Alle inzendingen over ontzetting OR primordiaal OR sterf

Leiden ontzet drie oktober haring en wittebrood toen nooit gezien te duur voor de zusters van liefde wel hutspot met klapstuk ik gruwel er nog van mogen de kinderen van het weeshuis een gratis rondje in de zweefmolen strak en saai het uniform wat wilde je graag zo’n gekleurde tennisbal in een netje met een elastiekje er aan pas later…

Ik sterf getroost. Maar zij, die later leven, Zullen mijn lied, mijn leed en mijn hartstocht verstaan.…

als ik daar eindelijk lig met mijn wit gezicht gedrukt in een nog witter kussen dan zou ik willen dat ik een mop vertel en vervolgens, zonder zelfbeklag sterf met een schaterlach…

doodskist die mijn leven tergt tot ik met de eenhoorn de nachtmerrie verleid zal ik elders verdwalen in het nergens van ooit bloeit de enige doorn in het oog van mijn tijd als het de droom zal inhalen van mijn eeuwig nooit en ik zwerf, ik zwerf doorheen het schrijden van de stervende tijd met een reikende hand tot ik met mijn lichaam sterf…

elke dag sterf ik opnieuw als ik je zie als ik je hoor als je dichtbij als je ver weg denk ik ga..…

Als ik komende nacht sterven moet zie je dan nog eventjes naar mij om Let maar niet op die dovende gloed zie nochtans de verworven rijkdom Als alle lichtjes doven in mijn hart schrei dan niet om wat nog resteert Weet: De wereld lijkt slechts zwart voor wie ’t eeuwig op aard begeert Als ik ‘t oog tenslotte sluiten moet zie ik dat liefde…

wat leef ik zegt de roos in een groet naar werkelijkheid waar reuk de tastzin is van het eind waar het boek zichzelf ontbindt eindeloos maar schragen en toch de val maken die was voorzien, voorzien van roestige spijlen dat als gif de weg door de aderen vindt leef ik in verlangens of droom ik de tekst op mijn graf, het maakt niet uit hoe…

hij weent om de gemiste kans zich te verheffen uit het primordiaal moeras de zwoele waters waarin hij lijzig rondjes zwom zich wentelend in ongenaakbaarheid hij weent zoals een wolf huilt naar de volle maan en lunatieke haat onstuitbaar opwelt uit de donkere krochten van de tijd.…

Ik heb me ontzettend naar gevoeld Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb ontzettend veel gehuild Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb je ontzettend veel gemist Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb veel aan je moeten denken Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb heel veel van jou gehouden Maar nu gaat het alweer wat beter…

", is wat ik bedenk, het maakt dat ik een duizend doden sterf.…

Sterf... lig op mijn eigen erf dit graf was nog niet af wilde het proberen kijken of 'k me kont kon keren en dit is nu mijn straf nú is het dus ook af.…

Van Lauwerzee tot Dollard tou, Van Drente tot aan 't Wad, Doar gruit, doar bluit ain wonderlaand Rondom ain wondre stad. Ain Pronkjewail in golden raand Is Grönnen, Stad en Ommelaand; Ain Pronkjewail in golden raand Is Stad en Ommelaand! Doar broest de zee, doar hoelt de wind, Doar soest 't aan diek en wad, Moar rustig waarkt en wuilt…

Zo wordt ze niet ontzet. Ze is ontzet, maar roept nog: 'Dank u voor uw goede wil!' Een tweetal treinen heeft hen doodgereden. Gelukkig is het eind van dit sonnet, want beider angst behoort tot hun verleden.…

Het zou geen tachtig jaar meer duren voordat Dullenbakkers zich weer zouden laten zien op oud hollandse markten tussen Hooglandse torenspitsen lammerschansen en rammelende viskarren die uit het verderop gelegen Katwijk kwamen met dat wat eens de zoute zee verspeelde Hier zou geen broedertwist hen delen noch een Hoekse, Kabeljauwse zou geen…

De aarde gromt, de scheuren door het boren Schieten in boerenschuur en akkerland ’t Is Bommen Berend uit het Drentsche Land De noodklok roept van de Martinitoren Gij volk verlaat terstond uw woningen Weldra gaat alles boven Groningen…

maar vanbinnen, vanbinnen sterf ik van verdriet.…

Ik leef mijn leven met humor en pijn Ik zal als het kan er voor een ander zijn Ik droom in dromen Laat gedachten vrij Ik sterf in mijn dood Maar die “laatste zucht” die blijft alleen van mij!…

Men mag (zei hij) als ik sterf, dit op mijn graf zetten.…

neem mezelf eens op de schop graaf verder dan naar wie ik nu ben spit door tot wie ik werkelijk wil zijn eigenhandig leg ik mijn wezenlijke " ik " bloot want eens als ik sterf wil ik wel als mezelf doodgaan al is het met zwarte nagels…

ode aan komrij zij aan zij verlaat mij vanavond sterf ik lid zit en af kijk dit is mijn straf laf? zien bedankt vaarwel ik huil en tel mijn uren…

Ik ben als een vlinder in de ogen van een kind, als een bloemblad van een roos sterf ik in de wenende wind.…

Waar mijn geest door duivels aangetast zich losmaakt van duistere illusies zwerft zij langs zonverliefde paden, waar schaduwen levensvatbaarheid verliezen sterf ik in pure helderheid…

draai maar aan me en vlucht in rook alcohol of snuif speel met gevoel sterf langzaam af laat mij vrij geef me ruimte dit trek ik niet mijn hersens vragen zuurstof…

Zijn laatste woorden waren: “ Ik sterf zoals ik geleefd heb... rokend!"…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

ik ben zo ontzettend zettend zettend blij blij blij blij ik ik ik ben zo ongelooflijk ongelooflijk blij blij blij blij dat ik dat ik dat ik het fietslied heb geschreven ik ben zo ontzettend ongelooflijk verblijdend blij blij blij dat IK het fietslied heb geschreven en niet JIJ...…

de grote trek is nu begonnen reuring allerwegen tafels in beweging asbakken geleegd ze wil hem snoeren helemaal de lucht is heel bezonnen op klaarlichte dag gaat zijn raad naar de filistijnen de bezwering van samen terug kent ze nu niet meer waarom toch alles verloren de stomme goeroe spreekt niet meer vertrokken naar de zwijgers van…

juh wa denkie dan lekkerrr feesie in duh stad waarr t kan kon begon kanon als n.…

De lust vergaat me enige lichtzinnigheid op het lijf te schrijven ik schuif het van me af en van mijn stoel valt ook wat slapheid van deze dagen het wappert maar wat gebonden met een weinig nacht ik laat het bij een huigen door de neusgaten van een spreken spreek ik niet want het is zo dik van 's morgens tot 's avonds dat de dag zich…

Het valt te verklaren de moedigste Hollanders zijn de leidenaren.…