Alle inzendingen over seizoenen OR bewegen

Als seizoenen veranderen wij dragen nog lasten maar minder zwaar anders in gewicht verandering moet kracht van het seizoen kleurverschil in `t groen vertrouwen in jou ons! veranderen kan veerkrachtig als seizoenen doen.…

ga maar kind beweeg mee met de winden de noordenwind de oostenwind als je meebeweegt dan breek je niet buigen is beter dan barsten ga maar mee met de seizoenen dans in de regen en baadt in de zon draag haar zacht over sneeuw en ijs als je warm ben dan bevries je niet ga maar kind ga maar mee met eb en vloed kabbel in zacht golvende zee…

Een zich steeds herhalende beweging, het tij der seizoenen doet ons leven en dat echt jaar in jaar uit. Zo verstrijken opeenvolgende jaren, schuiven wij allen wat op in de tijd en dat echt jaar in jaar uit. Wij lopen trager waar jaren versnellen, de fleur vergaat de geur raak op en dat echt jaar in jaar uit.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

‘k Verlang naar je wanneer ik de seizoenen kleur, bewegend door de zon en de maan. ‘k Hou van je zelfs al ben je hier ver vandaan.…

een ontstaan uit Liefde wordt als schild van verwijt misbruikt de ruimte welke gevuld was met de beweging der seizoenen raakt in verwarring en de nabijheid verbasterd in afstand, hardnekkig vol vlekken blind en doof de taal ooit zo aanvullend gesproken verstompt en spuugt bitter gaten in de huid –versplinterd daar hun vogels de…

Grenzeloos groene velden en een net zo groenig bladerdak Het sneeuwt nu Gele regen en donker bruine vermoedens En als zometeen het groene vlak wit weggtrekt Is er weer een jaar voorbij En dan is het alweer bijna mei Wie weet schijnt dan de zon voor Jou en mij En wie weet Hoeveel regen nog we moeten trotseren Hoeveel…

ik hoorde struiken praten had eerst weinig in de gaten maar een vleugje wind droeg hun woorden hoorbaar dichterbij keek spiedend om mij heen naar een andere bron zag gefilterde zon in het donkere groen rook de vage geur uit bewegen van toen een vorige tijd die seizoenen herspeelde in het decor van heden daarbij declamerend van…

wandelweg heeft vele stemmen we hadden één seizoen de broer van Jezus en ik het was te lang te ver weg op het tweede gezicht keerde ik met lege handen terug het was buitenaards mooi geweest…

Hij is de landheer van een licht seizoen en praat er ongemaskerd met de bijen. De koningin laat hij het meest nabij zijn terwijl haar zwerm de woorden verder zoemt. Het zijn maar lichte spreuken, van de regen ver weg, achter zijn rug, een grijs bewegen - een koningsmasker zijn gezicht.…

trage bewegingen scharnieren eindeloos door een melange van tijden waarin alle momenten worden stilgezet klaargezet om lege laden te vullen met in maanlicht gemaaide herinneringen.…

Eerst laat zij als kind de koude moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er aarzelt groen. Dan gaat zij voorzichtig lopen met het vermoeden van een feest verderop en later en bloost het veld, waar haar voeten gaan. Maar dan bevangt haar een hals- over-kop van levensliefde en buitelt zij over…

Zij laat als kind een witte moeder achter, wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen: er komen klokjes, er verzamelt groen zich in eentonig groene regenbogen. Zij gaat aarzelend lopen en vermoeden dat er een feest broedt verderop, of later. En heel het veld bloost waar haar voeten gaan, want twee, drie tinten dragen haar op handen.…

Hoe winter waakzaam is voor alles wat beweegt en keerpunt is: de aanslag van een karabijn, het knappen van een tak, de hoefslag van het everzwijn. Hoe winter weerloos is voor alles wat verdwijnt en zichtbaar blijft: de voetstap van de jager, de stervende sneeuw, het eeuwig brekende water. Hoe winter zwijgzaam is en weifelt in jouw…

groene narcissen ineens trompetterend geel op de vensterbank…

de lucht Maakt mij zo bewust Van gemiste gevoelens Kijkend naar mijn verleden De liefde die niet de laatste zal zijn Ik herinner me de momenten met jou Nu lijkt het zo nabij Zo moeilijk te vergeten De goede tijden die ik had Jij waard mijn harte wens Ik stopte jou oproepen Verliet alles – bekeek de wereld En begon een nieuw begin De seizoenen…

