Alle inzendingen over verdwaald

Trots op de dingen die ik heb behaald Verdriet van de doelen waarin ik ben verdwaald Heimwee naar het verleden Maar toch jaren tegen emoties gestreden…

Gevochten in een arena van emoties Verbannen uit een landschap van verlangen Verdwaald in een laan van tranen Vergaan in een graf van verdriet…

scherpe nagels krassen mijn huid ik denk ze is terug maar zie dan de kat klauwen naar een kever die in mijn schaamhaar verdwaalde…

Dolend in het groen verdwaalde ik wist niets was twaalf weet ik nog een kind herinner mij haar naam een beeltenis haar schim in groene schemering…

zag hoe hij vastgehouden door kracht verlittekend werd weggesmeten versplinterd in de aarde verdwaalde zich door vogels behoudend in een nest liet verweven…

Hun kralen straalden maar ze verdwaalden want Antwerpen stond niet op hun kaart.…

Verdwaald in een doolhof vol klanken, Murmelend, dan weer uitbundig. Ach merelman, als je eens wist, Je bent een groot componist.…

je stapte onzekere passen liep een vage weg onder een onbekende hemel het voelde als gewoon aan de wandel alleen mensen waren er niet geen lachende gezichten je miste de zwaai en het vriendelijk groeten ook huizen hadden een andere kleur een bankje zou fijn zijn om even te rusten en dan beleefd te vragen waar we nu zijn…

bewust ontweek ik de gebaande wegen het spoor van hen die me zijn voorgegaan en toen kwam ik bij deze afgrond aan ik deinsde terug en trok verschrikt mijn degen over het dal had ooit een brug gelegen ik wachtte tot de sterren en de maan me richting gaven, maar ik moest voortaan langs zelfgeknoopte touwen voortbewegen ik hakte takken af,…

Geen weg uit te zien Wijs mij dan naar het nergens Beter dan terug.…

Verdwaald in het labyrint van doodgehoopte toekomstdromen uit het verleden. Niemand hoort haar. Zelfs zij zelf niet. Ze leeft in het morgen van gisteren terwijl vandaag langs haar heen glijdt als een donkere schaduw. Het onbegrensde van wat komt gekneveld met luchtkastelen van wat was of zou zijn.…

esoterie vleugde vaag ik had de letters opgeschreven maar ik kon woorden in de zinnen niet meer lezen zij waren voor mij wereldvreemd keek om mij heen maar kon niets benoemen met de ervaring die wij deelden iets dat tijd en ook volume had er was niets menselijks in alles wat ik rondom zag ik was mijn entiteiten kwijt…

ik wist de kamer niet meer te vinden hij was wit en blauw van binnen met zitje en raampartij de geur was antiseptisch gesproken woorden kwamen langzaam terug bedachtzaam afgewogen zwaar van waarheid gedogen ik was verdwaald tussen zusters en witte jassen die elkaar beglimlachten op een professionele manier maar waarom was ik hier…

1 Waar wij de weg terug ook zochten, overal stonden grijze brokken rots op het pad. Ander pogen liep dood aan de rand van zwart water, een stap nog en wij zouden daar voor altijd blijven. Omtrekkend kwamen wij uiteindelijk bij puinhellingen, woest en ledig; afdalen had ons de benen gebroken. Uren versleten in dwalen, regen…

Ik ben verdwaald op mijn eigen pad.…

In het duister was ik radeloos verdwaald, het was of de dageraad niet was gehaald. In het duister zoek ik naar een weg, waarom is er niemand die luistert naar wat ik zeg. In het duister is het o zo zwaar, wat is nu echt en wat is waar. In het duister zoek ik naar een licht, maar het donker blijft maar dicht.…

Het duurt al lang voor je gevoel; je lijkt de weg kwijt maar je weet nog wie je bent en hoe je heet… Leegte, onbestemd zijn; dat is wat ik bedoel. Je innerlijk is net een doolhof van emoties die zorgen dat je automatisch dat onbestemde gevoel ervaart zoals een schip dat niet weet welke koers het vaart. Hoewel je de koers in je hoofd al…

