Alle inzendingen over oevers OR liefde OR universum

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

zoals de stroom raast in vale kleuren en bezit neemt van het land haar oevers overschrijdt met niets ontziende gretigheid zo is mijn liefde kolkend in de regenbui en als de zon de lucht weer openbreekt onthullen witte dansers wat de liefde weet als ik oud ben omringt ze mij in alles wat de wereld kleurt en rukt uit de vergetelheid…

De kosmos is een grap bij een mensenleven neem haar verhalen onder de lange wimpers zover als begin en einde zullen ze niet komen maar enkele passen en ze zijn al dieper met enkele passen zijn ze nagenoeg thuis aan hun eigen oever waar andere sterren hun licht dompelen in de binnenste stilte, meer zo je wilt, verborgen voor…

Naar Rome en weer terug Overal bij mij Tijd vervliegt zo vlug Lopen zij aan zij In 1 seconde naar mars vliegen Sneller dan het licht Als je ons zou bedriegen is het onze plicht Immer terug naar mij gaat alles weerom rond samen zijn wij vrij waar toen de wereld bestond Onafscheidbaar aan elkaar geklonken wordt ons het universum geschonken…

ik heb jouw sterren niet geteld zij stralen weergaloze pracht jij bent mijn firmament natuurlijk fonkel jij minder bij het zwarte gat verschiet je plots van kleur als een nova de ruimte scheurt in jouw perspectieven kun je eindeloos dwalen zacht vibreert het verre heelal zijn eerste scheppingsverhalen als jij op de zonnewind zeilt…

Intens als vuur, grenzeloos als de horizon. 2 zielen, verenigd door het universum, een verbondenheid zo puur. Holistisch, een spiegel voor elkaar. Kijkend naar de wereld, starende naar haar. De glinstering in haar ogen, stralend als een ster, verschenen uit haar ziel. Zal zij ooit beseffen, hoe hard ik voor haar viel.…

ik kreeg een hand terwijl je ogen van de wereld waren een ander universum zagen door de blauwe nevels rook je opende en toch in koel afstandelijk kwam onverwacht de schok je verkilde in lichaamstaal verschroeide me met hete zonnewind heb de sterren in je blik zien doven jouw apocalyps kom ik nooit meer te boven…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Aan de oevers mediteren mensen. Waar water hemels spiegelt. Waar niemand oordeelt. Waar de vrede woont. Waar liefde stroomt. Draag water naar de zee. Neem liefde met je mee.…

G.O.D Grote Originele Designer der schepping Onze kennis neemt toe daarmee krimpt de ruimte voor een aparte G.O.D G.O.D woont niet tussen de sterren in een villa met zwembad G.O.D is immanent doordringt het universum ook U en mij Bij de mens vormen lichaam en geest een ondeelbaar geheel Bij de schepping vormen G.O.D en universum…

Vechtpartijen rond de oevers voor het beste plekje. Koud, winderig, geen tafeltje dekje. Maar slechts afzien en ontberingen ten top. Dat alles heeft men over voor een grammetje goud. 's Avonds verstijft van 't bukken; teleurgesteld, stram en koud.…

Kerstmis een tijd van licht brandende kaarsen sfeer en warmte om de versierde boom denkend aan elkander Kerstmis dit jaar samen bij elkaar liefde gevend warmte samen zijn delen verdriet en pijn En in het nieuwe jaar laat die ster stralen hoog in het universum laat het licht zijn laat er vrede komen voor ons allemaal…

Oneindig is het universum waarin de horizon verloren gaat oneindig summa summarum. Gevuld met sterren en manen met duizenden geheimen overal een schauwspel op zwart fluweel. Daar in dat oneindig heelal moet ergens de vrede bloeien. Daar heerst eeuwigheid bovenal daar alleen kan de liefde groeien.…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…

