Alle inzendingen over uitgeblust

Stil verstrijken al mijn dagen Nadat jij plots bent weggegaan En je hebt echt geen enkel idee Wat het met mij heeft gedaan Besef van tijd totaal verloren Geen dag geen nacht geen rust Ogen vol tranen “ik mis je zo” Ik voel me compleet uitgeblust Door emoties word ik overvallen Gewoon elk willekeurig moment Een gedachte aan jou heel even…

De uitgebluste maan gaat depressief zijns weegs en verdwijnt achter de coulissen van een nieuwe dag vol glans en geen van de sterren is nog zichtbaar aan het firmament dat zonneklaar de zijde van de sterkste heeft gekozen alle wulpse vrouwen blozen de deken van de morgen ligt gespreid hup, een vluggertje en dan ontbijt.…

een vroeg begin, het proeven van de lichte zeden van de huid en van haar, daar nog alles tussenin, de erfenis van de mij nog onbekende Goden uit een terracotta oerinstinct, laat zich voorspelbaarheid verraden gekroond een eindeloze stoet der doden, als kroontjespen gedoopt in zwarte inkt, het avondrood de horizon verminkt, waarachter uitgebluste…

er is geen sprake meer van stilte al braakt het huis ruimte en spert het spinrag monden open muizen hebben hun nest verlaten het geknaag blijft achter de wand van een verstarde glimlach uitgeblust en tentoongesteld in achterstallige vragen de man zegt jouw woorden brengen geen enkel verhaal zij groeit vast in de regen die…

Ik lig hier stil Denk na en luister Minuten smelten Één voor één Onwaarschijnlijk Is de stilte Vreemde tekens Op de muur De slaap blijft weg Ik dwaal in het donker Zo verstrijkt Er weer een uur Nog steeds veel nacht Omringt door duister Nog steeds geen Dromen, slaap of rust Zo gaat het nog wel Heel wat uurtjes Totdat mijn vuur Is uitgeblust…

een vlinder landt op een bloem voor zijn laatste rust hij is op.....verloren en helemaal uitgeblust maar die bloem is niet de plaats waar zijn rust is gevonden hij voelt zich meer thuis in een ander dorp waar hij langer was verbonden zijn geliefde neemt het besluit geeft hem een nieuwe bloem met kleuren dicht bij hen ....een warm gevoel dit…

Jij hebt vandaag mijn tranen gekleurd Klanken in mijn hart laten zingen Mij blij gemaakt met een beetje jij Kon mijn emoties nauwelijks bedwingen Jij was het beste wat mij ooit overkwam Al was je daarvan misschien niet bewust Had duizenden doden voor je willen sterven Maar toen was jouw liefde al uitgeblust Wat over blijft is een gevoel…

Zonnestralen hebben ons teder gekust Nu is de zomer echt uitgeblust De metamorfose is begonnen van een nieuw seizoen Zomerbloemen zijn uitgebloeid Bermen kortgesnoeid Alleen het gras blijft altijd groen Wolken grijs en grauw spelen met het hemelse blauw Dan dalen regendruppels in glinsterende parels op de aarde neer en de fluistering…

wanneer het oude niet meer is en het nieuwe nog niet bestaat groeit de chaos turbulent zoals de wind zich het sterkst toont in de ring van het oog van de orkaan de Dood getooid met hoed kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven in ieder uur en op elke plek verlies je iets van jezelf rites de passage de uitgebluste…

En geeft energie als je bent uitgeblust.…

is dood-gewoon een kannibaal zijn bloeddorst moet en zal naar buiten treden het zwaard zit vredevrezend in de schede de laagste krijger waant zich generaal en speelt de ober met het galgenmaal hij wordt door god en vaderland aanbeden de haat beweegt het ware wapentuig dat onbewogen martelt en blijft moorden het laaiend vuur raakt nimmer uitgeblust…

alle gewoontes vergeten vooral het dwingend geweten een ver en zonnig land mijn dromen bij de hand sprookjesachtig etaleren zij hun mogelijkheden de keuze is aan mij maar ik wik en weeg kan niet tot daden komen consequenties vormen onderstromen die mij voeren naar de werkelijkheid ik wil drukte en geen rust toch voel ik mij volledig uitgeblust…

Ik draai een bladzijde om, uitgeblust en verzwolgen door kinderleed… Ik lees de volgende doodskreet.…

Balans is leven in voor en tegen, totdat ook dat is uitgeblust....…

Water, niets dan water in de oceanen van de aarde samengebracht schuimende golven raken met veel geklater de drijvende schepen in volle kracht Water, niets dan water zinkend schip op volle zee vergaan neemt herinneringen mee voor later en rust in stilte op de bodem van de oceaan daar in de diepte van de zee zijn mensenlevens uitgeblust…

wiste mijn sporen langs het strand zodat niemand zag dat ik daar liep diepe gedachten denkend in flarden zoutkoude mist zweefden zoetgevooisde stemmen zij herkenden mij als lege huls schonken mij woede en verdriet jaloezie en toch ook wat haat vreugde, zelden uitgeblust en lust en rust voor mij intens gevoelens, maalstrom van genot…