Ook ik ben omstreeks 't midden mijner dagen verdwaald geraakt in levens donker woud, maar mij heeft geen aardse wijsheid ontvouwd de weg uit smart en twijfel, noch gedragen omhoog, en geen hemelse ogen zagen neer op mij, vanwaar hoog're klaarte blauwt m'in teed're zorg omwakend, en met stage stralen heffend naar waar men waarheid schouwt…

Och, weet je nog dat ik verdwaalde naar de eendjes liep in het afvoerkanaal daar droomde tussen zoet en zout dat ik mijn naam vergeten was ik omkeek en de hele wereld zo was het zout zo bleek altijd bij mij bleef toen jij me kwam halen was ik niet verbaasd je gaf me te verhalen zoals mijn moeder deed.…

lig op veren wolkjes op een hoge wind hoor toch het huilen van een eenzaam kind zie het lopen op vaal strand verloren in veel zand schreeuw over golven voorbij het tij verbaasd kijken zij allebei het tegenlicht ontdekt de zoon de moeder vindt haar droom…

ze weten zich ontheemd iemand vergat de weg terug te markeren... regen maakt het bos grijs en achter elke boom een andere boom vanwaar ze kwamen dat willen ze niet weten en het doel doet er niet toe want wat is toekomst nog wanneer je geen hand voor ogen meer kunt zien…

Verdwaald in de wereld Zoek in mijn eigen domein Daag'lijks vraag ik me af Of ik hier überhaupt wel wil zijn ------------------------------------ Titel van dit gedicht ontleend aan Het Fregatschip Johanna Maria, van de Nederlandse schrijver Arthur van Schendel…

opgehaald en dan was iedereen weer veilig thuis: de wereld had nog snijpunten maar intussen lijkt het aantal dimensies toegenomen, is de controle ons ontglipt strijken kinderen willekeurig neer in Helsinki, Mumbai of Tadzjikistan weet ook mijn vader nauwelijks nog waar hij is, laat staan waar hij naartoe moet en zijn wij dus onaangekondigd verdwaald…

Voor Harjanne de Boer Verdwaald in mijn Dromen ben ik af en toe Ik weet niet meer hoe Ik er uit kan komen Ergens ver weg gloort Mooi zijden zacht Gefilterd licht Met aan ' t eind Een kleine held're ster En dan weet ik het Mijn geluk is niet meer ver…

Want mijn hart wil zich laten horen, maar het is verdwaald in een hardvochtig landschap Waarin het steeds verder verwijderd raakt van wat het ooit beminde Roep mij en ik zal me omkeren.…

heb in muren je naam gekerfd mijn mes geslepen op bomen het hart gesneden met pijlen doorboord godvergeten veel van je gehouden jij hebt me niet gehoord mijn liefde werd stil verdronk in de zee van jouw woorden mijn golven sloegen stuk in de drukte op strand als los zand liet jij mij door de vingers glijden naamloos op…

ze kwam van tussen berken die beven gelopen met niet meer dan het relaas van haar overleven en ze doorstond het verhoor dat ik aanbond kranig voorwaar danig ontdaan zei ik “wees blij dat je ademt” er was een wolk in haar lichaam gekropen een tijd uit haar leven gegrepen als koper ik zag haar op de achttiende etage staan ze gooide klokken…

Zij dwaalde op onbetreden paden en hoopte op betere tijden Tijden die ooit waren een tijd die nog moest komen een tijd die is Iets in haar ogen zegt me dat ze niet meer gelooft dat er noch een begin is noch een einde Wat het precies is durf ik niet te zeggen Het is zoiets als: wanhoop…

Dat woord in de woestijn waar de zandkorrel in de meerderheid is in de lucht waar door ijlheid klank niet weerkaatst het woord dat met water in de maalstroom verdwaald kan raken in het nieuws waar het alledaagse het eigenlijke vervaagt dat woord in het gehoor tussen alle klanken kan levens verankeren.…

verlaten zielen dwalen door het rietland - woorden ontregeld de wandelende tijd gemeten in jaren drank en geschriften ook bredero dood voorbij voorbij voorgoed voorbij een spook in zijn hemd het hof van fado een sluier over verdriet portugese wijn dennen in het bos ongemerkt gaat de herfst in winter over…