Alle inzendingen over rode gladiolen

Rood raakt niet elkaar opgelijnd in orde houden ze afstand zuiver zijn ze niet beiden zwartigheid laat sporen na ingegroefd de onuitwisbare tekens van ander leven Rood wordt vloeibaar bloed dat stroomt zwartgalligheid zuiver zevend De satellieten in Crème wachten als engelen voor de poort te worden toegelaten om Zwart te verzachten…

Zou ik beroemd willen zijn, in de bekendheid willen leven, zou ik mijn gemoedsrust en sereniteit alsook mijn privé leven op willen geven, zou ik handtekeningen uit willen delen, aan jou en hem kortom aan velen, zou ik in de bladen willen staan, over een rode loper willen gaan, zou ik beroemd, berucht in ons kleine landje willen zijn,…

Zo ga jij langs Je nieuw gekregen Dag, met de dood In de hand van Je soortgenoten Die zojuist het Leven verloren, ben jij Vandaag opnieuw geboren, In een prachtig kleed gehuld Van rood met witte stippen Toon jij je aan 's Heren wegen Als toonbeeld van schoonheid Met eindeloos geduld…

De avond is grauw, grijs en nat de wegen lopen leeg voortschokkend als met een paardenkar rijd ik zuidwaarts Toch blijft een hitte hangen in mij een warmte die me verschroeit die zo afsteekt tegen die kille nacht dat ik de slaap moeilijk vat licht priemt door mijn gordijn.. is het de maan.. of de zon zo fijn die me wakker kietelt net…

Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

Rood verleidelijk was ooit de liefde die nimmer verzadigde, maar ooit verslond; het hart dat spoedig huwde, maar ontrouw werd aan wat het ooit bond. Met rode ogen van het tranen drogen om het bedrog na het bezonken rood, breekt de ketting zich in losse kralen van bloedrood, bloedeloos tot lijkbleek dood.…

Een rode liefde zo vaak over Moskou bezongen voor een romance die hier ooit tussen twee mensen was begonnen. Het Rode Plein in de moderne tijd kent nog steeds diezelfde passie aan het volk toegewijd. Het Rode Plein ademt nog in dezelfde sferen voor nieuwe leiders, boven, die nu iets anders beweren.…

ze laten kleuren en blozen jouw hart en jouw wangen weten perfect hoe liefde te vangen dit kleine boeket rode rozen... voor jou... speciaal uitgekozen uit mijn tuin van liefde en smart daar waar een bloem het leven ontwart dit kleine boeket... rode rozen!…

Avondhemel doortrokken met rood. Met donkere vlekken maak jij een epiloog met wat leeft bij de dag. De onderliggende wereld gaat weldra sluiten. Jouw donkere pakking zal weldra bijna elke levensgang stuiten. Avondhemel bloed doorlopen. Met jouw avondrood weerspiegelt zich een dagsluiter die er wezen mag.…

Code rood, was het gisteren, vanwege de sneeuw code oranje, was het daarvoor, vanwege de sneeuw. Toch vraag ik me af: hoe andere landen ‘t doen, want hier is iedereen compleet uit z’n doen!…

Code rood, van alles vliegt er voorbij ik blijf maar binnen, waarschuwingen te over, ik blijf maar Vogelvrij!…

de kleurrijke krotenkoker die elke dag bietjes eet omdat hij die dan de volgende dag zo mooi rood weer uitpoept…

Misschien ; denk ik ; schrijf ik een paar woorden over het onvoltooide werk dat ik schreef op het gazon met de twee rode strepen acrylverf nog in mijn haar…

verlicht door een glans van liefde goedheid en waarachtige toewijding des te sterker voelde de kunstenaar in het bewogen hart de angel van de duivelse kwaadaardigheid steken, hier en daar en overal waar de echo’s van het kwaad weerkaatst werden daalde de dichter met het gewonde hart af naar de oever der rivier door de ondergaande zon rood…

Als daar geen rood in zit heb ik altijd nog je lippen waar géén regenboog aan kan tippen…

