Alle inzendingen over pa OR sterven OR nooit

jaren dat we nog samen waren maar nu is hij er niet meer hij is boven bij onze lieve heer ik weet het wel maar het ging zo snel hij was ernstig ziek mijn lieve vader hij was uniek altijd kon ik bij hem terecht al was zijn humeur soms slecht hij was een schat van een man dat is wat ik niet meer tegen je zeggen kan ik kan alleen zeggen pa…

Een rots was je, in de branding niet te breken, mijn kinderlijke vertrouwen lag veilig in jouw hand, die, hoewel krachteloos onder de ziekenhuisdeken, mij stevig vast bleef houden in de vaderlijke band. Jouw dood lijkt nu al weer zo lang geleden, de tijd heelt alle wonden zoals het heet, jij geloofde niet in de hemel, maar hier beneden, ouwe…

Er ligt een staat te sterven, Was nooit geheel gezond, Hij liet een volk verderven, Ging zelf daaraan ten grond. Er ligt een staat te sterven, Die ogen hebben zien 't - Heeft menig menig werven Een goede dood verdiend. Er ligt een staat te sterven, Heel zachtjes, zonder pijn. Twee volkeren zullen erven. Ik zal op de uitvaart zijn.…

Doodgaan doet ieder mens wel een paar keer op een dag, sterven is doodgaan bij het gevoel en stilstaan bij het liefdesverdriet wat je hebt, overgaan doet elk mens maar één keer bij het verlaten van het lichaam en de aarde.…

Zo graag schreef ik iets opbeurends, zo graag schreef ik iets grappigs, lolligs, of gewoon over idiote acties die buiten plaatsvinden. Dat kost me geen moeite. Maar wat boeit het jou wat er allemaal gebeurd buiten, niks toch? Kan 't jou iets schelen dat de zon schijnt? Vast niet. De avond valt, langzaam maar zeker komt er een donkere deken over…

Je mag, maar 't hart klopt je kunt, bent 't zo moe je moet, maar wacht op hem je wilt, dan zie je hem, een zucht, een lach een traan eindelijk, eindelijk mag je gaan. Voorbij de pijn, voorbij de lijdensweg, je laatste zucht nam alle ellende weg. Dag lieverd…

I. Nog niet al wordt het avond ga niet weg laat bladeren verdorren rood goud is in je haar verweven dat ik streel tot aan je ingevallen lendenen de nacht kan je nog niet verzwelgen want de flonkerendste sterren zijn je ogen toe, ga niet weg je maakt je mooi je blijft II. Koestering niet de seconden tellen tot ze lijdt…

Ze willen vast geen publiek monument voor het voltooide leven nu uitzwaaien genaderd uren afsluit wat jij niet ziet als jij alleen papier leest. Dus schrijf ik over hun gedachtes en dat we met te veel zijn op aarde om alle prachtige kleuren te beschrijven ook over wandelingen in het park. Ze vonden het wel grappig kenden mij niet eens van…

Haar wangen droegen al dagen vele tekens, naast kraaienpootjes rondom haar ogen intens blikken als bijeengebonden schoven, vers op het land die prachtige vergezichten. En altijd is er weer die zee aan golven, naast de kleinere stappen op de paden door de duinen dwars door de weilanden langs die grotere eiken en sparren dat ene. Op die…

Vandaag en gisteren zijn en worden dagen zinnen, wellicht beleefde momenten om te bewaren te beschrijven, liefdevol te schetsen in dagboeken. Hoe ook nu weer de ene maand de andere werd deze regels in je hart herinneringen bewaarden vele dagen wel of niet een potje konden breken. Wellicht zeg je zand erover al was het aarde nu zij gisteren…

Ontwortelen. Langzaam naar het einde Al wat je was afpellen Een lange strijd voeren Naar iets wat je niet wil Er is geen ontkomen aan Wanneer alles is gedaan Vergevend berustend Naar de kern van zijn Overgegeven , los van wat was De schoonheid , de intensiteit van leven Openbaart zich Je wordt mooi, steeds mooier Dan je ooit daarvoor was…

Waarom heeft dit onze vriendschap Op zo een manier kunnen verstoren Dacht dat men op een vriend kon bouwen Dacht dat vriendschap was om te vertrouwen Begrijp nu wat ik aan je had En bouw een muurtje rond mijn hart Zal me nooit nog aan een vriendschap hechten Hoef dan nooit nog met mijn gevoelens te vechten.…

