me onderweg, toevallig dus ziet staan, twijfel dan niet, maar landt dan even en laat me op je vleugels zitten gaan.…

"Bevend klinkt de nachtegaal, schuw trillend van onzekerheid, zingt met haar stem vol tederheid oceanen vol, waarin ik afdaal" Woorden schieten te kort om dat te beschrijven mijn gemoed schiet vol met eeuwig cliché over dat je met me vrêe door je stem langs mijn oren te wrijven.…

Maar alle ketens breken zich op de rotsen in de branding van de oceanen aan lust die zich werpen op je zij. Pak me beet en verscheur de vliezen van mijn baar maak me kind en schreeuw de eerste adem die ik leef.…

Toch is het geluk niet te vinden als men zich beperkt tot tranen geluk zit in het hart verstopt en niet in meren of oceanen.…

Toch is het geluk niet te vinden als men zich beperkt tot tranen geluk zit in het hart verstopt en niet in meren of oceanen.…

. *** Naar het handelen in een waarheidsgetrouwe kledij bivakkeert de rust als de onderzijde van alle oceanen, al golvend brengen oorzaken de vruchten tot bloei en wij al plukkend en toch onwetend onze manden vullen met de goede en slechte daden Laat ons gaan in vreugde wanneer wij het bedrog van pijn ontmaskeren in klanken van een…

Geluiden in rustig verlangen ontstegen echte vrienden leer je hier niet kennen weet jij dan een ander woord totdat de liefde weer bestaat zal ik de maan naar je toetrekken tijdens een windstille nacht die ademt over oceanen in mijn hand heb ik een land voor hogere machten dan die mij bekend ter afscheid van onze dromen vol onbeheerste…

Jilles, Toen waren wij samen in Strijen is het gebeurd onze ogen dansten in fonkeling een oude dans de sleutel alleen kenden wij was jij bij mij in mijn hart - mijn gedachten - mijn ziel - zou niet dorsten jouw kus - zoet water - deed me ontwaken jouw ogen - diepe oceanen - sterren weerkaatsend in het licht duizend meren zijn niet…

Dagen tellen oceanen waarin kleurige schelpen zwaaien naar een stem. Een stem verdwaalt in een web van woorden. Tranen dolen in een kleine ruimte. Te gesloten om gezien te worden. Gezien te worden in een sprookje, een elfje en een kabouter in een kamer vol geluk. Een lach die spreekt. Ze is niet gewoon vergeten. Verloren.…

ik was daar met jou we zagen het komen en gaan vroegen aan meeuwen de onvervulde wensen tussen de tikken van de wijzers van de klok het was alsof we mee ruisten, in overvloed dreven naar een doorwaakte maan durf jij mij jouw ziel niet toe te schijnen omdat ik het verlangen niet zou verstaan je hoeft geen oceanen te wissen of mij te leiden…

Deze zonsondergang is van de vileine hand van de Meester 'Zonsondergang bij Montmajour' is in tijd van woede gecreëerd Net als dagelijks de zon aan het eind van de dag Gelijk in alle oceanen leven gaat, maar niet de zeester wordt dus Van Goghs werk gewaardeerd Kleine, verwrongen eiken op een rotsachtige heidevlakte Met op de achtergrond…

geef je adem terug, dan doe ik me tegoed aan de hitte van je bloed denk en weet hoe ogen dwingen jij bent verpest als minst bedeelde uit het nest houw het beeld uit stenen in je jeugd kap het trotse van je vader polijst je moeders zachte deugd ik wil je pellen uit de schelp van tijd waar je glansde als hun parel ik maak de oceanen…

vraag me niet hoe oud ik ben mijn ziel kent geen leeftijd kijk naar de zee vertel mij hoe oud zij is zo is het ook met mij er zijn telkens nieuwe golven bruisend in een branding ik draag schepen over oceanen de wind speelt mijn takken wuiven in zijn hand bladeren zijn mijn kinderen bodemvoedsel in de herfst elke dag kom ik tot jou…

niet meer nu van grassen er wordt gesproken van een composiet die mij gister hevig tranen liet komt tot in oktober binnen waaien het stuifmeel van alsem ambrosia groeide eerst alleen bij de indianen nog voor het grote verkassen toen zij nog op hun eigen waren Columbus nog niet uitgevaren over de rand van oceanen zomers fris met plassen…