Alle inzendingen over schrijven OR inspiratie OR pen

Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Ourania, Polyhymnia, Terpsichore, Thalia hoeveel Muzen wil ik hebben zoveel kunsten kan ik doen inspiratie wil ik putten iedere dag in elk seizoen veel gedichten zal ik schrijven zo nu en dan zelfs een haiku maar of die verzen ooit beklijven ach wat doet het er ook toe…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

ze mijn lippen mijn woorden de taal van mijn hart mijn gevoel wil ik het schrijven het mooiste het allermooiste ‘ik houd van jou’ het vloeit niet niet uit mijn pen…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

met de frequentie van eb en vloed en een falende woordkeus worden woorden op een hoop geworpen ik grabbel op de tast naar iets van waarde doch 't chronisch tekort aan verbeelding speelt mij parten bij het zoeken naar een onderwerp voor een gedicht stuit ik pijnlijk op mijn onwillige pen en een inspiratie van ver onder nul de som van…

ik voel me meer een schikker van woorden ingeblazen door een muze in een luisterend oor door te schrijven wordt zij dikker van een writer´s block geen last daar zijn andere schrijvers voor hoor ze klagen in hun kast soms zingen ze vals in koor van ach en wee en weer ach maand in, maand uit, dag na dag aan hun geef ik de goede…

ik heb geprobeerd van de wind te leven de woorden vlogen langs er is er niet een gebleven heb met originaliteit gefuikt zij stopten heel even lieten zich zien maar exclusief was er snel uit van bruuskeren wilden zij niets leren in een wereld waar schermblauw alleen kou genereerde pas met zachte hand waren zij genegen zich in…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren…

Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen --------------------------------------- uit: 'Een standbeeld opwinden', 1952.…

een gevecht aangaan met inspiratie als ik hem al een tijd niet zie?…

Ik weet nog hoe het verzen schrijven vroeger was: je zocht en zuchtte maar plots kwam dan dat ene woord, die ene zin die alles op deed lichten. Zo schreef ik toen ook mijn gedichten. Maar ach, dat is niet meer, dat is voorbij.…

in dit duister gesloten ansicht, zocht hij de pen en schreef een gedicht. over de grijze massa beton, én hoe hij met schrijven zijn licht herwon!…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

inktvlek je fiets stond buiten te wachten om over te schrijven en nog steeds over Jezus die wel aan het kruis hing…

* *bovenstaande inspiratie is een reeds lang geschreven klankgedicht, als ik even niets weet te schrijven voer ik terug naar klanken welke mij voldoening geven.…

De verloren tijd is kwijt en niet meer in te halen Terugkerende flashbacks lijken gevonden voorwerpen in lang vergeten dozen die de zolderkasten vullen Ze had hem willen schrijven over het hoe en waarom maar alles werd onleesbaar want de inkt mengde zich met immer zoute druppels bij het verlaten van de pen…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

dat ik hier nu alleen zit aan de tafel, met mijn kladblok een pen, in stilte gehuld afgezonderd van de mensen achter een gesloten deur geeft een gevoel van schuld dat ik mezelf de vrijheid van het ongestoorde schrijven heb gegeven ver van het moeten zo het intense geluk van poëzie kan beleven…

Zo'n versje schrijven, nog een heel gedoe De mijne wil maar zo niet vloeien Er gaat niets leven en er gaat niets bloeien O gottegot, hoe moet dat nou, ja hoe Een versje schrijven, joh wat een gepiel Ik pieker en ik zweet tig penen Er komt geen regel, ook niet uit mijn tenen Er staat wel wat, maar uh... wat is dat iel…

Vertrouwen vergaat in de nachten, als deze als sneeuw voor de zon. In ieder zie je verdachten, vervloek je alles zonder pardon. Verwijten terecht onrechtvaardig, eisen onrechtvaardig terecht. Waar was je? Wie ben je? vragen zoveel. Aan mij, ik aan jou, aan elkaar. Vragen, vragen, enkel die vragen. Antwoorden zo…

Dromen ontstaan, in euforische nachten. Dromen vergaan, bij een heldere dag. Uitstel en afstel, dromen ten gronde. Weggevaagd, uit dit ware bestaan.…

ik leg mijn gevoel op flinterdun papier de pen ontbreekt evenals een vaste hand om te schrijven woorden verdwijnen voordat letters elkaar vinden als een aquarel kristalliseren emoties in kleur op het witte vel ik geef je een vlek om te lezen de neerslag van mijn leven…

Mijn gedicht kent geen gezicht alleen de contouren zijn nog vaag zichtbaar een neus, ogen en een mond het is gewoon niet klaar het komt er ook niet van want dan zou ik jou beschrijven en alleen jij weet dat ik dat niet kan het zal zo blijven mijn hart is gesloten mijn vuist gebald geen pen kan ik nog houden geen gedicht kan ik nog schrijven…

Wat ze mensen al doende aandoen, is met geen pen te beschrijven. Wat nieuwslezers gaan lezen, moeten ze zelf maar zien. Wat feiten zijn. Wat niet. Wie slachtoffers worden. Wie daders zijn. Schending van privacy is nieuws, dat nieuwsmakers zelf schrijven, maar als lezers zelf niet lezen. Of verstaan.…

Druppels vallen neerslachtig uit de grijze lucht Een voor een spatten ze dood op het koude glas Overlevers rollen zachtjes weg van de dodenplas Beneden komen ze samen na hun vreselijke vlucht Achter het koude glas zit ik, de pen in de hand Zonder inspiratie, het blad nog altijd leeg De ziel gedood na de brief die ik van je kreeg Voor mij is de…

mijn pen schrijf lezer nu mijn vers mijn denken is geschift dek toe en kies de titel plaats voetnoten daar waar ik eigenlijk moet gaan schraap woorden in context laat spelen in spellen pluk letters uit de tuin der muze en rijg woorden in monologen ladingen komen voorbij jouw hulp heeft zin want er gloort weer inspiratie…

Ik houd van schrijven, inkt kan vele eeuwen blijven... worden herlezen. Kortom: mijn inkt duidt op het wezen van het leven.…