Ik ben geen poëet of filosoof Beleef gewoon de realiteit Waarvoor jij nu je ogen zo graag sluit Drang en lust, Plots werd je bang En sloeg je op de vlucht. Goed wetend waar je aan begon. Maar het excuus wat je achteraf verzon, Sloeg bij mij in als een bom. Ik maak me niet meer kwaad. Hoogvliegers, Vallen meestal laag!…

Nooit meer zal ik dat zijn, het kleine woordje ''VRIJ'' ik kan het hem nooit vergeven...!…

was Is En nooit zal zijn?…

Verward door het goede in het kwade ben ik vele nachten blijven vallen in een gedempte angst om de duisternis te verlaten Benaderd door klappertandende dromen heb ik mijn stijve voetafdrukken nooit kunnen overdenken en heb zovele nachten niet kunnen bewaken Herinneringen spreken in beelden en schreeuwen zinnen uit in dezelfde pijn Waar…

Nooit vocht één ongelijker strijd dan jij tegen dit sterven de harde onafwendbaarheid die langzaam jou ten grave leidt .... om Leven te verwerven. Nooit bad voor iemand ik zozeer dan jou en voor jouw leven gaf aan jou liefde keer op keer en aarzelend slechts leg ik mij neer: er valt niets meer te geven.…

Maar hij zei nooit meer, dat hij hield van mij.…

blijf liever met mij alleen veilig en vertrouwd ik ga nergens heen dit is wat ik heb opgebouwd na alle ervaringen uit het verleden heb ik er genoeg van ik heb genoeg geleden voor mij nooit meer een man!…

Nooit meer die krachtige handen die mij verwennen Nooit meer zitten op die mooie buik Nooit meer liggen in die gespierde armen Heel even, voordat ik weer verdrietig in mijn armen duik Nooit meer samen de liefde bedrijven Nooit meer samen onze verhalen delen Nooit meer deze herinneringen voelen Alsof alle rozen sneller vergelen…

Onze avonden zijn voorbij er is alleen nog een lange vlucht naar huis De laatste aanraking in de vroege ochtend is voorgoed voorbij Ik wil je nog één keer vasthouden maar het zal nooit meer hetzelfde zijn Je wacht en weet niets meer te zeggen het is tijd voor mij om te gaan Je hoeft niets meer te zeggen omdat we 't altijd zullen weten We…

Nee, nooit, nooit meer!…

Ik wil dit, ...nooit meer...…

Nooit meer is zo'n eeuwigheid nooit meer, 't is voorbij zachtjes drupt er nog een traan die ik huil om het zusje van mij.…

door het geluid van de wasmachine zet ritme onder buitengeluiden die geur, die geur van Guatemala vermengd met versgeperst sap van zongerijpte sinasappelen maak me wakker, laat me dromen ik wil in mijn schommelstoel slok voor slok de ochtend drinken ik neem de tijd van één sigaret om tot me door te laten dringen zondagmorgen, nu of nooit…

heb ik antwoorden gewild, vragen had ik niet ik wist het, vanaf de voetstappen op het bospad waar draadloos verbonden jou dichterbij bracht de klanken bewaarde ik terwijl zwijgen een eigen taal sprak gaf ik je zinnen vol vertrouwen liefde liet ik achter mij nooit heb ik antwoorden gewild, vragen had ik niet…

Nooit meer zal ik je zien lachen, grapjes maken of juist niet. Nooit meer je brede glimlach als je me na een lange werkdag ziet. Nooit meer zul je me omarmen of geen boodschappen meer doen. Nooit meer mijn koude voeten bij je warmen, of die ‘voor het slapen zoen’. Nooit meer met de kinderen spelen, met de voetbal of de blokken.…

ik ga een verder-weg uit olifantsdracht volslagen voldragen schreeuwend om zoveel licht en ruimte, ander leefklimaat bevrijding van de navelstreng die mij dreigt te verwurgen vader/moederland herinner mijn ontstaan en warm verblijf tijdens mijn rijpingsproces ik ga nu, los van wat mij bond ik kies mijn zusterland één adem: nu of nooit…

jaar lang bedrogen al die tijd voorgelogen Wat deed het pijn om niet meer samen te zijn Jij een nieuw leven ik een nieuw leven Maar mij toch niet met rust kunnen laten hoop geven en me dan weer keihard verlaten Ik heb geen spijt van onze tijd Maar het is nu echt over, over en uit laat me met rust zeg ik luid Ik wil niet meer NOOIT…

Ik wil voor altijd bij je zijn Ik wil je warmte voelen Je hart horen slaan Ik wil je nu zien komen en nooit meer weg zien gaan…