Aan je hart en ziel ben ik toegekomen en in mijn dromen was ik nimmer uitgeblust. Ik heb je bemind met mijn ogen en oren je kon mijn liefde horen in elke ademtocht. Ik heb je gegeven wat je zocht, daarom was je niet verloren.…

Wat ik vandaag leerde, is dat de pad door de opwarming voortijdig wakker wordt gekust, zodat hij als hij echt in actie komen moet allang is uitgeblust. Maar liefst 60 (!) procent van de padden was al gedwongen af te haken. De beste suggestie voor deze amfibie is daarom zonder ambitie maar wat kwaken. Padden-poëzie te maken.…

nachten doorgehaald de beesten uitgehangen de slaap is nog niet ingehaald steeds was er weer het woest verlangen je passie had geen einde raad ik voegde lach en lust steeds bij de daad maar zonder rust heb jij me bijna uitgeput we spookten tot in kleine uren, genieten rekten we tot langer duren en opgelucht waren we nog lang niet uitgeblust…

eigen spiegelbeeld doorkringen en ’t met hun jonge groen omringen dwarrelt een stervende vlinder neer Hij vloog in het hemelruim omhoog ontdaan van beschermende teugels naar de warme stralen van de zon hoger dan hij werk’lijk vliegen kon en verbrandde er z’n frêle vleugels Zelfs de wind volgde zijn stijgen niet streek de veren moe en uitgeblust…

Uitgeblust vraag je of ik de rollen om kan draaien. Natuurlijk is dat geen probleem in een vingerknip bevrijd ik je. Heen en weer schud je je hoofd tot ik verklaar dat alles wat met de natuur te maken heeft waar is en dat die je daar één groot bewijs voor geeft. Draai rond draai draai rond rond, heeft de wereld je nog niet overhaald?…

't Is avond nu en liefste, ik bemin het kraken van je voetstap op het grint van mijn verlangend hart dat rustig wacht tot tuitend stemgeluid is uitgeblust en 't laatste koortsig denken uitgedacht. Wordt straks mijn hunkering door jou gesust ? 't Is avond in de beukenbomen. Zacht keert lucht - ook aarde - weer tot sabbatsrust.…

vervolgt zijn weg langs dromerige straten een pelgrim op zijn doelgerichte reis na Zorgvliet en een vredig oud paleis besluit hij om het daglicht te verlaten z'n diepe dal is nu volkomen duister beneden het Noordeinde houdt hij rust en luistert naar het politiek gefluister het klare water wordt vertroebeld sop de stille stroom is oud en uitgeblust…

met woorden als gif borrelend vanuit zijn keel tracht hij haar te straffen zij slikt alles grif hij krijgt straks zijn deel als zij hem af zal blaffen de dolk in haar rug het zwaard boven zijn hoofd hun liefde raakt de grens de klok telt langzaam terug de kaars reeds uitgedoofd een uitgebluste wens wat was er toch gebeurd?…

Een tijd lang wordt-ie overspoeld met lust, maar na een poosje is-ie uitgeblust. Hij ligt en voelt zich machteloos en klein. Er klinkt een stem: 'Zeg, praat ik met een dove? Wanneer gaan wij ons eindelijk verloven?'…

geen hond, kreeg straf op straf Als loon voor goedgelovigheid van God Zo ikke niet, ik ga nooit in de fout Ik stop niet eer ik weet wat mensen drijft Hun list en leugens heb ik ingelijfd In mijn verstand, ik zet ze om in goud Maar o, hoe bitter wordt mijn goud betaald Verveling leegt mijn ziel van levenslust Mijn hemel dicht, mijn zinnen uitgeblust…

huis aan kant energieën opgebrand uitgeblust valt zonlicht naast me op de bank we zitten in zijn licht zijn ogenwit daagt buien uit te regenen zonder dat mijn storm fluit pupillen dragen mij kleuren vragen tederheid scheppen wondertje van samenzijn gesloten voor publiek zijn mond gegoten rond de zachte lippen iets verstrakkend…

De ochtend is in dikke mist gehuld Je kijkt maar net aan twintig meter weg Ontwaart nu zelfs geen heg, laat staan een steg De stad heeft zich met waterdamp gevuld Een deken over het Thorbeckeplein De kroegen onverlicht en uitgeblust Alleen gerammel van het lege fust En ’t kuchen van een vroege kastelein ‘t Gerinkel van de tram hoor je…

't Is niet te omschrijven Geestelijk uitgeblust Lichamelijk helemaal top Schrijven om te overleven Vind ik dan de rust ? Durf ik de stap te nemen Koffer pakken en 'n week Zomaar ergens "wonen" Of raak ik bij de gedachte Alleen al totaal van streek ?…

Opgedroogd en uitgeblust; nu is ze leeg gekust en zinkt in het Zwarte Gat van harde knoken. Ze is het zat. Alles kraakt van stem tot teen. Er rest alleen de kartonnen glimlach van de Mona Lisa.…