Zonovergoten gedachten als vlinders... als vlinders in mijn hart Een speels gevaar speelt door mijn haar: jouw hand... Zonovergoten dromen als feeën... als feeën in mijn geest Eén ademtocht, mijn ziel doorzocht, vind ik jouw wezen daar...…

Een late krekel zingt zijn lied in de bedauwde velden. Wat is het, waarvoor hij aandacht vraagt? Hij heeft ons op zijn manier iets te melden. De klamme avondlucht die zijn boodschap draagt. Het behoeft geen geoefende oren. Want eenieder die wil, die kan het horen: “Staak ik straks mijn lied, dan is het eigenlijk al geschied!” Een tijd van komen…

De lucht is gedrukt in eendagsvlinders wolken wijken voor de zwaan die zich door violen het seizoen inleidt. Geuren bespelen bezige bijen in een muzikale ode van tedere aanraakbaarheid. Vandaag is een vuurzee een bloeiende linde in een vaas voor het raam.…

herfst domineert in mozaïek van seizoen en viel met de deur in haar territorium met een barbaars temperament groef ze zomer uit met zongoten energie de tastbare warmte werd door haar donkerte toegedekt haar passen zijn gezet in een zuiging van fluweel in haar stopbewegingen van najaarswaaier zet ze zomer in een ingescheepte stilstand…

eb en zonnegloed ze blijven stromen door mijn vurig bloed zandgekleurde haren bloeiende wangen bruisende zee verlangen…

de steen zeilt over het water kringen versus kringen gaan ze over in elkaar de zon schittert op de golfjes terwijl de steen langzaam afdaalt zijn weg vindt naar de bodem 'n strak blauwe hemel waardoor de treurwilg in knop de rust weerspiegelt in het kabbelende water *…

gevieren, zo twee aan twee staren ze me triestig aan; nog maar enkele maanden te gaan en dan mogen ze van mij weer buiten staan; en ik geef het maar toe ik kan er even niets aan doen 't is ook niet mijn seizoen…

roodglazuren rozen groeien in koude nachten geliefd in haar seizoen haar lippen bleek en wangen koud zo rook ik haar winter als een geurmelodie en haar geruis van bladeren als een zacht geraas…

Lente Zomer Verval Ik val In een oneindig bodemloze put En ik blijf maar vallen Dat valt heus niet mee Het vallen Het verval De bladeren blijven maar vallen Deze herfst Tot humus Tot winter Daarna Punt Uit Eindigheid In een oneindige stilte Het eeuwigdurende niets Totdat de rups In en uit de cocon…

vult mijn adem de geest al met belegen dauw; ik word deels van de hemel losgeweekt de voeten dragen schaduw zwaar als het gras in zijn lengte gaat berusten ook de ochtend die steeds meer verlaat verkort mede het licht op gangbare lusten neen, het zijn niet de jaren die mij nog steeds worden gegund maar wederkerende gebaren van vervagende seizoenen…

de spotvogel had achter de kat aan gezeten de hele zomer lang vol spot vol spot vol spot pesterig en hanig; de kat kroop op veranda’s onder schommelstoelen zwaaistaartend en zei iets woedends tegen de spotvogel dat ik niet begreep gisteren kwam de kat kalmpjes het garagepad oplopen met de spotvogel levend in zijn bek, vleugels waaierend…

Toen ik eindelijk besloot te gaan genieten van de zomer bleek deze over datum dus nam ik me voor herfst bij de kladden te grijpen maar waar zaten die eigenlijk winter waaide aan mij voorbij daar 't leek of ik bevroren was gelijk 'n ijskristal nu hou ik mijn adem in onverhoopt wachtend tot lente haar entree doet…

mijn moeder bestond uit seizoenen alleen in de zomer had ik haar lief dan was zij lichter dan de wind vrolijk als een kind rennend op blote voeten in de herfst was zij vallend blad dan raapte ik haar op en sloeg de aarde van haar schouders dekte haar toe in het grote bed tijdens winterdagen sliep zij maan en zonlicht gingen aan haar…