Alle inzendingen over stil OR onbeschreven OR pijn

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

blad bleek nadien een bron van pijn Om jou huil ik allang niet meer liefst wil ik je dadelijk vergeten; Het denken aan jou doet al zeer je hebt mij te dikwijls afgebeten…

Stil en niks Gedachten gaan Wil het niet maar het komt eraan Gedachten die niet zijn te stoppen Over eenzaam verdriet en pijn Hou op en stop en laat me zijn Over hoe wat en vooral waarom Mijn stilte is weg gevuld met veel Toe laat me los en laat me heel Stil en niks Gedachten gaan Wees stil….stil…..stil.....stil….…

Ik sla dicht en heb geen woorden, het wordt stil en pijn komt naar boven, pijn van beschuldiging, machteloosheid en onrechtvaardigheid krijgen de overhand.…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

Vandaag, vervalt het verleden, schrijf ik onleesbaar uitvluchten gesmeden, luidruchtig gezint in onbeschreven bladen bemint zonder te schaden gedoopt in kleurloos water mijn greep die loslaat in kritiek voor later, alles wat afvalt, weer opricht, de poëzie in een woord beslaat, emulsie van de tijd verwaaid in transparente pennen van vlijt…

onbeschreven. niet te verwoorden , de liefde voor jou . zo ver weg, zo dichtbij. alles wat ik wil is wij.…

Een wit vel papier nog onbeschreven ligt voor mij in een droom ik pak mijn pen begin te schrijven zonder te beseffen wat. Ik schrijf met blinde ogen al dromend over verre reizen en velden vol van kleur hemelsblauwe luchten geluk dat zich vinden laat.…

Jouw beheerste mimiek is de zin van mijn bestaan de tinteling die bij mij opleeft het gevoel van euforie na een onbeschreven eerste kus die het leven dan zin geeft.…

verder dan vandaag lijkt deze ochtend niet op die van gisteren vooruitlopend op de volle ruimte die nodig is om twijfel in toom te houden later zal iemand begrijpen wat nu onbeschreven als een rolmaat ligt opgerold de dag prijzend in het holst van de avond zo kenmerkend viel het duister niet eerder in laten we nog een stukje lopen…

Gulzig zocht hij naar woorden warm genoeg voor haar peperkoeken hart Nu lijdt hij aan hongersnood Gekweld door een bitter-zoet verlangen kruimelt hij nog wat na op haar onbeschreven huid…

Sta op, mijn muze rust niet langer uit er is nog zoveel te ontdekken het onbeschrevene wacht op woorden die slechts vloeien als jij waakt dus kom laat mij dromen…

zijn wij als wordt beweerd een schone lei een onbeschreven blad ik weet het niet maar volgens mij is wat vaststaat dat een blad al z’n vorm en lijnen bij voorbaat heeft en wat er op geschreven wordt dat is wat in en om ons leeft…

zwijg maar, woorden zeggen toch niks meer leg je pen neer, het blad blijft onbeschreven als op een verlaten eiland aangespoeld, blijf ik zonder jou, alleen, kleuren vervagen, alles stil in een toekomst ongewis, is het bovenal deze allesoverheersende stilte die de leegte opvult met verlangen, passie, hoop en mij steeds laat hunkeren naar het…

Koud en stil Kijken ogen In de wereld Koud en stil Staren ogen In het niets Koud en stil Kijken ogen Vol pijn,verdriet Koud en stil Dwalen ogen Gevuld met vele tranen Koud en stil Rouwen ogen Missend de geliefde Die er niet meer is Vragende ogen Zeggen zacht:"Ik mis je zo..."…

het penseel ligt ongeduldig klaar om het fel begeerde morgenrood dat nog nietsvermoedend slaapt uit haar dromen te wekken een leeg doek wacht met smart op de streling van de dageraad die een blozend begin zal maken met het inkleuren van de dag geen lijn is al uitgestippeld de perspectieven zijn oneindig schakeringen van wilde bloemen…

Wij waren samen een onbeschreven blad Samen op ontdekkingsreis zo betraden wij dit pad. Maar ons geheim werd ontdekt Ruw verstoord en gestopt per direct. Twee vrouwen verliefd, jullie zijn stapelgek Daar is het gat van de deur en vertrek. Onze harten vol pijn en tranen in de ogen Met hangende schouders en het hoofd gebogen.…

je hebt me het boek gegeven met de grote letters ik geen plaatsjes slechts woorden veel pagina’s nog wit stukjes onbeschreven alsof het leven op dat moment geen zinnen wist de jaren hebben zich aaneengeregen in anekdotes en details maar om jou goed te lezen kijk ik je aan en zie de echte woorden in je ogen staan…

kleef woorden in een web zuig ze uit klinker huid en plet de zinnen het losse vel verwaait de zijden onbeschreven het web herstelt de honger is gebleven…

Zo mooi en puur, Als een onbeschreven blad. Onschuldig en klein als het is, Onwetend van de gevaren om hem heen. In zijn kleine beschermende wereldje, Kan het zorgeloos opgroeien, Tot een wijs en volwassen mens.…

Vraag maar niets Over het waarom Zwijg maar stil Niets vragen En ik zal dragen De pijn Die ik niet wil Laat mijn innerlijk Maar huilen Je hoeft het niet Te zien... Het is mijn pijn Die ik moet lijden Mijn strijd Die ik zal strijden Niets vragen... Ik zal dragen Wat niet te genezen is...…

Ik ben stil geslagen ik ben op zoek naar woorden die mijn verdriet kunnen dragen en als ze er al zijn trekken ze krom van de helse pijn.…

zand kriebelt tussen de tenen de zon omlijst de avond langzaam sijpelt 't nieuws dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten is door mensen spelen in de zee, honden rennen langs de vloedlijn vol ongeloof herhalen de beelden zich terwijl de zon zich neerlegt in de oh zo kalme zee…

nog een laatste keer draai ik m'n hoofd richting de poort waar haar tranen een waterval vormen de draaikolk in m'n hemel kust een hel waar jij staat als een onbeschreven regel recht voor ogen loezend vergeef mij een beetje maar daar blijf dit geheel stil vlinder in een oase vol hoop en pulp de zotheid voorbij o oogst na regen…

, als een kind, zo zoet Foetusverlangen, veilig en geborgen Geen besef van gisteren, vandaag of morgen In het hier en nu, zonder oorlog en dood Onbeschreven, onwetend en bloot…

een lichte openbaring in het wit van een onbeschreven morgen een verinnerlijking voorbij de grenzen van de taal kille muren vertellen een desolaat verhaal buiten valt de regen zonder zorgen…

Sta even stil bij het verdriet dat er was de verliezen en de pijn laat het zijn Sta even stil bij alle liefde en geluk groots of juist heel klein laat het zijn Sta even stil bij wat nog zal komen de wensen, de dromen Laat het even zijn laat het leven zijn…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt ik zie de schaduw die met zijn ego vecht, ik leg de huid af maar ik ben een vreemde voor mijzelf, een onwillig en onbeschreven blad in het uur van de uil die naar de maan vliegt.…