Alle inzendingen over opvoeding OR littekens

Veertien is ze nu, En jij als moeder Bent stapelgek met haar, Ze pubert, dat is het hele verhaal, Maar voor een meid van veertien Eigenlijk volstrekt normaal - Zo graag houd je haar nog vast Terwijl je weet dat loslaten In blijvende verbondenheid Het maximaal haalbare is - Wees daar dan tevreden mee, Verbondenheid met haar die je…

krab ze maar tot sporen rood gaan spreken in woorden wat is aangedaan nog vloeit bloed uit striemen die niet in tijd zijn meegegaan littekens die wij samen strelen weer laten helen in een nieuw ontbloot…

Rechtop staand in het heden waarin je jezelf bent Littekens van het verleden soms een pijnlijk moment Even verdwalend in mijmeringen toen een verloren blik Bewuste keuzes, nu herinneringen twijfel voor (g)een ogenblik!…

ze is verbouwd billen borsten buik hebben een ander thuis zit beter in haar vel al trekken littekens wat snel in fel en soepel meebewegen haar zwarte doos is heel gebleven zo zijn de renovaties altijd terug te lezen…

Nu wordt hij tweeëntwintig jaar De wonden zijn genezen De littekens zijn haast weg... Zijn dagboek dat ik schreef heeft hij menigkeer gelezen...…

Men herhaalde op verjaardagen dat mijn moeder van mij werd verlost op een handkar, tiendaags na de Bevrijding. Men stierf van de honger, een feest als nooit tevoren; daarom ben ik geworden een kijker in gedachten die liever vrijheid verhandelt dan vrijt, eerder een boek pakt dan een schouder, het woord meer bemint dan de chaos der zinnen. Ik…

Want de tijd heelt alle wonden, alleen littekens blijven bestaan. Die zullen pas geheel verdwijnen als we zelf zijn heengegaan.…

Na meerdere lelijke littekens in je roerige en drukke leven wil je je diepste gevoelens nu niet meer zomaar blootgeven. Gekrenkt door een aantal mensen in je zijn als moeder en vrouw wil je jezelf beschermen en daarom zit die ruis bij jou.…

Het vuur Laat zich niet doven Is verterend En doet pijn Een pijn die blijft Brandwonden Moeilijk te genezen Littekens, onzichtbaar Diep van binnen De nachten Gaan voorbij En ik,..... Ik ben niet meer Wie ik eigenlijk had willen zijn Mag ik opnieuw beginnen?!…

Koud is je schaduw die ik weer zal vinden als ik je naam achterlaat en je metgezellen weten dat je weer bloedt en jouw bloed hun angsten laat verdwijnen in hun trouwe littekens die geen wonden meer zullen worden.…

Ik zag je in Zwolle in de stationsrestauratie Spreek mij van je broers die je ginds hebt achtergelaten die gestorven zijn zij die leven zij wier naam is verdwenen spreek mij van de rode en okeren aarde van de verblindende zon van de almaar opnieuw begonnen dagen van het ploegen van de aarde/haar te laten braken Vertel - de mannen die…

Ik werd gepaaid, onterecht, gevangen in de netten van het geniep, het verdriet je ziet de littekens niet maar de huid wordt nooit meer zacht…

nooit zal je lach een gave huid weerspiegelen of de kleine schaduw komt maskerend weer in beeld je eerste oogopslag toont alle vertes in een openheid van kleur die grenzen overschrijdt je weer verlaat als zielsdiep is bereikt waar licht verdonkert en je gaafheid met littekens is verrijkt je hebt geen muren opgetrokken maar je huid…

mocht de vingers tellen van je hand het aantal was oneven zacht vertelde je waar de kleinste was gebleven zag strakke lijnen zwaar getekend rond je pols de huid was hard gaf aan hoe diep de brand je had geraakt maar niet mismaakt je lach was warm in het tonen van je ongeschonden arm…

ik heb gekrijt de lichtste lagen boven omdat olie vooral in donker bijt op maagdelijk doek mijn mes snijdt aan twee kanten streelt zacht het licht weerkaatst in dieper kerven de pijn van ons gewond gelaat kan het doek niet meer fixeren pas in drogen komen littekens weer boven weet dat ik je nooit verlaat…

Ooit zal je het mij vragen Hoe diep het zat bij mij en meer Ik zal je zeggen hoezeer het pijn deed Mijn hart bleef bloeden, keer op keer Een breuk die ik nooit meer kon lijmen Spijt om wat is misgegaan Het viel toen al niet te rijmen Met lege handen daar te staan Het was niet mijn keuze om te stoppen Niet mijn doel om weg te gaan Soms kan…

