Alle inzendingen over schreef

De man was eenzaam hij schreef slechte gedichten en berichten aan zichzelf vol lof hij hunkerde naar erkenning en licht maar verborg zich met zijn denkbeeldige vrienden in de schaduw van hunnebedden.…

Voor het blonde meisje schreef ik dat ze meer dan schaduw was meer dan een kus of nabijheid van een een troostende aanwezigheid Wat kon zij anders doen dan mij achterlaten in een ver land met vage herinneringen aan hoe het ooit tussen mij en haar begon…

Ik had in zijn agenda geschreven zonder jou kan ik niet leven Ik wachtte tot hij het zag en hoopte op zijn lach hij schreef me op die prop hou nou eens op je moet A: niet overdrijven en B: niet in mijn agenda schrijven.…

hoezeer ik ook dat ultieme gedicht zou willen schrijven ik heb er de kracht niet meer voor schreef immer in de nacht want daar vond ik de macht tot lijden en mezelf te laat terug dat was 't, doei…

Daar zag ik een feestmaal Wild op een schaal Van de mensen om hem heen kende hij er geen Hij zette een streep onder 't eten en vond de droom terug Dat schreef hij voor mij op, heel vlug…

Samuel Beckett (M/V/O) schreef exclusief een stuk voor mannen, dat moet uit de theaterzaal gebannen: genderfobie! (Noem je dat zo?) Studentbestuurders! Is cultuur dan inclusief taalzelfcensuur?…

armen te lieven schreef ik jou honderden brieven terstond schreef je terug, al was het niet zo vlug, wat mij begon te grieven met vele noten liefde ik alles van jou, van sterrenhemel tot aan 't ochtendblauw streek door jouw haren al was 't als 't ware schudde ik opera's zo uit mijn mouw elf lange jaren, hebben ze op passie gevaren ware…

Dus wiebelend en wankel van cadans schreef ik er massa’s; sluw en slim – geslepen! Voor nop helaas; geen prentjes ooit voor mij. Maar wacht, vannacht als ik een groots sonnet zet… dan komt daar vast een illustratie bij! Petrarca schreef ook weleens een sonnet.…

Ze schreef zich vrij van het verheven moeten. Haar vingers kleefden aan de plaatsingsknop maar zij bedacht zich, deed alleen de groeten.…

de bode schreef vooringenomen in de bede kerkte ons huwelijk de aubade schrok van onze leeftijd onwijs oud geworden en daarna dood, gewoon, uit elkaar gevallen…

Vroeger schreef ik aan een zwaar bureau Lichtzinnige gedichten; Nu, met een plankje op mijn knie, Een lijvige roman. Ben ik vooruitgegaan? Wie Kan mij zeggen, of ik het ben Dan wel de materie Die ten slotte moest zwichten?…

doch met zestig dacht ik stellig 't mooiste moet nog komen maar zoals ik ooit eens schreef; 'de dichter is een dromer'…

Over een maan, die goudgeel scheen zich wellustig spiegelde in de nacht een email naar zichzelf schreef vanwege het zich verbonden voelen met een oneindig heelal een antwoord bedacht op een bericht, dat zou komen…

De man zag zijn vergissing in en schreef: 'heT heefT voor mij geen zin om al m'n sores op te zouTen. Ik raakTe ToT m'n gote spijT bij dsb miljoenen kwijT.' Hij maakte kapitale fouten.…

U schreef proefschriften vol verzen die nooit verdorden. Toch moet u - 't is te dol! - nog altijd doctor worden. P.S. Op dit kwatrijn heb ik kort moeten zwoegen. Hopelijk is het niet tot uw misnoegen. Door doctorandus Z…

En schreef ik net als Midas Dekkers, dan stond er hier nog iets veel gekkers. (Binnenkort verschijnt zijn nieuwste boek, Rood.)…