Ik sla mijn ogen op En zie in het universum Van ongevoeligheid Zo veel uitingen Van verdraagzaamheid Verloren gaan…

de zee bracht je aan mijn oever sloot met haar binnenste, de ogen van de nacht op diezelfde oever zal ik op je blijven wachten, de dagen doorbrengen in zandkastelen tot jij weer terug bent, om met kinderhanden de klanken van mijn ziel te leiden naar onschuld waar zij nu breken op de branding van het leven en stilaan de botten van ons…

Werd ook zij geboren aan de oevers van de Eufraat of misschien in het oude Babylon waar de nieuwe Nebukadnesar zijn schrikkelijk bewind der vernietiging zaaide wat haar nu nog rest zijn scherven van dat bestaan die zij verzamelt in haar tas de spraakverwarring is hoog opgelaaid evenals in het oude Babel tijdens de ballingschap…

Op de krakende oevers tast ik af, wandel ik mijn weg Ik kan altijd kiezen zo denk ik Maar zowel het land als het midden van de rivier lijken ver Als ik me onderdompel krassen de randen in mijn aders Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem “Loop weg” zo denk ik Maar de vaste grond is leeg afgestorven of in de pels van…

waardoor ik terugval, uitgetreden en besmet als vloekend woord wat de mond verlaat, staart in de koudste ogen voordat ik het moet loslaten, bijgezet in de as van alledag, verwaaid in een hoopvol woord als bedoelde verlossing als kerend licht die de weg volgt zonder onderbreking, de tol betaald en een brug slaat naar mijn onverlichte oevers…

werden daalde de dichter met het gewonde hart af naar de oever der rivier door de ondergaande zon rood gekleurd waar het plotseling in onder dook om op te staan, uitziende op de vredige pracht onder dezelfde oude boom om voor zonsopgang te luisteren naar de melodieën die hij had geleerd…

Pont des arts bezweek onder de liefde van zovelen. Miljoenen beloftes van wie ‘t gewicht verzwaarde, verdwenen onder water, de Seine kleurt roestig rood. Aan de oever werpt een man dagelijks zijn hengel uit. Hij vangt harten voor de wereld, zij verkeert in liefdesnood.…

De wereld, planeet in het universum vol van liefde en verlangen naar vrede... de wereld: ìs het reden genoeg om te stoppen met haat en oorlog? Is het nog op tijd om elke oorlogsvoering te beëindigen... tussen jou en mij?…

de liefde die je hebt gegeven geef ik in veelvoud jou terug want jij en ik, wij horen samen als twee oevers door een verbonden brug.…

Van golf tot golf en oever naar oever draagt vreugde een diepe verrukking De wind vlecht ons spel ineen van zwoel naakt zonder zonde en zonder de traan der verdrukking glijdt jouw blik in de nacht, als een woestenij mijn jurk – als geboren juk, de draagster - stuk Het kraken van oude spijlen rondom het warme strelen bekent…

mag ik als wildwaterbeekje sprankelen tussen jouw oevers als wolk voor de zon jouw schaduw delen onder je voeten mijn grint horen knersen als je zacht over mij loopt de lach op je mond zijn tussen verrukkelijke lippen de blik in je ogen met liefde betoveren mag ik je hart voor altijd…

land lopen jullie voorbij alleen nog positief om mij heen niet verbonden nooit een universum 1 lekker hè liefde in plaats gemeen.…

de stilte de storm beiden razen van oever naar oever op weg naar wat vergeten is wat verstild is wat nog open moet herstellen net zo lang tot klaarheid schijnt en rust mag zijn…

De maan weerspiegelt een betraand masker in de rivier en ik sta aan de verkeerde oever Alleen Ik hoor mensen lachen Hun echo's breken het wateroppervlak aan mijn oever Alleen Ik proef jonge liefdes hunkerend naar elkaar objectief oppervlakkig Hun lichamen één met de rivier en de zoete oevers Alleen ik smaak bitter…