Het is echt niet te geloven Ik sta dagelijks weer rood Heb schulden bij het leven mijn leven is echt verkloot Geen bank wil me lenen...…

ik rij bomen rijden mee stam na stam bonkend hortend stotend schampend basten gierend sapstromen overkokend stomend sissend diep door rood…

Het lentegevoel doet denken aan jou vol van ingehouden kracht verstild niet vanwege het groen maar het wit van verdwenen sneeuw en ijs op de sloten Jouw gezicht omkranst met rood goud krullend omlaag vallend en omhoog eruit sproeten, gekuste schoonheidsvlekken op een geurende, gekarnde zachte huid Hoog boven het plein sikkeneuren de statige…

Mij stond het rode licht weer toe te stralen, in al zijn glorieuze pracht, maar van mij geen klacht, al zat ik gruwelijk te balen. Nu is dit verhaal niet zo bijzonder, maar toch, ik was er reuze treurig onder.…

ik zag de bloedrode kleur van granaatappels het wendbare gedwarrel van de granaatrode vlinder ik zag de bloeiende pioenroos in de tuin het karmijn op jouw lippen in het zonlicht ik zag de vermorzelde schelpen in het zand…

Er was een klap Het werd duister voor mijn ogen Het ging ontzettend rap Ik voel me genept en bedrogen Ik vraag me weleens af Of de man die plots verdween Nog weleens denkt aan de straf Die in mijn leven verscheen Hoe kan het zo zijn dat ik hiervoor moet boeten Totdat ik van de aardbodem verdwijn Gebrekkig door het leven zal moeten…

Bloeien de rozen zonder blikken of blozen van kleur verschoten.…

toen je voor mij koos zo rood als een warmbloedig hart dat bevangen door liefde sneller gaat kloppen zo rood zo rood zo wreed en zo warm dat mysterieuze rood leven en dood…

doe geen olie op het vuur maar schilder laat de dagen vlammen en drogen in de zomerzon de fijnste lijnen zet ik in het ochtendlicht als mijn penseel niet beeft nog geen weet heeft van de donkere kleuren die gaan komen steeds strakker in omlijsten om toch contrast te laten blijken maar in het rood van avondzon weten we weer…

't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooiden wand verscholen Reikt diepe tuilen van chrysanthen, Asters en gladiolen. Daar daalt langs wolkentreê uit hoge toren Van naakte voetjes luideloze tred: Leden omsluierd overgloren Het sneeuwen statiebed.…

Aan het eind nog eens een klim van jewelste, de Saint Nicolaas is de felste, daar wordt het verschil gemaakt tussen winst of verlies, tussen de dood of de gladiolen. Voor de winnaar eeuwige roem en eer, de rest moet het doen met niets.…

't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooide wand verscholen Reikt diepe tuilen van chrysanten, Asters en gladiolen. Daar daalt langs wolkentreê uit hoge toren Van naakte voetjes luideloze tred: Leden omsluierd overgloren Het sneeuwen statiebed.…

dat warme vocht laat me het zilte van je mond kussen en proeven van de jij waar ik naar zocht in de zwarte schaduw van een zomers terras wentel welig zuchtend, mijn lief en verzet je niet tegen het verlies druk je schokkend af tegen het ribfluweel in je roes van zuchtend klauwende vingers en ga voor de bloemen aan de meet bemerk de gladiolen…

de weg liep dood althans mijn gladiolen stierven nog eer ze konden verwelken op een dag die ik niet kende verloor de liefde haar kracht haalde, onverwachts, zelfs niet meer de komende zonnewende alleen nog dunne woorden verlieten, uit zekere nood geboren, leeggedronken kelken deed de geest zo op eigen wijze zijn werk?…

In de ochtend van de bedaagde dag zie ik mijn oude moeder in mijn grijsheid ze heeft een glimlach met een waas van de dood op het kastje naast een vaas met gladiolen we zien dat we elkaar in de ogen kijken maar de gevoelens uit het verleden overtreffen de werkelijkheid van het heden alsof het stof van onze wonden herleeft in de hereniging…