Opvoeding ver van de vrouw gepasseerd Doch geen man die ooit ovuleert. De beschaving verandert in subculturen Zijn hetero's en rede bijfiguren?…

behoedzaam hebben wij rustpunten aangebracht in de opvoeding van kinderen bij toeval lopen deze parallel met hun ontwikkeling maatschappelijke setting en talent maar ook wij hebben in deze drukte rust nodig en niet alles mag en kan worden uitbesteed of afgekocht geld en macht kunnen verantwoordelijkheid niet ongedaan maken…

telkens is er weer een nieuwe jaar en trachten we ons te ontdoen van het verleden doch de afdrukken van de zware bepakking blijven zichtbaar achter wat slechts rest is het verleden liefdevol te bestrijken om zo littekens geen stigma’s te laten lijken...…

Ouders, menen lief te hebben geven alles aan hun kind kunnen nooit geen néé zeggen anders gaat het door het lint Ouders worden zo de slaven van hun eigen vlees en bloed 't kind, gewend alles te krijgen wordt verkeerd dus opgevoed Ouders zijn niet consequent meer kinderen gewoon verpest worden dan ondankbare wezens, door de opvoeding…

Ik had me aan haar spinrokken geprikt Waardoor ik honderd jaren moest gaan slapen Een toverstaf bleek een gevaarlijk wapen Het was bij mijn geboorte voorbeschikt Toen ik ontwaakte, was ik diep geschokt De wereld bleek bezaaid te zijn met dorens En prinsen woonden in ivoren torens Ik leek wel in een hinderlaag gelokt…

Ik denk niet dat ik onze beide zonen (wacht eventjes, het zijn er meen ik drie) wel in voldoende mate spreek of zie. En dat leidt tot misdadige patronen?? Om voor dat grote risico te waken ga ik toch maar eens met ze kennismaken.…

Vanaf mijn geboorte tot nog niet zo lang geleden heb je mij gelezen en de jaren aan elkaar geregen. Bladzijde na bladzijde ben je mij blijven verbeteren: je haalde door, je schrapte, gomde, vlakte af, verving hier en daar een woord, soms zelfs hele zinnen. Je gooide veel van mij overboord waardoor ik helemaal verdween en niet meer bestond…

Achterlaten, zodat vooruit Gaat het kind, bij de bushalte Op weg naar school, het openbaar Vervoer ontloop ik; dan het werk Dat maar niet wachten kan. Ben er! Droog, het verlossende bericht. Het stiekem toch blijven stilstaan Voelt als schuld aan het voorbijgaan, Want op uitzwaaien rust taboe, Omkijken verklaart schaamte; Het afscheid onzichtbaar…

Zwijgend als het graf kon hij In vredestijd zijn ei niet kwijt Ik heb die slapende vulkaan Zien barsten, krater stuk zien slaan Een fiets knalt hard tegen de muur Soms was ik stuur dan achterlamp Nadat het gif der lavadamp Zich mengde met het zwavelzuur En dreigde dan de volle laag Kwam zij, stoer zonder weegeklaag Tussen ons beiden staan…

als vader uit zijn dak gaat vliegen borden door de lucht kalmte kan je redden kees sust moeder dan nerveus maar een vuurspuwende berg heeft daar geen oren naar zijn bijnaam Vesuvius wordt met regelmaat eer aangedaan als vader uit zijn dak gaat kruipen de kinderen onder tafel moeders handen vegen scherven en tranen bijeen maar drift…

Ze bekijkt het kind zo vol liefde en begrip -- dat het ervan groeit.…

Tranen maken geen littekens, laten niks bloeden. Ze zeggen ook niks, zwijgen, zelfs wanneer het teveel wordt. Tranen maken het leven echt niet beter maar maken het erger. Ze verzwijgen de waarheid verstoppen mijn enige trots.…

Ongeschreven wetten zetten een streep door onze diepe vriendschap die langzaam wegsijpelt uit mijn hart groen gekleurde jaloezie van opgedrongen kant steekt maakt stinkende wonden die zullen helen met de tijd de littekens blijven zichtbaar…

De littekens op hun zielen blijven zeurend delen De open wonden blijken niet te helen hoogstens mee te dealen Het tonen van echt berouw kan enigszins verlichten De open wonden die hen nog meer verplichten aan echte liefde, echte trouw!…