Alle inzendingen over verzopen OR dronkaard OR burgwal

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

in het prille lentegroen en felle gele velden lagen jij en ik als naakten voor de schilder poserend voor elkaar onder de blauwe hemel met wolken, als maar wilder verzopen in het geel en groen tijdloos ons verlangen kroop de tijd door ons bestaan totdat de lucht nu rood behangen ons weer naar huis deed gaan…

Hij vult beide handen met dieprode doornen rozen slaan taal stuk in glas in lood het kroontje speelt met de schaduw rond haar gezicht maar laat in ogen de lach verbloemen beneveld worden stelen verzopen in de laatste steken haar huid blijft lelieblank de striemen leven onderhuids…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Zoek de sleutel naar het hart we zwemmen door de lucht nog lang niet verzopen.…

ach zie hoe het regent de lucht braakt mijn tranen het regent en reinigt wolken gezwollen en grijs hangen tot in de bomen dit aards paradijs verdampt verdriet uit verzopen dromen ach zie hoe het regent maar regen brengt leven en pijn waait voorbij verbeid nog heel even het is bijna mei…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

gevonden, denk je vele antwoorden op vele roepende vragen denkend om dan weer verder te kunnen gaan valt het zo smerig tegen dat je het wel uitschreeuwen kan Soms verwacht je totaal ergens helemaal niets van word je compleet overdonderd door het onverwachtse alle standaard veiligheidjes omvergeworpen hup het diepe in en nee, je wordt niet eens verzopen…

rode laarsjes spetterden in plassen water spatte huizenhoog ik zag plezier en hoorde lachen in de kleuren van de regenboog ondeugend als verzopen katten zonder regenpakken staan zij schuldig uit te lekken na de plotselinge zomer bui als de zon weer schijnt is nattigheid ook snel voorbij staan rode laarsjes drogend op een rij…

Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

Bean Als ik in de spiegel kijk Een lijk die op me lijkt Pupillen zo groot als knopen Ooit liet ik me dopen Nu ben ik verzopen En kan alleen nog hopen…

Jij kunt de zon in het water zien schijnen Het is daarom dat wij schuilen tot de zon doorbreekt We zijn al doorweekt tot de draad toe nat, verzopen kat Het Brabants landschap met of grintweg of bospad krinkel in en kronkel uit De zomen met onkruiden die je nu kruiden noemen moet Goed, jij kunt de zon in het regenwater…

bliksemstralen en donderdagen wachten op de wind die onweer zal razen wanneer Thor hem vindt ‘t is tijd voor kale takken zwiepend langs de muur het splijten van spanten in de schrankende schuur knetterende ruzies in de zwaarbeladen lucht kokhalzende meeuwen holbewoners op de vlucht platgeslagen helmgras gezandstraalde brillenglazen verzopen…

Durf nergens nog op te hopen Onze vriendschap lijkt reeds lang verzopen.…

onbedoeld en pijnlijk trok haar denken samen verduisterde het namen die zij niet vergeten mocht ongevraagd en vrijelijk liet zij woorden open die ongewenst verzopen In klotsend hersenvocht klauwend naar houvast in heldere ogenblikken wat tijd niet kon verwrikken en haar geen soelaas bood werd zij een vreemde gast in haar ouder wordend…

De regen plenst, maakt eind aan ’t dolle feest, verzopen baljurk rest als lege luchtballon.…

Je liet me staan Daar in de regen Uren wachten Op dat plein Ik dacht nog wel Er zit iets tegen Wat tegenviel Bleek ik te zijn Ik was gek genoeg Om te vertrouwen Vreemd genoeg Bleek dat een fout Wat wederzijds Had moeten wezen Bleek achteraf Zo kil en koud Je liet me staan Daar vele uren Verzopen, nat En nagestaard Wat jij toen…

met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen door de droogte van het hout, het duister partijdig van slaap sluipt nu als een dronkaard…

Hier spuide de melk weg en de dronkaard dacht: “ wat u inhoud op aard verslond is gebaard. ” Brengt het in kaart, zijn beiden geëvenaard. Het noordelijk en het zuidelijk halfrond in een strak korset verbond. Als ik aan de koorden ruk word het duidelijk een knal front, “springen,” sprak hij van het bordes.…

Het afscheid was voor even Althans, zo moest het zijn Door haat en hoop omgeven Door liefde en door pijn Het afscheid was voor even Althans, dat was het doel Tot liefde ging herleven Terugkeer van gevoel Het afscheid was voor even Althans, dat was mijn hoop Die hoop bleef jij me geven Tot ik erin verzoop Het afscheid is gekomen…

beer is los hun harmonie verstoord omdat de kleinste is vermoord ze bakkeleien zonder woorden over wie de macht heeft over de galeien geketend zijn de slaven gedachten die stom varen op het dreunen van de grootste trom ze jagen tot de waterval hen breekt en ik in de psychose platgespoten bleef mijn schipbreuk is geleden zij zijn verzopen…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust wiekte wanhopig verrotte mijn leven vernietigde mij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen in de ogen mijn pijn ik ben ik was besta nu niet meer angst dekte alles…

stormt ook een menselijk gezicht ik dacht dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht tot orkaankracht vieren maar verzoop…

Een bedankje aan allen die hem lieten ontsporen, nog net niet vermoordden, verdronken, haast verzopen -of zichzelf- want zonder jullie "KANJERS" hadden jullie hem niet naar mij gezonden en hadden wij elkaar nooit gevonden.…

De draak heeft zijn vuur uitgespuwd in de diepste lagen van mijn vrouwelijkheid Verwoest zijn de rondingen van mijn karkas Niets dan een krater gevuld met leegheid Alle waaroms zijn in een mist verzopen en de antwoorden verteerd door het drakenvuur Helse pijnen vinden blarend een weg De draak zal worden bestreden met een gifkuur De draak…

woorden tot een snelle vloed die meandert in onbekend gebied schuurt de maagdelijke walkant tot verval waar pril naar opgeschoten groeit eroderen jouw gevoelens de bestaande vaste grond nog steel je tijd om op een bruggenhoofd te overleven maar ook dat is ondermijnd laat de stroom je naar de vrijheid voeren weg van het verzopen…

Weemoedig land, verzopen van verdriet doordrongen van kil bestaan onder snakkende lucht, in grijs vergaan en geen zonneschijn meer biedt. Zijn het "her-ineringen" die smachten doen, zinnen verzinderen? Waters door stilte gevoed zieke zenuwbinding, die naar diepe zielenpijnen voert.…

gefrustreerd door al zijn falen moest iedereen het bekopen, zijn verstand was aan het dwalen en zijn ziel al lang verzopen. om zijn duivels te ontbinden en zijn fouten te bedekken stal de vrouw van één zijn vrienden zonder er zich iets van aan te trekken……

Is het daarom dat ik soms van hun schoonheid wil kwelen Hoe gretig dromen steeds mijn hart geïnspireerd indelen Water overstroomde straten,akkers oogden als ware goudbazaar Laddertjes stonden opeens tegen menige groene burgwal klaar.…