Als mijn vader het boodschappenlijstje voor Simon de Wit invulde, schreef hij achter elk artikel (goed en goedkoop). Hij is nu oud maar beschikt nog altijd over een grenzeloze fantasie. ---------------------------- uit: 'Van 8 tot 5', 1975.…

Een Sidderaal te Oldenzaal Zat aan het Laatste Avondmaal En schreef toen over deze Cène*) Aan zijn zuster Madeleine Die woont in Wamel aan de Waal ------------------------------------------------------------ Het Laatste Avondmaal wordt in het Frans "La Cène" genoemd.…

Vroeger schreef ik aan een zwaar bureau Lichtzinnige gedichten; Nu, met een plankje op mijn knie, Een lijvige roman. Ben ik vooruitgegaan? Wie Kan mij zeggen, of ik het ben Dan wel de materie Die ten slotte moest zwichten?…

Staan ze ons nu vrij om aan te slaan in steen stelden we slechts vertrouwen in door de eeuwen aan pootjes gehouwen met als kunst vast recht blijven gaan We olieden effen schaapshuid waarop in kloosters schrepe inktkoelies hun hanenpoot rechtten want ons oogvlies wenst open tekens met een sluit Nu nóg geldt voor recht én cursief lang van…

zoekt, dat ene woord, een kleine gebed aan haar gericht om deze kloof te dichten Maar zijn hartlief is verdwenen naar de wachters aan de horizon voorbij de ademtocht des levens * Ooit lachte zij zijn ogen lief en tooide onvermoeibaar de lente aan zijn minnespel Er was geen zorg of teken van sluipend ziek of ongerief De hemel schreef…

ze schrok vloog op zag de hagels van het schot haar verenkleed roodbruin verteren vleugels scheerden kort de vlucht het suizen klonk vertraagd als ruisen van een schaduw door te zware lucht ze vloog haar weg schreef cirkels pijn fladderde en duikelde struikelde het gras voorbij ontvlamde zacht gespreid in doodse stilte…

je schreef zwarte woorden ik poetste ze tot grijs wit wilden ze niet worden ik lees ze tot een zin het begrijpen wil er maar niet in je strooft in verder gaan de cohesie is mij grotendeels ontgaan plaats je kleuren laat het licht je leven zien ik proef je toch wel in je geuren…

de kale kamer de geblindeerde ramen de vergrendelde deur de kapotte ventilator de stroperige warmte de kwijnende kraan de scherven glas de gekrompen tijd de stilgevallen vlieg de hoge hoeden de wachtenden de roerloze lichamen wij lezen samuel schreef…

wegen vlochten tijd tot reis terwijl de steden in het groen vergleden reed de wolkenzee al spattend met ons mee we streken zacht door plukjes haar streelden mond en ogen, zo vervormbaar, dat lachen weer gezicht kreeg met elkaar handen vonden vingers raakten aan de lijnen die het leven schreef een ontmoeten in verbazing herkennen…

Riviertjes biggelen langs ruiten Al zwaaien kruinen driftig nee: Geduchte wind heeft vrij entree Aan ’t muiten zijn mijn stoelen buiten Ik voel me niet appassionato Waar blijft het zonlicht pizzicato?…

Toch lees ik steeds nog met veel liefde al die mooie brieven, die je schreef aan mij.…

De ochtend is een bericht dat ik vind met kleine letters en hulpeloze woorden die je schreef toen de nacht verdwaalde en ik volgde omdat jij niet meer in mijn woorden geloofde en mijn schaduw niet meer wilde wachten op je hopeloze gedachten…

Fluisterzacht schreef de wind al zijn liefde in haar hart zie haar dansen met zijn spiegelbeeld in haar ogen ze zal niets vergeten zijn liefde en zijn woorden ze zullen nooit verloren gaan haar vingertoppen houden vast…

troost is ook herinnering de foto van voorheen de warme liefde van weleer die zo plots verdween troost is de herinnering van het prentje aan de wand jouw naam die ik ginder schreef in het toen nog warme zand...…